Morgunn - 01.12.1929, Qupperneq 66

192
MOKGUXX
voru þær ekki ritaðar í þeirri mynd, sem vér höfum þær
nú, fyr en nokkuð löngu eftir andlát hans, þá koma
óneitanlega fram í ]>eim þær hugmyndir, er kristnir menn
gerðu sér um hann. Þó að frásögurnar væru ekkert
annað eða meira, þá eru þær ómótmælanlegur vottur
um það, hvernig þeir hafa hugsað sér, að fullkomnasta
veran, sem birzt hefir í mannheimum, hafi verið. Og
jafnframt kemur þá fram í þeim vonin, þráin, draumur-
inn — hvað sem þið nú viljið kalla það — um það,
hvers mönnunum geti orðið auðið, ef þeir fari „þrönga
veginn“, sömu leiðina, sem meistari þeirra hefði farið
á undan þeim.
Eftir því sem eg skil guðspjöllin, er ])ungamiðjan
í frásögnunum um Jesú, og þá jafnframt lykillinn að
þeim, afdráttarlaus vissa hans um samband við guðdóm-
inn. Einn guðspjallamaðurinn orðar þetta, eins og þið
munið, þann veg að hafa eftir Jesú orðin frægu: „Eg og
faðirinn erum eitt“. Það virðist ókleift að hugsa sér, að
þetta eigi að merkja það, að Jesús sé nákvæmlega það
sama eins og guð almáttugur. Eg ætla ekki að tefja
tímann á því að tala um það, sem móti því mælir. Það
virðist a. m. k. merkja það, sem er í fullu samræmi við
skilning hinna guðspjallanna, að vilji hans hafi verið
runninn saman við vilja guðs, svo að hann gerði ekkert
rangt, að meðvitundin um sambandið við guðdóminn
væri alveg skýlaus og afdráttarlaus, og að hann færi
með guðdómlegan mátt.
Oss er ekkert frá því skýrt til hlítar, hvernig Jesús
hafi náð þessu takmarki. Oss er svo lítið sagt um hann,
áður en hann byrjar á starfi sínu meðal mannfjöldans.
En tvær sögur eru oss sagðar, sem benda greinilega á
það, að mystisku leiðina hafi hann farið. Hann hefir
veitt viðtöku vitrunum frá öðrum æðra heimi. Á ])að
bendir skírnarsagan. Og hann hefir lent í baráttu —-
sennilega þjáningarfullri harðri hríð — við ill dularöfl.
Frá því segir oss freistingarsagan, ])ó að óglögt sé ]>að.
Hver er nú árangurinn af ]>essari skýlausu meðvit-