Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1890, Blaðsíða 102

100
«Jeg skal sækja yður klukkan tvö», sagði bóndi og
sneri eykjum sínum heimleiðis.
Davíð Holman var einn fyrir af drengjunum, þeg-
ar kennslukonan kom. Hann tók naumast kveðju
hennar, en gaut til hennar hornauga, og glæddi kapp-
samlega eldinn í ofninum. Jómfrú Daniels fór að
spyrja hann tíðinda, og sagði liann henni að vegurinn
«par neðra» væri nærri pví ófær, og bjóst við að ekk-
ert barnanna mundi liætta á að brjótast gegnum
skaflana.
«|>að er pá líklega bezt að við förum heim aptur»,
sagði kennslukonan og leit út um gluggann, til pess
■að gá að, hvað langt heirn á leið bóndi væri kominn.
«Jeg býst við að pig langi ekki til að vera hjer
Davíð».
«J>að læt jeg vera», svaraði Davíð.
«Hlauptu út og vittu hvort pú getur ekki kallað á
Haynes, að snúa við og koma hingað aptui' ".
Davíð blíndi stundarkorn út um gluggann og sagði
síðan: «Nei, hann er kominn oflangt burtu».
Drenginn langar til að vera hjer, hugsaði kennslu-
■konan með sjer. Hver ráð á jeg að hafa; |>að verður
prautin pyngri að sitja hjer samíleytta firnm tíma með
pennan einfeldning.
J>að bætti ekki heldur úr skák fyrir henni, að hún
hafði skilið eptir heima bók, sem liún ætlaði að hafa
með sjer í skólanu. Pað var ekki um neitt annað að
gjöra fyrir hana, en að reyna pó að troða einhverju í
Davíð um daginn.
Hún tók biflíuna, færði stól sinn nær ofninum og
fór að lesa morgunbænina, eins og vandi var til, og
síðan tók hún til kennslustarfanna. Hún vissi varla
hvernig skólatíminn leið. Henni var ómögulegt að
komast að raun um, hvort drengurinn skildi pað, sem