19. júní - 19.06.1987, Blaðsíða 24

□ □ □ □ OG KEPPNISÍÞRÓTTIR
manni sem þar væri gildi íþrótta-
mannsins fólgið í getu hans til að
græða peninga.
í sundinu eru stelpur og strákar
jafnrétthá og fá nákvæmlega sömu
fyrirgreiðslu. Guðfinnur Ólafsson,
. . þær leyfa sér að fítna
milli móta . . . og þær hcimta
keppnisferðir til innkaupa og
hafa handboltann í framhjá-
hlaupinu.“
formaður Sundsambandsins, sagði
tíma og lágmörk ráða því hverjir úr
landsliðinu færu til keppni erlendis,
þar skipti kyn engu máli. Guðmund-
ur Harðarson landsliðsþjálfari sagði
að tilviljun réði því að besti sundmað-
ur íslands fyrr og síðar væri karlmað-
ur. Sundið væri nú í uppsveiflu,
stuðningur almennings og stjórnar
Sundsambandsins hjálpuðu til.
„Hefði Þórunn Alfreðsdóttir fengið
sama stuðning og áhuga frá þessum
aðilum fyrir fáeinum árum fullyrði ég
að hún hefði náð jafn langt og
Eðvarð. Við eigum eftir að sjá konu
komast mjög langt ef uppsveiflan
helst í sundinu.“
Það kom fram í samtölum við
þjálfara að allt önnur sjónarmið giltu
hjá stelpum en strákum. Stelpur
byrja oft að æfa með vinkonum sín-
um og hætti ein vinkonan, þá hætta
þær gjarnan allar. Þegar hópurinn
samanstendur af stelpum eingöngu,
koma upp félagsleg vandamál, sem
þjálfarar virðast eiga erfitt með að
takast á við. María Ólafsdóttir sund-
Einar Bollason sér lítinn mun á metnaði
karla og kvenna í körfuboltanum. Hér
skorar Guörún Gestsdóttir, KR, í úrslita-
leik gegn ÍR á Reykjavíkurmóti.
þjálfari á Selfossi segir að þær myndi
klíkur og sumar fari í fýlu. Þannig
virðist hópeflið ráða miklu um það
hversu vel stelpunum tekst að ein-
„Hefði Þórunn Alfreðsdótt-
ir fengið sama stuðning og
áhuga frá þessum aðilum . . .
fullyrði ég að hún hefði náð
jafn langt og Eðvarð.“
beita sér að æfingunum. Þórunn
Kristín Guðmundsdóttir, langsunds-
kona, sagði félagslífið í skólanum
fara fyrir ofan garð og neðan vegna
æfinganna á hverjum degi, en félags-
lífið í íþróttafélaginu bætti það upp.
Stuðningur sérsambandanna við
íþróttakonur er mjög misjafn. í bolt-
anum, þar sem þær eru taldar síður
mikilvægar, hefur kvennréttindabar-
áttan þó smám saman verið að skila
sér. Karlarnir virðast samt halda að
það sé nóg að tjasla saman landsliði,
setja peninga í það í eitt til tvö ár, og
láta það svo spila á móti sterkustu
kvennaboltaþjóðum heims, frændum
okkar á Norðurlöndum. Án margra
ára uppbyggingar hlýtur slíkt lið að
tapa illa, en það gefur samböndunum
afsökun til að hætta stuðningi við
kvennaliðin.
Það sem er ef til vill ljótasta hliðin
á hugsunarhættinum gagnvart konum
á afreksstigi í íþróttum er þegar þeim
er gert að velja milli þess að vera
konur og að vera íþróttamenn. Þetta
val er aðeins til hjá konum. Barn-
eignir, félagslegar aðstæður, upp-
bygging þjóðfélagsins, heföir í sam-
búðarforminu, valdabarátta einstakl-
inga af sitt hvoru kyninu, allt eru
þetta spil á hendi karlmanna. í við-
tölunum við íþróttakonur komum við
inn á þessi atriði, og sjáum hvernig
þær hafa unnið úr þessum aðstæðum
hver á sinn hátt. Ef til vill lýsir stiga-
flokkun í karate ástandinu best, þar
sem þú þroskast úr „dreng“ í „mann“
burtséð frá kyni þínu. Ekki hefur það
hvarflað að íslenskum karlmönnum
frekar en japönskum að það væri
upphefði í því að þroskast úr
„stúlku“ í „konu". Og víst er að þeir
taka það ekki upp hjá sjálfum sér að
átta sig á því.
Kvennasögusafn Islands
Hjarðarhaga 26,4. hæð t. h. Reykjavík,
er opið eftir samkomulagi. Sími 12204.
KVENN ASÖGU S AFN
ISLANDS
24