Morgunn - 01.12.1929, Qupperneq 39

MORGUNN
165
aðist ekki að njóta þeirra hlunninda að eignast nein
börn.
Hún segir, að þessi börn séu mjög hrygg fyrst,
þegar þau koma yfir um, einkum þau, sem hafi dáið
svo gömul, að þau hafi verið farin að elska foreldra sína,
og að þau þarfnist mikillar huggunar og skemtunar áður
en þau komist aftur 1 eðlilega gott skap.
Öll þessi börn höfðu dáið með raunalegum atvik-
um, annaðhvort af sjúkdómum eða slysum, en nú eru
þau heilbrigð og ánægð og eiga annríkt við skólanám
sitt.
Hattie tekur þau stundum með sér til þess að heim-
sækja Florence. Þá leika þau sér í aldingarðinum, og
eins og Hattie segir: „Stundum kyssa þau rósaknapp-
ana og þeir blómgast yndislegar á eftir“.
Florence hefir líka vottað, að síðan Hattie dó hafi
rósirnar blómgast yndislegar en nokkuru sinni áður.
Hattie segir, að móðir hennar sé miklu lengra kom-
in en hún sjálf, sem er eðlilegt, því að hún andaðist fyrir
40 árum.
Hattie orðar þetta svo: „Hún fer hærra en eg get
skilið“.
Við spurðum, hvort andaheiminum sé skift í svið.
Hattie svaraði: „Við tölum um dimm svið og björt svið
og mér er sagt, að eg sé á þriðja sviðinu, en þetta er
líkingamál til þess að tákna siðferðilegar og hugrænar
framfarir.
I því er ekki það fólgið, að þegar vér komumst inn
á æði-a svið þurfum vér bókstaflega að flytja oss, heldur
er það líkt því að komast í efri bekk í skóla eða háskóla^
Móðir mín kemst alla leið upp á svo kallað sjötta
svið, 'en við búum saman. Faðir minn hefir verk að
vinna á dimmu sviðunum, en hann kemur heim til
okkar“.
Fagnaðarríkar og dásamlegar eru frásagnir hennar
um músík í heimi framliðinna manna. Hún sagði okkur
einu sinni frá miklu jóla-hátíðahaldi. Þar söng flokkur