Sólskin - 01.07.1935, Blaðsíða 16

En svo koma endur á polla og hylji. Og ylfing-
arnir læra að ginna vesalings fávitana með því að
vekja forvitni þeirra.
Þeir fela sig í grasinu í nánd. Einn þeirra geng-
ur nú niður að vatninu, veltir sér í sandinum og
fremur ýmsar hundakúnstir. Þá fara endurnar að
veita honum eftirtekt. Þær teygja úr hálsinum og
láta undrun sína í ljósi með miklu gargi, eins og
þær séu að masa saman um þessa kynjaskepnu, sem
þær hafa aldrei fyrr séð á æfi sinni.
Þótt öndin sé villt og vör um sig og mjög stygg
að eðlisfari, þá er hún svo forvitin, að henni finnst
hún mega til með að láta það eftir sér að skoða það,
sem hún hefir aldrei séð áður.
Allar synda þær á vatninu. Stundum eru þær
hljóðar, en á næsta augnabliki garga þær allar í
einu. Nú snúa þær sér við og dreifa sér. En Joks
safnast þær allar saman og synda beint að sand-
inum. Hver einasti háls er beinn eins og prik, svo
að þær geti sem allra best séð, hvað um er að vera.
Þær koma alltaf nær og nær, og stara allar á
loddarale.ik úlfsins. En allt í einu stökkva úlfarnir
fram úr grasinu, eins og kólfi sé skotið. Þær flýja
í dauðans ofboði með gargi og f jaðrafoki út á vatn-
ið, en alltaf verða að minnsta kosti ein eða tvær
eftir handa úlfunum, til þess að borga fyrir forvitni
þeirra og skammsýni.
Veiðihár úlfanna.
Góður skáti má ekki eingöngu treysta augum
sínum. Það er vegna þess, að hann ferðast oft á
14