Morgunn - 01.12.1922, Qupperneq 110

204
M 0 E G U N N
um að hugaa um, hvað klukkan mundi vera og hvað eg-
hefði nú Bofið lengi. Tók eg þá eftir þvf, að eg gat með
dálítilli hugsanaáreynalu framleitt mynd af úrinu mínu í
huga mér, og séð nákvæmlega hvar vísarnir voru. Reynd-
ist það altaf rétt, að vísarnir stóðu á þeim stöfum, sem
eg hafði séð þá á, þegar eg leit á úrið strax á eftir. Eg
hefi gert þessa sömu tilraun seinna, en þá ekki getað náð
þessu aftur. Einu sinni þegar eg lá svona vakandi með
aftur augun, finst mér eg alt í einu Bjá í gegnum húsið
og út á víkina. Sé eg, að skip kemur siglandi handan
frá Hríseynni og stefnir upp á Dalvíkina. Þau fjögur
sumur, sem eg var á Dalvíkinni, held eg, að það hafi
að eins komið fyrir tvisvar sinnum, að skip hafi komið
þangað með vörur, svo að það var óvanaleg sjón, að sjá
skip sigla þar inn. Eg hélt, að sýnin væri markleysa,
en mun þó hafa sagt frá henni strax. Næsta dag um
hádegisbil kom eg út. Sé eg þá alveg sömu sjónina, og
eg hafði séð með lokuð augun daginn áður; skip kemur
handan frá Hríseynni og stefnir upp á Dalvíkiua. Þetta
reyndist að vera norskt sildarskip, sem kom með veikan
mann og var að vitja læknis. Getur verið, að þeir hafi
verið farnir að hugsa til ferðar daginn áður.
Einn vetur á Akureyri lá eg snemma morguns vak-
andi í rúmi mínu; svefnherbergi mitt var uppi á lofti.
Finst mér eg þá alt í einu sjá útidyrahurðina á húsinu
opnaða; sá eg það einhvern veginn niður í gegnum loft-
ið. Só eg, að pósturinn kemur inn og afhendir gamalli
konu, sem hjá raér var, tvö bréf. Nokkrum mínútum
aeinna kemur gamla konan upp til mín með tvö bréf,
sem pósturinn hafði þá einmitt komið með. Svefnher-
bergi mitt lá svo langt frá útidyrum, að eg held, að eg
hafi tæpast getað heyrt þær vera opnaðar, og ekki vissi
eg um, að neinn póstur væri á ferðinni.