19. júní - 19.06.1969, Side 19

sýnt yfirburði yfir kvenlega samstarfsmenn. Til
þess að gera þetta dálítið áhrifameira, get ég sagt
frá því, að ég vann í fimm ár við dagblað í
Reykjavík og var tíðast eini kven-starfskrafturinn
á ritstjórninni. Ég er auðvitað ekki fær um að
dæma um eigin hæfileika, en fyrstu árin lagði ég
mig mikið fram um að vinna mig í álit og hikaði
ekki við að gera hvað eina, sem mér var falið í
starfinu. Ég var stolt af því, að mér voru oft fal-
in verkefni, sem mér fannst að minnsta kosti að
þyrfti að leysa af hendi af vandvirkni og veitti
t. d. umsjón vikulegu aukablaði sumarlangt, að
sjálfsögðu án hækkaðra launa. Loks kom að því,
að fréttastjóra var vant, og var þá með fullu sam-
komulagi allra valinn til starfsins karlmaður á rit-
stjórninni, sem var mér bæði yngri að árum og
starfi. Fréttastjórinn nýi reyndist vel og var í alla
staði hirm hæfasti, en þrátt fyrir það lagðist ein-
hver lamandi hönd yfir störf mín eftir þetta.
Núna, löngu seinna, spurði ég ritstjórann, sem
var mikill ljúflingur, hvort hann hefði vitað, að
mér þótli framhjá mér gengið, jafnvel þótt ég hefði
að öllum hkindum ekki árætt að taka að mér
starfið, vegna þess að undir niðri er enn þessi
hræðsla við að taka á sig ábyrgð, sem stúlkum er
innrætt frá blautu barnsbeini. „Almáttugur, —
það datt engum i hug, — bara af því að þú ert
kvenmaður."
Seinna var ég svo lieppin að fá sumarvinnu hjá
sama fyrirtæki, og ég fékk þegar hæsta kaup eins
og ég átti skilið samkv. launalögum — og rúm-
lega það reyndar. En það kom babb í bátinn, þeg-
ar ég hleraði, að karlmenn, sem voru að byrja í
fyrsta sinni störf hjá blaðinu þetta vorið, áttu að
fá sama kaup og ég á þeim forsendum, að það
væri ekki hægt að bjóða karlmönnum upp á minna
en þetta!
Þar eð bæði flokkurinn, sem rak blaðið, og blað-
ið sjálft, barðist fyrir „frelsi, jafnrétti og bræðra-
lagi“, er ótrúlegt, að þarna liafi verið um að ræða
sérstaka andúð á kvenfólki, heldur er mér nær að
halda, að þrátt fyrir allt nái kvenfrelsið lengra
innan blaðamannastéttarinnar en víða annars
staðar.
1 öðru fyrirtæki, sem ég hef kynnzt, var svo til
hagað, að þrjár konur höfðu borið hita og þunga
starfsins svo árum skipti, en þegar forstjórinn
veiktist, var skipaður ungur maður í embættið,
alls ókunnugur starfinu, sem þarna var unnið, en
hann fékk frá fyrsta degi margfalt hærra kaup en
þær, sem neyddust til að setja hann inn í starfið.
Þótt mikill kurr væri í kvennahópnum, varð
liann aldrei svo hávær, að hann kæmist i blöðin,
livað þá meira.
Nú skyldi maður halda, að kvenfólki væru all-
ar bjargir bannaðar, en svo er þó ekki. Kvenfólk-
ið er löngu búið að finna upp ýmis ráð til þess að
ná sér niðri, ef svo má kalla það, og það jafnvel
á stundum svo rækilega, að kvenréttindakonum
eins og mér stórblöskrar. Hve margir karlmenn
eru ekki kúgaðir innan veggja heimilanna? Ég hef
19. JÚNÍ
17