Morgunn - 01.12.1929, Qupperneq 38

164
MOKGUNN
Af því að hún var óvenjulega hrein sál og skapgerð
hennar yndisleg, hefir hún komist hjá því að þurfa að
hafa nokkur afskifti af lægri sviðum, þar sem óþrosk-
aðar sálir hafast við, og hefir tafarlaust flutst þangað
sem dásamleg fegurð ríkir.
Hún segir okkur, að hún sé á gullfallegu heimili
með foreldrum sínum, og að það heimili hafi þau skapað
með töframætti hugsunar sinnar.
Fyrir þeim, sem kunnugir eru skeytum framliðinna
manna, er það ekkert nýtt, að hugsanamyndir líkamist í
öðrum heimi, þó að jarðneskum efnishyggjumönnum
finnist örðugt að hugsa sér að slíkt sé mögulegt.
1 heimi framliðinna manna eru hugsanir verulegir
hlutir, svo að þegar vér setjum oss fyrir hugskotsjónir
einhverja mynd, þá sjáum vér að hún fer að fá á sig
lögun frammi fyrir oss.
Þess vegna er það að heimili okkar taka á sig þá
mynd, sem við hugsum okkur sjálf.
Á jörðunni hugsar húsameistarinn sér uppdráttinn,
og hann þarf jarðneskt efni til þess að koma fyrirætlun-
inni í framkvæmd, en í andaheiminum er hugsunin efni
og lögun.
Hattie segir okkur, að á heimili hennar sé ágætt
pípuorgel. Mesta ánægja hennar á jörðunni var orgelið,
þó að hún gæti ekki fullnægt þeirri löngun síðustu æfi-
árin vegna heilsuleysis.
Við spurðum, hvort hún hefði sjálf skapað orgelið
með hugsunarmætti. Hún svaraði: „Nei, það beið mín,
þegar eg kom yfir um“.
Að líkindnum er þetta orgel hugsanamynd, sem
Hattie hefir skapað í sínu jarðneska lífi og hún hittir
nú sem verulegt í andlegum heimi.
Aðalskyldur Hattie eru að kenna litlum móðurlaus-
um börnum, er dáið hafa sem ungbörn eða dálítið stálp-
aðri, og sjá um þau.
Hún leggur á þessi börn alla þá ást, sem hún mundi
hafa lagt á þau sem móðir á jörðunni. En henni auðn-