Bjarmi - 01.06.2005, Blaðsíða 13

A Krístniboösþingi í Reykjavík í maí s.l.
því á annan hátt. Einnig höfum viö
fengið heimsóknir frá Eþíópíu og
Kenýu.
Það er mikilvægt að vera i
tengslum við fólkið sem kemur
beint að kristniboðsstarfinu. Við
höfum einnig verið í tölvupóstsam-
bandi við fólk sem vinnur að
kristniboðsstarfi í ísrael og Kina,
með þessu móti verða tengslin
áþreifanlegri og það hvetur okkur í
starfinu áfram til bæna. Okkur
finnst við vera þátttakendur í
atburðum og lífi fólks i þessum
fjarlægu löndum og trúum þvi, að
bænir okkar séu mikilvægar til
hjálpar og stuðnings í krefjandi
starfi kristniboðanna. í dag starfar
hópurinn okkar aðallega sem
bænahópur og eru margir í hópn-
um virkir í kirkjustarfi, þetta er bæði
fólk í þjóðkirkjunni og íslensku
Kristkirkjunni.
Hvernig voru kynni þin af
Pókotmönnum?
Þetta var mjög framandi en líka
afar heillandi. Fátæktin og fólks-
mergðin var mikil en gleðin og
hamingjan sem skein frá fólkinu
snerti mig og þannig vaknaði áhug-
inn á kristniboðinu. Það snerti mig
að kristnin hafði hjálpað fólkinu við
að standa saman í kærleika, byggja
skóla og berjast fyrir bættari lifs-
kjörum. Það var margt mjög fram-
andi t.d. ýmsir framandi siðir og
margt sem er fjarri manni. T.d. er
verðmætamat fólksins allt annað,
einnig er umskurðurinn ofar okkar
skilningi.
Finnstþérþað vera hlutverk
íslendinga að stunda kristniboð í
þessum fjarlægu löndum?
Já, en á þessum tima var ég
efins um það en þó fannst mér það
okkar hlutverk að rétta þessu fólki
hjálparhönd en nú er ég sannfærð
um að trúin sem hefur hjálpað
okkar þjóð mikið i aldanna rás eigi
erindi við þetta fólk. Þegar fólk
lendir í erfiðleikum og mótlæti þá er
það trúin sem hjálpar manni.
Sorgin knýr oft dyra þarna úti og
lífsbarátta þessa fólks er erfið.
S|
í gróörastöðinni Sólskógum.
13