Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1890, Blaðsíða 43

41
börn melankólsk af liverju hundraði barna. J>að er fátt
hjá hinu melankólska barni, sem laðar kennarann að
pví. íJað skoóar' kennarann sem kvalara, er sett hafi
sjer pað mark og mið, að gera því lífið leitt. Um
pakklátsemi til hans getur náttúrlega alls ekki verið að>
ræða. Eí kennarinn er vingjarnlegur við slíkt barn,.
heldur það, að svik búi undir; láti hann gamanyrði
falla, heldur það, að verið sje að gera gis að sjer. Ef
liann reynir að gjöra það að innilegum vini sínum, finnst
því hann preytandi; ef hann forðast allt slíkt, finnst
pví hann ekki kæra sig neitt um sig. Að hið melan-
kólska barn hafi litlar mætur á kennara sínum, er efa-
laust, og að kennarinn hafi litlar inætur á barninu, &
sjer pví miður allt of opt stað. Hjer parf kennarinm
um fram allt að hafa kærleika til sinnar köllunar. Hann
verður að vera sannfærður um og finna pað Ijóst að-
hann á að vinna fyrir barnið, en að barnið er ekki tili
fyrir hann. pessi hugsun ætti auðvitað allt af og al-
staðar að vaka fyrir kennaranum. Hann verður í starfii
sínu að láta leiðast eingöngu af slíkum hvötum, hvort
sem barnið er fátækt eða auðugt, livort sem pað er-
andlega og líkainlega vel eða illa úr garði gjört. Aa
pessarar vakandi hugsunar er allt hans starf ávaxtar-
laust, kjarr.laust skurn. fJetta er ávallt svo og alstaðar,.
en einkum pó gagnvart hinu melankólska barni. Með
skynsamlegri meðferð og nákvæmni í uingengni verðum.
vjer að s}?na aumingja barninu að oss pyki vænt um
pað, og að pað sjeoss enginn kross. |>etta er hið einá,
er vjer getum sagt um meðferð á börnum með pessu
lundarlagi.
Ivennarar og aðrir, sem fást við barnauppeldi, verða
sí og æ að gjöra sjer pað Ijóst og hafa vakandi hugsun
á pví, að aumÍDgja börnin eru ekki sjálf völd af pvf,
hvert geðslag þeim er gefið, og þeir eiga fremur að