Hlín - 01.01.1955, Qupperneq 144

142
Hlin
meira fest upp seinna úr honum. — Svo er handklæðavefur, 32
handklæði, úr öðru bómullargarni. — Fjórar bekkábreiður, og svo
er vefur í borðdregla og sessui;, 40 metrar, það er nú fínasti vef-
urinn, uppistaðan netagarn. — Svo stendur til að vefa gólfrenn-
inga. — Jeg pantaði stálhöföld í tvo vefstóla frá K. E. A., þau
komu fyrir jól og kostuðu 105 kr. þúsundið. — Mjer finst þetta
ágætt, því nú er það eina vinnan sem borgar sig, það er tóm-
stundavinna, en ekki er nú til á heimilum kvenfólk nema húsmæð-
ur og dætur þeirra um fermingaraldur, því hinar þjóta burtu jafn-
óðum í háa kaupið og gleðskapinn í þjettbýlinu og svo í skólana,
en þær heimtast furðanlega heim á vorin, og eru heima um sum-
artímann.
Ekki hefðum við lagt út í þennan fjelagsvefnað, ef ekki væri
von um styrk frá Sambandi austfirskra kvenna. — Kaup kennar-
ans er svo hátt, okkur um megn, þetta er lítið fjelag og erfitt um
fjáröflun, sveitin einangruð yfir veturinn, þegar mikið snjóar,
samt fara jeppar oft leiðina til Egilsstaða með því að lagað sje
við brúna. — Hjer gerist víst fátt, sem í frásögur er færandi, öll-
um líður sæmilega, heilsufar gott. Tíðan var grimm frá áramótum
til Góukomu, en síðan mjög góð, hjer er mikið auð jörð en tals-
verður snjór á eyjunum.
Al Fljótsdalshjeraði er skrifað á Góu 1955: — Þorrinn hefur
verið óvenju harður hjer. Eldri menn segja, að það muni ekki hafa
komið svona þykkur ís á Lagarfljót siðan veturinn 1917—18. —
Bílar þjóta nú aftur og fram um Fljótið.
Af Vesturlandi er skrifað: — Þegar jeg var að alast upp, var
það skemtun okkar systkinanna á sunnudögum að „ganga á reka“,
sem kallað vár. Ekki var langt að fara, því bærinn okkar stóð á
háum bökkum rjett við sjóinn. Þarna fundum við margt fallegt,
sem okkur fanst mikið til koma i þá daga: Allrahanda kubbar,
hörpudiskar, ígulker og skeljar, stórár og smáar: kúskeljar, öðu-
skeljar og kræklingur. — Þegar heim kom, fórum við að sjóða eða
steikja á glóð fiskinn úr skeljunum, og þótti manni það sælgæti. —
Þarna er mikill sjávargróður, sem rekur upp í fjörurnar. Þar voru
t. d. svampar, sumir á stærð við mannshönd. Þeir voru hafðir til
að þvo sjer á, en sumir voru mjóir eins og þvengur, þeir voru not-
aðir sem barnstútta, stungið ofan í hálsinn á pelanum, rýja látin
yfir og bundið um með tvinnaspotta.
Ur brjefi frá konu í Norður-Þingeyjarsýslu vorið 1955: — Þegar
jeg fjekk í hendur frá þjer blöðin viðvikjandi ljósmóðurbókinni,
fjekk ieg löngun til að skrifa nokkur orð um fæðingu móður
minnar, því jeg skildi orð ritstjórans þannig, að óskað væri eftir