Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1890, Blaðsíða 37

barnsins í pjónustu uppeldisins, en koma í veg* fyrir
að liann verði að fyrirlitlegri metorðagirnd.
A A
gCiti. giOggai'
kóleriska barn kemur sjer samun við lieimilisfólkið.
pað er rjett að venja pað á, að biðja kurteislega, pegar
pað vill fá eitthvað, og pakka kurteislega, pegar hið
umbeðna er veitt. Yenjist pað á að bjóða sjálft, hefur
pað endalausar fj'rirskipanir að gjöra, og getur aleitt
látið allt heimilisfólkið hafa nóg að gjöra. Snemma
kemur fram hjá pví tilhneiging til að vilja öllu ráða,
og verður þreytandi fyrir alla, sem með því eru. For-
eldrar og kennarar verða að takast höndum saman til
að bæla niður sjerþóttann í slíkum börnum.
|>að er fyrst og fremst kristindómurinn, sem hjer
getur hjálpað. J>að getur opt hjálpað að tala skynsam-
lega og innilega við þau um Krist og hans
harnæslcu — liann sem vissi allt, átti allt, gat allt, og
þó var hann fátækt, siðprútt og hlýðið barn.
Et sjerþóttinn er einu sinni brotinn á bak aptur
hjá kólerisku barni, þá verður mikil breyting á því.
pað verður hetja í hinu góða. J>að hreytir vel af því
að það veit, að það er manninum til heiðurs og sóma.
I>að vill læra af því að það kann að meta kosti þelck-
ingarinnar. Haíi það lofað einhverju, gengur það ekki
á hak orða sinna. J>að fylgir sannfæringu siuni, þó að
allur heimurinn skopist að því. Hugur þess vex við
liverja tálmun; því er eklci grjátgjarnt; þvertámóti, það
harðnar við hverja plágu. J>að verður hetja í meðlæti
og mótlæti. Pegar þvl vex vit og aldur, verður það
maður, sem mikið lætur til sín talca, og sem hefur það
hlutverk að leiðbeina heilum þjóðum og gjöra þeim
gott. —