Morgunn - 01.12.1922, Qupperneq 98

192
MORGUNN
minn, sem eg held mér só óhætt að segja að eg hafi elsk-
að eins heitt og barn getur elskað föður. Hann hafði
ekki eingöngu verið mér faðir og fræðari, sem eg leitaði
altaf til með allar vandaspurningar, heldur einnig fyrir-
mynd þess, hvernig góður maður ætti að vera. Þess und-
arlegra er að segja það, að eg syrgði hann í raun og
veru aldrei neitt svipað þvi, eins og eðlilegt hefði verið.
Eg gat ekki fundið, að eg hefði mist hann; hann hélt
áfram að vera í kringum mig; mér fanst hann gæta mín
og gefa mér ráð, og altaf hafði eg ríkasta tilfinningu af
þessu, þegar mér lá mest á. Með þeirri auknu þekkingu,
sem eg hefi nú á þessum hlutum, efast eg heldur ekki
um, aö þessi tilfinning hafi verið á rökum bygð. En þeg-
ar eg svo fór að ganga til prestsins og farið var að halda
meira að mér trúarlærdómakerfi kversins, þá fóru að
vakna hjá mér ýmsar efasemdir og eg fór að reka mig
á allskonar mótsagnir. Presturinn var allra vænsti mað-
ur, eins og sagt var um gömlu prestana í »Morgunblað-
inu« hérna um daginn, en hann var áreiðanlega ekki fær
um að hjálpa mér i þessu efni. Niðurstaðan varð sú, að
hefði eg mátt ráða fermingarvorið mitt, þá hefði eg áreið-
anlega ekki látið ferma mig. Næstu árin á eftir hrunfiu
allir trúarlærdómar til grunna hjá mér, en af því að eg
var svo ung, hafði eg ekki vit á að hreinsa hveitið frá
hisminu. Ódauðleikatrúin og jafnvel guðstrúin fóru sömu
leiðina, því að eg dró þá röngu ályktun, að fyrst eitthvað
af hinni risavöxnu trúarlærdómabyggingu kristindómsins
félli, þá hlyti hún öll að falla, og öll trúarbrögð mundu
vera heimska. Eg hætti af ásettu ráði að biðja guð, og
eg sleit mig út úr sambandi því, sem eg hafði lifað í við
hið ósýnilega; því að eg taldi það nú sjálfsblekking eina
og heimsku. Draumar og hugljómun hurfu.
Þannig var ástatt fyrir mér, þegar vinkona mín dó,
og fráfall hennar varð mér þess vegna miklu þyngra
högg en ella. Mér fanst við vera aðskildar, hún vera
mér töpuð um alla eilífð; og eg gat þess vegna ekki fyrst
J