Morgunn - 01.12.1922, Síða 93

MORGUNN
187
áður lofaði að flytja þetta erindi hjer, kemur til af tveim-
ur ástæðum. Fyrst og fremst veit eg, að það eru ýmsir,
sem þykir meira varið í að heyra eitthvað um reynslu
þess fólks, sem það þekkir, heldur en einhverra og ein-
hverra úti í heimi, þótt það kunni að vera miklu ómerki-
iegri reynsla, og svo er eg að vona, að mitt fordæmi
verði til þess, að fleiri komi á eftir. Eitthvað af fælni
manna við að koma opinberlega fram með eigin reynslu
þyrfti að hverfa, eg er viss um að þá kæmu fram í dags-
ljósið fjársjóðir, sem gætu haft mikla þýðingu fyrir sálar-
rannsóknirnar, þvi að altaf hefir verið um auðugan garð
að gresja á meðal vor íslendinga á þessu sviði.
Þvi tniður get eg þó ekki hér sagt frá því af reynslu
minni, sem dýrðlegast hefir verið og mér dýrmætast.
Liggja til þess tvær orsakir. Sumt er of nátengt levnd-
ustu einkamálum mínum eða annara, en sumt er aftur á
móti þess eðlis, að eg treysti mér ekki til þess að klæða
það í búning fátæklegra jarðneskra orða, enda mér of
heilagt, til þess að eg þori að eiga það á hættu að verða
misskilin. Eg vil þó taka það fram og leggja áherzlu á
það, að svo mikill veruleikur er mór sú reynsla og þekk-
ing, sem eg hefi fengið frá æðri sviðum tilverunnar en
því jarðneska, að áhrif þaðan hafa um mörg ár ráðið
mestu um ákvarðanir mínar á flestum alvarlegustu stund-
um lífs mins, hvað svo sem mín jarðneska skynsemi og
tilfinningar hafa um það sagt, og eg hefi aldrei iðrast eft-
ir því. Og þegar eg nú lít yfir mitt liðna líf, og spyr
sjálfa mig, hvað það só, setn sé mér minnisstæðast og
raunverulegast, hvaða fjallatindar endurminninganna það
séu, sem gnæíi við hirain yflr sléttlendi daglega lífsins,
sem kemur og fer og gleymist bráðiega að mestu leyti,
þá eru það ekki atburðir frá þessu jarðneska lífi, hvorki
unaðssemda- eða sorgarstundir. Nei, þungamiöja lífs míns,
kjölfestan í lífsíleyi mínu, ef eg mætti svo segja, eru að
ein8 nokkur augnablik samtals, lifuð í drautnum á ein-
hverju æðra sviði tilverunnar en því jarðneska, en svo