Morgunn - 01.12.1929, Blaðsíða 59

M 0 R G U N N
185
að taki við eftir andlátið og vari til dómdags. Þessa
kenningu vill hann ekki aðhyllast, en álítur að sálin
vakni einmitt upp strax eftir andlátið og til miklu yfir-
gripsmeira lífs en hún lifði hér. — Og hvar verður því
lífi lifað? Hvar er hin andlega tilvera? Ekki heldur höf.
að hún sé á annari stjörnu og ekki, eins og sumir dultrú-
ar menn ætla í hvolfum utan um jarðarhnöttinn. —
Líkast þykir honum að hún sé íbúandi í öllum hlut-
um og aðeins dulin af skynheiminum. — Er þetta í
samræmi við það, er hann sagði um dauðann, að hann
væri það að fara inn á við. — Og hvernig er ]>essi
tilvera? — Ekki mun vera unt að lýsa henni í orðum,
en líklega mun hún vera það sama og hið svonefnda
„Ekstase“-ástand, eða hrifningarástand, sem í fullkomn-
asta formi sínu mætti kalla afhrifningu. Þeim sem hafa
lifað slíkt ástand, finst þeir verða eitt með sjálfum guð-
dómnum, og af því fara þó ekki svo fáar sögur.
Að því leyti kveðst M. L. vera á annari skoðun en
hinir strangrjetttrúuðu, að hann áliti ekki að guðleg til-
vera hafi opinberað sig og sinn vilja í eitt skifti fyrir öll
í sínu orði, heldur verki inblástur hennar og opinberanir
enn ]>ann dag í dag. Og einmitt vegna þess, að hin and-
lega tilvera er við og við að opinbera sig, fá opinberanir
ritningarinnar nýtt sönnunargildi, sem þær annars mundi
tilfinnanlega vanta. — Og höf tekur til orða á móti Lúther
sem segir svo á einum stað í „borðræðum“ sínum: — „Eg
kæri mig hvorki um tákn né drauma. Orð guðs hef eg
og það er mér nóg. Orðið vil eg og meira ekki. Eg hef
beðið guð að senda mér ekki drauma, sem eru mjög
vafasamir og svikulir, og að hann heldur ekki láti mig
sjá tákn eða engla — eg þarf þeirra ekki við — orð guðs
hef eg og því vil eg trúa.“ — Og í öðru sambandi, segir
Lúther: „Ef við vissum hvar sálir vorar verða geymdar,
]>á væri úti um trúna. En ]>egar við nú hverfum burtu
°g vitum ekki hvert, en leggjum á hættuna, og felum
°ss guði á hendur, þá er trúin í sínu fulla gildi.“ — „Sá
sem tekur sér stöðu fyrir utan guðs orð, hann hlýtur