19. júní - 19.06.1968, Blaðsíða 31

þegar ég söng -- óreynd með 100 manna hljóm-
sveit — aríu prinsessunnar úr óperunni „Don Car-
los“ eftir Verdi ó sólóista-nemenda konsert í Salz-
burg. Höfðum við verið valin úr 70 manna hóp,
eitt frá Finnlandi, eitt frá Grikklandi, eitt frá Jap-
an og eitt frá Jslandi.
Ekki get ég sagt beinlínis, að mér sé kærara eitt
hlutverk fremur en annað, því öll eru þau mér
kær, en það hlutverk, sem ég hef þurft að leggja
mest í og er líka umsvifamesta hlutverk mitt, er
Azucena í óperunni „II Trovatore“ eftir Verdi,
þar sem ég þurfti að túlka hefndarþorsta, ofsa og
örvæntingu þessarar nornar.
Það munu vera orðin átta sólóhlutverk, sem ég
hef sungið á leiksviði, fyrir utan ýmis smærri
hlutverk.
Söng á konsertpalli tel ég mjög frábrugðinn túlk-
un á leiksviði og að mörgu leyti ekki siður vanda-
saman, því þar er það maður sjálfur, sem verður
að standa sig, en ekki önnur innlifuð persóna.
Ekki get ég munað, hve oft ég hef sungið á
konsertum, en það hefur verið meira og minna
um allt Island.
Eitt af því fyrsta, sem ég söng úti á landi, var
„La serva Padrona“ (Ráðskonuríki) eftir Pei'go-
lesi, söng ég það hlutvei'k á móti Kristni Hallssyni
á vegum Sjálfstæðisflokksins sumarið 1961, við
undii'leik Ásgeirs Beinteinssonar. Var þetta ferða-
lag vel undirbúið að tilhlutan Fritz Weisshappel,
sem ávallt var okkur söngvunxm mikil stoð og
stytta, meðan hans naut við.
Ég vil svo enda með því að óska íslenzku söng-
stai'fi alls hins bezta, að það megi aukast og dafna
við fleiri tækifæri og beti'i aðstæður.
Svala Nielsen
Mér hefur alltaf þótt gaman að syngja, svo lengi
sem ég man eftir mér. Ég byrjaði fyrir alvöru að
læra söng eftir tvítugt, og fann ég þá alltaf betur
og betur, að það var mitt hjai’tans áhugamál að
læra að syngja. Ég fór til Jtaliu 24 ára gömul, og
dvaldist við söngnám í Mílanó í hálft ár, og þá
var sem opnaðist mér nýr heimur fyrir áhugamáli
minu. Síðan hef ég alltaf öðru hvoru verið í söng-
tímum. Ég var búin að vera í Þjóðleikhúskórnum
í mörg ár, og einnig í smáhlutverkum og koma
fram sem einsöngvari, bæði í útvarpi og annars
staðar, þegar ég fékk mitt fyrsta ópei'uhlutverk.
Það var árið 1963, að ég söng í jólaópei’u eftir
bandaríska tónskáldið Menotti. Ég lék þar lilut-
verk móður lítils drengs, sem var lamaður og vildi
færa hinum nýfædda konungi Gyðinga liækjuna
sína að gjöf, og varð heilbrigður frá þeiri'i stundu.
Þetta hlutverk er mér kannske minnisstæðast fyr-
ir það, hvers eðlis það var, og mér hlaut að þykja
væixt um það. Mér var mjög vel tekið, og hefur
það að miklu leyti haft áhrif á mig með það að
vilja halda áfram. Þau hlutverk, sem ég hef sung-
ið síðan, hafa flest haft það sameiginlegt að vera
alvarlegs eðlis. Mér finnst dramatísk hlutverk eiga
vel við mína skapgerð, og ég finn mig fljótlega í
þeirri persónu, sem ég á að túlka, ástina, gleðina,
soi'gina og þjáninguna, og þótt enginn vilji lifa í
sorg og þjáningu, þá skil ég alltaf við hlutverk
mitt með söknuði.
Ég hef komið fram sem einsöngvai'i, bæði með
Framh. á bls. 34.
Svala Nielsen sem „Antonia“ í Ævintýrum Hoffmanns.
19. JÚNl
29