Sameiningin - 01.03.1908, Side 33

29
væri áhalli. AS innan voru skrínur þessar mjúklega fó'ör-
aSar og meS einskonar gólfábreiSu, og þannig um búiS, aS
sá, er þar réð fyrir, gat setiS uppi eSa hallaS sér út af; en
yfir allt var spennt grœnt sóltjald. BreiSar lendólir og
brjóstólir, og gjarSir, sem settar voru fastar meS óteljandi
hnútum og böndum, héldu útbúningi þessum á sínum staS.
Svona hafSi hinum hugvitssömu Kús-niSjum tekizt aS skapa
sér þægindi úr hinum brennandi sólargeislum eySimerkr-
innar, sem þeir ferSuSust um ekki aS eins sér til skemmt-
unar, heldr og, eins oft, af því skyldan heimtaSi þaS.
Þá er úlfaldinn lyfti sér yfir seinasta þrepiS í gilinu,
var ferSamaSrinn kominn fram hjá landamærum hins forna
Ammons, sem nú heitir E1 Belka. ÞaS var aS morgni dags.
Fram undan honum var sólin, hálf-hjúpuS skýflóka. Fram
undan honum breiddi sig og eySimörkin út—en þó ekki þaS
af henni, sem þakiS er flugsandi — og lengra var burt—,
heldr þaS svæSi, þar sem gróSrinn fór aS verSa smávaxinn;
þar liggja blágrýtis-hnullungar á víS og dreif á yfirborSi
jarSarinnar, og gráir og mórauSir steinar, meS smávöxnum
akasíum og toppum af úlfalda-grasi á milli. Nú var komiS
út úr belti því, þar sem vex eik, bómberjarunnr og arbútus,
og var eins og þeir einstaklingar jurtalífsins væri þar
komnir aS merkilínu sinni, horfSi yfir hana út í hina
brunnlausu auSn og hnipruSu sig saman af hræSslu.
Og nú endaSi stígrinn eSa götuslóSin. Meir en áSr
virtist úlfaldinn knúinn áfram meSvitundarlaust; hann
gjörSist langstígari og hraSskreiSari og hélt höfSinu beint
fram, og sogaSi gegn um hin víSu nasaop loftiS inn í sig í
stórum teigum. Klyfjaskrínurnar rugguSu, ýmist lyftust
upp eSa sigu niSr, eins og bátr í öldugangi. UppþurrkuS
lauf lágu annaS veifiS í lautum og skrjáfaSi í þeim, er úlf-
aldinn fór þar yfir. Stundum var loftiS þrungiS af ang-
anda ilm éins og af malturt. Eævirkjar, steindeplar og
klettasvölur þutu upp og á flug, og hvítar akrhœnur runnu
kurrandi og klakandi úr vegi. Stöku sinnum, þó ekki eins
oft, sást einn og einn refr eSa hýena, sem herti á sér á
stökki til þess aS geta komizt svo langt burt, aS óhætt væri
aS virSa þá fyrir sér, er raskaS höfSu rónni þar á staSnum.
Álengdar til hœgri handar risu upp hnúkarnir á Jebel-fjalli,
en yfir þeim lá hin perlugráa blæja, sem allt í einu fékk á
sig purpuralit, er sólin rétt bráSum gjörSi óviSjafnanlega
dýrSlegan. Upp yfir hæstu fjalltindunum sást gammr á
flugi, og sigldi hann meS útþöndum vængjum í stœrri og
stœrri hringum eftir því sem hann komst hærra. En ekk-
ert af öllu þessu sá maSrinn, sem hafSist viS undir grœna
tjaldinu, eSa aS minnsta kosti lét hann engin merki þess