19. júní - 19.06.1968, Síða 20

AuSur Pétursdóttir, frh. af bls. 17:
hljóðfallið er líkara hinu íslenzka en hið enska,
og er þess vegna auðveldara fyrir hörnin, sérstak-
lega þar sem þau heyra „amerísku“ í mörgum
kvikmyndum og sjónvarpi. Oft finnst börnunum
enski framhurðurinn tilgerðarlegur. Skandinavísk-
ir prófessorar virtust vera á sama máli um þessi
atriði í Osló síðastliðið sumar.
Vegna dugnaðar Mr. T. Sheldons, ameríska
sendikennarans í ár, en hann hefur sótt kvik-
myndir í Ameríska bókasafnið við Hagatorg, höf-
um við getað sýnt kvikmyndir, bæði talkennslu-
myndir og fræðslumyndir. Hafa börnin haft ákaf-
lega gaman af þeim.
Taimyndir þessar virðast þó ekki hafa nógu
mikinn orðaforða, og væri þess vegna nytsamlegt
að eiga kost á myndum líkum myndaflokknum
„Walter and Connie“, sem sýndur er í sjónvarp-
inu. Myndvarpi myndi einnig koma að miklum
notum, ef heppilegt efni væri fyrir hendi.
Ég hef fengið sýnishorn af litmyndskreyttum
bókum frá University Oxford Press, sem börnin
gætu haft mikið gagn og gaman af. Vonandi verð-
ur unnt að kaupa þessar bækur á næsta ári.“
„Fyrstu nemendur, sem byrjuðu að læra ensku
tíu ára, eru nú í öðrum bekk. Hvernig er ensku-
þekkingu þeirra háttað?“
„Persónulega hef ég ekki reynslu af þessu, en
samkvæmt upplýsingum ameríska sendikennarans
Mr. Sheldons gætu beztu nemendur bjargað sér,
hvar sem væri í Ameríku, en getuminnstu nem-
endurnir ekki. Getumestu nemendurnir geta hald-
ið uppi samræðum og lesið auðvelt efni, en tækni-
mál er þeim ofviða. Getuminnstu nemendurnir
geta ekki enn myndað málfræðilega réttar setn-
ingar.“
„Hvert er markmið enskukennslunnar?“
„Samkvæmt skýrslu, sem mér hefur borizt ný-
lega frá Evrópuráði um fundinn í Osló síðastliðið
sumar, er markmiðið þetta,
1) að gera nemendum kleift að skilja málið, þeg-
ar það er talað með eðlilegum hraða,
2) að gera nemendum kleift að tala hlutaðeig-
andi tungumál,
3) að gera nemendum kleift að lesa og skilja mál-
ið auðveldlega,
4) að gera þeim kleift að tjá sig skriflega,
5) að fræða þau um þjóðina, sem talar tungu-
málið, land hennar og menningu."
Hrefna Kristmannsdóttir:
FRÁ ÍSLENZKUM STÚDENTUM! OSLÓ
Fjölmargir íslendingar hafa heyrt Guðrúnar
Brunborg getið vegna hinna mörgu ferða hennar
um Island. Þeir muna enn fyrirlestra hennar og
kvikmyndasýningar. En ekki er eins víst, að þeir
hafi gert sér fulla grein fyrir tilgangi þessara ferða
eða hve mikið starf Guðrún hefur unnið í þágu ís-
lenzkra stúdenta i Noregi.
Þegar ég var beðin um að skrifa í 19. júní um
stúdentalífið í Osló, fannst mér ekkert betur til
þess fallið en starf Guðrúnar Brunborg.
Oft er þvi haldið fram, að íslendingar uni hvergi
til langframa annars staðar en á íslandi. Ein þeirra,
sem ég hef heyrt hvað ákveðnast styðja þá skoð-
un, er Guðrún. Sé hún spurð, hvernig hún hafi
þó getað unað nær 50 ár erlendis, brosir hún og
segir, að sér hafi tekizt að skapa sitt ísland i
Noregi.
Guðrún Brunborg kom til Noregs árið 1918, þá
22 ára að aldri. Ætlaði hún að læra hjúkrun, en
giftist norskum manni, Solmund Brunborg, árið
1920 og settist að í Noregi. Hafa þau hjón búið
flestöll hjónabandsár sín að Nesbru í Asker
skammt frá Osló. Eignuðust þau fjögur börn, þrjá
syni og eina dóttur.
Á hernámsárunum snerist Brunborgfjölskyldan
eins og flestir Norðmenn gegn nazistum. Sérstak-
lega tóku tveir elztu synirnir virkan þátt í norsku
andspyrnuhreyfingunni. Voru þeir báðir hand-
teknir og sátu í fangabúðum síðari striðsárin. Elzti
Rósa Geslsdóttir, frh. af bls. 15:
einum smáþætti, að ég lét ljósu flétturnar mínar
fjúka hjá Valda rakara á leiðinni niður Vitastíg-
inn, en frú Anna hafði látið þau orð falla að velja
yrði stutthærða hnátu í hlutverkið.
Annars gætir þess mjög meðal íslenzkra nem-
enda og raunar alls þorra manna hér, hve tregir
þeir eru til að tjá sig á mannfundum. Ég tel, að
meginástæðan sé tilfinnanlegur skortur á munn-
legri tjáningu og sjálfstæðri rökréttri hugsun í ís-
lenzkum skólum, allt frá barnaskóla til háskóla.
Það er alvarlegt mál og hefur háð mörgum is-
lenzkum stúdent í upphafi náms við erlenda há-
skóla.