Morgunn - 01.12.1922, Síða 25

MORGrUNN
119
og að henni mundi þykja vænt um, ef sjúklingurinn vildi
biðja lækninn að koma þangað og gefa sjer styrk, því
að samtalið var þess eðlis, að frú B. kveið fyrir því.
Sjúklingurinn gerði þetta. Og henni fanst þetta hentugt
tækifæri til þess að gera nú tilraun, þar sem frú B. var
í meira en 200 mílna fjarlægð. Læknirinn lofaði að fara,
vera viðstaddur samtalið og koma aftur og segja frá öllu,
sem hann hefði getað komist á snoðir um. Sjúklingurinn
sagði ekki ungfrú Forest neitt annað en það, sem hún
sagði lækninum — að hann væri beðinn að vera við-
staddur þetta samtal. Hvorug þeirra ungfrú Forest né
Rósa áttu að vera þar. Læknirinn gat á eftir sagt
nafnið á bænum, þar sem samtalið gerðist, tölu þeirra,
sem viðstaddir voru, efni samtalsins, þ. e. a. s. tilmælin,
sem frú B. bar fram, og hvernig þeim hefði verið tekið.
Hann gat ekki komið með nafnið á manninum, sem frú
B. var að snúa sér til, en hann lýsti honum og sagði at-
vinnu hans. Á eftir sannaðist, að alt var rétt. Jafnframt
kom hann með lýsingu á framliðinni konu, sem hefði
verið viðstödd, og hann þekti þá konu aftur á mynd. Hún
var látin fyrir 100 árum, en höf. bókarinnar segir, að
ástæðan til þess, að hún hefði áhuga á tilmælum frúar-
innar, hafi legið í augum uppi.
Frásögnum þeim, sem eg tek úr þessari bók, verð eg nú
að láta vera lokið. Margar aðrar eru alveg eins merki-
legar. En þetta fer að verða of langt mál. Samt lang-
ar mig til að bæta við þetta örfáum athugasemdum. En
eg veit, að eg verð að vera fáorður héðan af.
Eg vil þá fyrst benda á það, hve sú reynsla, sem
þessi enska kona hefir fengið, er nauðalík þeirri reynslu,
sem fengist hefir hér úti á íslandi. Eg get ekki far-
ið langt út í það mál. Eg læt þess getið, rétt til
dæmis, að eg held ekki að nokkur maður, sem hefir ver-
ið við lækningatilraunirnar hjá Indriða Indriðasyni
og les um Dr. Beale, geti varist því að fara að
hugsa um »norska lækninn*. Líkingin er svo merkilega