Morgunn - 01.12.1929, Qupperneq 80

206
M 0 RGUNN
þér nokkuð áhrærandi ættmenni þín, sem eg hefði átt
að segja þér fyrir mörgum árum. Guð gefi, að eg hafi nú
nógan styrk til þess að bæta úr þessu.
Koddum var haldið utan að honum og honum veitti
mjög örðugt að tala. En hann sagði mér, eins hratt og
hann gat, margt, sem eg hafði ekki vitað.
„Skjöl, sem eru þér mjög dýrmæt, eru hjá mála-
færslumönnum í London“, sagði hann og tók andköf. Þú
verður að ná þessum skjölum svo fljótt sem mögulegt
er. Á þessu augnabliki get eg ekki komið fyrir mig
nafni og húsnúmeri firmans. Lyftið þið höfðinu á mér
ofurlítið upp; opnið þið gluggann, látið mig fá meira
loft, það getur verið, að eg geti farið að muna þetta
aftur. Elsku drengur minn, fyrirgefðu mér. Það er um
mig eins og marga aðra, mér hefir láðst að gera það
sem eg hefi átt að gera, þangað til það er orðið of seint.
Áreynslan varð of mikil. Efri partur líkamans varð
afllaus — tungan reyndi að tala en ekkert hljóð kom.
Fjórar klukkustundir voru augun enn lifandi og störðu
á mig, en í dögun var öllu lokið, og hann fór yfir um
með leyndarmál sitt.
Eg átti mjög annríkt. Eg hafði engan tíma til að
vera í vondu skapi út af gömlum skjölum. Eg hafði
alt af verið forlagatrúarmaður — „ef þau eru glötuð
þá eru þau glötuð“ — annað hugsaði eg ekki um þau.
Auk þess hirða æskumenn lítið um mygluð skjöl og
kröfur dauðra manna. Eftir fáar vikur var eg kominn
aftur til Ameríku og hugsaði ekkert frekara um þau.
Þrem árum síðar var eg kominn aftur til Englands.
Eg var þá einn sumardag síðdegis staddur á járnbraut-
arstöð í útjöðrum Lundúnaborgar og var að bíða eftir
nokkurum vinum mínum, sem væntanlegir voru sunnan
úr löndum. Frétt var nýkomin um það, að járnbrautar-
lestin, sem eg átti von á, hefði tafist, og að menn mundu
verða að bíða eftir henni fullar þrjár klukkustundir.
Þetta var ömurleg undirborgarstöð og rigningar-
veður þennan sunnudag. Enginn bókasöluklefi var op-