19. júní - 19.06.1987, Qupperneq 25

OG KEPPNISÍÞRÓTTIR
Guðríður byrjaði að leika hand-
bolta 10 ára gömul. Hún
hefur verið 16 ár í íþróttinni,
þar af 10 í landsliðinu. Hún
æfir þrisvar í viku með liði sínu,
Fram, leikur einn leik eða fær fjórðu
æfinguna. Síðan koma æfingatarnir
hjá iandsliðinu. Hvað hefur hún að
segja um ummæli Jóns Erlendssonar
hjá HSÍ hér að framan.
„Stefnan hjá HSÍ er misjöfn eftir
stjórnum og mönnum. En það er ekki
lagt eins mikið í okkur og karlana.
Við sýnum auðvitað ekki sama árang-
ur. Okkur er auk þess ætlað að safna
peningum. Það tekur tíma og orku.
Sambandið veitir styrk eftir höfðatölu
iðkenda, en það fé fer allt til karl-
anna. HSÍ greiðir þjálfaralaun, og nú
orðið örlítið umfram það, en þeir
gera óheyrilegar kröfur á móti.
Síðan 1964 hefur engin uppbygging
átt sér stað í kvcnnahandboltanum,
meðan nágrannaþjóðirnar hafa lagt
mikið í hann. Það er eiginlega fyrst
núna að verða hreyfing í rétta átt. í
október í fyrra tókum við þátt í C-
keppni heimsmeistaramótsins og
náðum bara þokkalegum árangri,
urðum í 5. sæti af 10. Petta var í
fyrsta skipti sem keppt var í riðlum í
kvennahandboltanum og það skipti
okkur öllu máli, því að fram til þess
höfðum við keppt í forkeppni fyrir
B-keppni og alltaf lent á mjög sterk-
um liðum nágrannalandanna, t.d.
Dönum og Norðmönnum, sem eru
svo langt fyrir ofan okkar getu.
Fyrir C-keppnina unnum við í
fyrsta skipti markvisst að ákveðinni
keppni í langan tíma. Við vorum í
lyftingum, aerobic og hlaupi og ég
fann hvað ég var sterkari á mótinu.
Liðið var í góðri þjálfun og vel hvílt
og þess vegna lékum við vel. Þegar
heim kom var strax farið að æfa fyrir
landsleik við Bandaríkjamenn mán-
uði síðar. Pá bættist við vinnan,
heimilið og sums staðar veikindi hjá
börnum. Við vorum þreyttar og
stressaðar og skítlágum auðvitað fyrir
bandaríska liðinu.
í sambandi við það sem Jón segir
um fituna á okkur, mótmæli ég því
alveg. Það eru að vísu nokkrar í
EKKILENGUR NÚMER EITT
segir Guöríöur Guöjónsdóttir
Guðríður Guðjónsdóttir á ckki langt að
sækja áhugann á handbolta þvi að móðir
hennar er Sigríður Sigurðardóttir, fyrrum
landsliðskona í handbolta, eina konan hér
á landi sem hefur verið kjörin íþróttamað-
ur ársins. Systur Guðríðar stunda einnig
handbolta af kappi.
hópnum sem eru of þungar, en þær
voru það líka í C-keppninni, það er
ekkert nýtilkomið." Petta á greini-
lega ekki við um Guðríði sem er
grönn og sterkleg að sjá.
VANTAR BREIDDINA HJÁ KONUM
Hvað með kröfur þjálfarans?
„Hann gerir ekki sömu
kröfur til okkar og Bodan
gerir til strákanna. Hann get-
ur það ekki. Bodan hefur úr svo
mörgum góðum leikmönnum að velja
að hann bara rekur þá sem ekki
standast kröfurnar. Þetta er ekki
liægt hjá okkur. Það er engin breidd
hjá konunum. Það er svo stórt bil
milli landsliðskvenna og þeirra, sem
næstar koma í getu. En þetta kemur
til með að breytast. Nú er nefnilega
líka til unglinga-, stúlkna- og meyja-
landslið. Þessar 13 til 15 ára stelpur í
dag eru mikil efni. Þegar þær eldast
verður kannski hægt að beita meiri
hörku á kvennaliðið."
Við veltum dágóða stund vöngum
yfir kostum og göllum strangrar
ögunar og jafnvel terrorisma sem
sum erlend lið verða að þola. Guð-
ríður minnist á aðferðir Norðmanna.
„Unglingsstelpur eru bara teknar í
æfingabúðir í einangrun og þjálfaðar,
síðan eru rútuferðir um Evrópu með
keppni og æfingum. Þær leyfa sér
ekki að gifta sig og eignast börn.“
- Ég spyr hvort það sé þrándur í
götu að eignast börn.
„Sonur minn er eins og hálfs og ég
tek út að fara frá honum í keppnis-
ferðir. Mér finnst alltaf allt fara í
steik þegar ég fer. Svo er sumarið
mesti annatími hjá manninum
mínum.“
MARKVISS ÞJÁLFUN í MOLUM
Er þjálfun landsliðsins skipulögð
í samræmi við einhver skil-
greind markmið?
„Það þekkist ekki að skipu-
leggja þjálfun langt fram í tímann,
eins og gert er hjá karlalandsliðinu.
Það er ekki einu sinni til plan fyrir
árið og nú sem stendur liggur ekkert
ákveðið fyrir. Venjulega er bara sagt
við okkur, „stelpur, þig eigið að fara
út eftir hálfan mánuð.“ Þetta er ekki
hægt! Þær sem hafa ekki sveigjanlegt
eða langt frí verða að velja um hvort
þær eyða sumarfríi sínu í keppnis-
ferð, í æfingabúðir eða annað.
Vinnuveitendur eru ekki skyldugir til
að gefa þeim frí á öðrum tímum, og
sumar eru launalausar í keppnisferð-
um meðan strákarnir fá borgað. Og
fyrirvarinn er oft stuttur. Við þetta
bætist svo fjáröflunin. En þetta hlýtur
að breytast með C-keppninni. Nú
koma inn tilboð til landsins og það
eru vissar konur innan HSÍ sem
leggja gífurlega vinnu á sig til þess að
við fáum meiri kennslu og aukin tæki-
færi.“
- Hvað finnst þér um það að konur
eigi að hafa íþróttina númer 1,2 og 3
og ekki binda sig við mann og börn?
„Já, já, þetta er réttlætanleg
skoðun. En síðan ég eignaðist barn er
íþróttin ekki númer eitt hjá mér, og
ég vil miklu frekar leika hérna heima
en þurfa að fara frá honum til út-
landa. Mér er sagt að þetta lagist eftir
því sem hann eldist, en svona er þetta
núna.“
S.H.
25