Sólskin - 01.07.1935, Blaðsíða 25

Grímur gamli, húsbóndi hans, hefir verið sæmi-
lega reiður. Hér er auðséð, að hann hefir numið
staðar og skammað Snata.
Nei, líttu á; hér hefir hann hent stafnum sínum
í hann. Og veslings Snati hefir iðrast synda sinna
og skriðið auðmjúkur til búsbónda síns með staf-
inn í munninum. Þetta er auðséð, því að manns-
Veslings Snati skríður auðmjúkur til húsbónda síns
með 8tafinn.
sporin liggja ekki að farinu eftir stafinn, heldur
snúa hundssporin þar við og til mannsins, og staf-
urinn Jiggur þar ekki lengur.
Allt hefir endað vel. Enginn hefir gert öðrum
mein.
Grímur gamli hef.ir gengið heim til sín og pjakk-
að stafnum í snjóinn, og Snati hefir fylgt honum.
Kisa hefir líka haldið heim með rófuna í háalofti.
Snjótittlingurinn er að skoppa þarna uppi á húsþaki
og kanínan er komin inn í hlýja og góða kofann
sinn. Og hér enda fréttir dagsins.
En hvað hef.ir orðið af litlu ljósálfunum? munuð
þið spyrja.
Þeir hafa horfið til jarðarinnar og dáið eins og
aðrir. Þeir hvíla þar kaldir og hvítir, þangað til
sólin kemur og v.ekur þá. Þá bráðna þeir og hverfa.
23