19. júní - 19.06.1956, Side 19

Kveðja
frá sendiherra Dana frú Bodil Begtrup.
Nú, þegar leiðir skilja, er mér það gleðiefni, að
fá tækifæri til að kveðja íslenzkar konur og færa
þeim þakkir fyrir gestrisni og vinsemd.
Áður en ég var skipuð sendiherra Dana á íslandi
var ég, sem yður er kunnugt, formaður Þjóðarráðs
danskra kvenna og ein af þeim, er sátu í kvenna-
nefnd Sameinuðu þjóðanna. Því var eðlilegt, að ég
leitaði kynna við konurnar í þessu mér ókunna
landi. Ég vissi, hver styrkur er af áhrifum þeirra
og vináttu. Og glöð varð ég, þegar fyrsta boðið, sem
ég fékk til samkvæmis með Islendingmn, var frá
Kvenréttindafélags fslands, er bauð mér í afmælis-
hóf sitt.
Ég minnist þess, er ég á fögrum sumardegi gekk
til kirkju norður á Skagaströnd, ásamt Sambandi
norðlenzkra kvenna. Mér verðin: og hugsað til sam-
verustunda með kvenfélögum á Akureyri og í Nes-
kaupstað, já, hvarvetna þar sem leið mín hefur leg-
ið um þetta land, hefur það glatt mig að hitta ís-
lenzkar konur og kynnast hinu frábæra starfi
þeirra í þágu hvers konar framfara eða þá' til
menningar æskulýðnum.
Konur fslendingasagnanna hafa jafnan verið
mér hugstæðar, og það gleður mig, að hafa nú aug-
um litið staðina, þar sem þær eyddu ævi sinni.
Þrátt fyrir þetta finnst mér þó enn meira til um
nútímakonurnar. Þess þykist ég og fullviss, að
verði þær yrkisefni skálda og söngvara, þá muni
þær eigi síður en fornkonurnar varpa ljóma á sög-
una sökum skörungsskapar síns og mannvits.
Nú á dögum liggur leið kvennanna einnig út
fyrir landssteinana, þar sem þær mæta sem full-
trúar þjóðar sinnar. Ég hlakka til að hitta íslenzkar
konur á norrænum mótum, í Evrópuráðinu og hjá
Sameinuðu þjóðunum, já, hvarvetna þar sem örlög
þjóðanna eru rædd. Því vil ég nú eigi aðeins segja:
„Verið þið sælar“, heldur og: „Hittumst heilar
aftur“.
Bodil Begtrup.
19. JÚNÍ
----------------------------------\
HALLA LOFTSDÖTTIR:
KVÆÐI
fluii í kveðjusamsæíi.
VakniS, gléði
og góðar dísir.
Heilsum og hyllum
höfðingskonu.
Vorgeislar Islands
og vinahugir
fylgfa henni
til feSra stranda.
Sjö ára tími oft er lengi aS liSa
en Ijúfar stundir finnst oss hverfi skjótt.
Nú grípur hugann klökkvi, blandinn kviSa,
því kveSjustund þín nálgast allt of fljótt.
En hörmum ei þótt hverfi ár í skyndi,
því heillasporin marka þína leiS,
meS sumarblœ og sól á hverjum tindi
og sérhver minning lifir björt og heiS.
Vér vitum þaS, þótt vakni hljöSur tregi,
er vorar leiSir skilja hljóta nú,
aS hvar sem hér á fold þú velur vegi
þú verSur ávállt köllun þinni trú.
Sem vökul stjarna stillt á himinboga,
er stráir Ijósi myrkann nœturgeim,
sem verSir þeir, er vernda helgann loga
og vilja fegra og bœta þennan heim.
Og hér skal flutt vor hjartans þökk og kvéSja
af hljöSum strengjum, tengd viS gamalt lag.
Vér biSjum, aS þig gœfan megi gleSja
á göngu þinni sérhvern ævidag.
Og bjartra nátta nálægS aftur vakna
meS norSurljós og bláan fjallageim,
og aS þaS væri eitthváS til aS sakna,
sem aftur gæti leitt þig til vor heim.
7