Morgunn - 01.12.1929, Blaðsíða 34

160
MORGUNN
Alt er rétt í þessu skeyti.
Jennie var vinkona okkar og var hjá okkur í Cali-
forniu veturinn 1925.
Hattie þótti sérstaklega vænt um hana, en eg hafði
gleymt að gefa henni nokkuð til minningar um Hattie,
og eg heyrði eftir á, að hún hefði móðgast af því.
John er sonur konu, sem við bjuggum einu sinni
hjá 4—5 ár. Við höfðum sannarlega hugsað um hann,
því að um nokkur ár höfðum við ekkert frétt, hvar hann
væri niður kominn“.
í þriðja skeytinu tókst Hattie að koma með þá vitn-
eskju um veikindi hennar, sem um var beðið, og um
herbergið, sem hún hafði andast í.
1 fjórða skeytinu talaði hún um atvik frá skóladög-
um Florence. í Cincinnati ogi sagði:
Jeg minnist á þetta af því, að það er ómögulegt að
þið getið neitt um það vitað.
Florence skrifaði síðar: Hvernig gat Hattie munað
annað eins smáræði og þetta?
Hattie skýrði þetta svo, að Florence hefði skrifað
um þetta í brjefi um það leyti, sem það hefði gerst.
Florence mintist þá þess, að Hattie hefði hér um
bil ári fyrir andlát sitt komist yfir fjölda af bréfum,
sem Florence hafði skrifað í Cincinnati og hefði lesið þau
af nýju, og með því var skýring fengin á því, að hún
skyldi hafa minst á þetta atvik.
Sannanirnar fóru nú að koma í skæðadrífu. 1 einu
skeyti voru 10 nöfn, sem við vissum ekkert um.
Þetta er ekki unt að skýra með hugsanaflutningi,
því að Florence sjálf átti oft mjög örðugt með að minn-
ast nafnanna.
Til dæmis skrifaði hún einu sinni: „Loksins eftir
langa umhugsun hefi jeg áttað mig á litlu stúlkunni
Láru, sem Hattie minnist á.
Faðir hennar var félagí föður míns. Það er alveg
rétt, að hún var dökk, mjó, lítil stúlka, eins og Hattie
.sagði“.