Sameiningin - 01.06.1908, Síða 4

IOO
fjörugum söng og leikum, gjörir gestrisni lieimilis síns
göfugri en þótt liún framberi bezta matinn úr búri sínu.
Eigi er þar fyrir lítið gjört úr þeim ágæta kosti góðrar
húsmóður, að ganga gestum sínum vel fyrir beina. Þarf-
legri er flestum kvenmönnum sá lærdómr, að kunna verk
að vinna í búri og eldhúsi, en lærdómr tungumála og
talnafrœða.
Eins og einstaklingarnir ekki mega vera einrœnir og
afskiftalausir um aðra menn, eins ber heimilunum að
vera ekki einrcen né afskiftalaus af almennu félagslífi.
Það byggðarlag er ávallt fráfælandi, þar sem hver sitr
á þúfu sinni og litlar samgöngur eru á milli bœja. Miklu
notalegra er það byggðarlag, þar sem nágrannar heim-
sœkja oft hverjir aðra og hvert heimili fagnar öðru.
Gestaboð og skemmtanir ætti fólk við og við að hafa á
heimilum sínum. En það er vandi ekki lítill. Ein af
meinsemdum aldar þessarrar er liófleysi það, er á sér
stað í flestum lilutum, en hvergi þó meir en í samkvæm-
islífi. Allt þarf nú að vera gjört í svo stórum stíl. Só
gestaboð liaft, þarf nú allt að vera ríkmannlegt og í
burðarmikið, svo maðr geti fullnœgt kröfum tízkunnar.
Hver keppist við annan. Ekki vill maðr láta sitt boð
vera lakara boði granna síns. Hurðarás er reistr um
oxl. Hvorki efni né kraftar leyfa óliófið, en þó má ekki
minna, úr því á annað borð er tjaldað. Þeir, sem fyrir
boðunum standa, liljóta armœðu af því, og gestirnir
liafa þá ónotalegu meðvitund, að nú sé þeir komnir í
skuld við veitendrna. Þeir, sem ekki geta flotið með
þessum straum og á yfirborðinu að minnsta kosti haldið
sig svo ríkmannlega, stranda og verða að halda sig utan
alls samkvæmislífs. Þannig myndast stéttir og „klík-
ur“, og þar með öfund og afbrýði meðal fólks. Hvergi
ber eins mikið á þessu lieimskulega yfirlæti og lijá lítt
menntuðum mönnum, sem skyndilega hafa orðið fjáðir.
Hér í landi er þetta alþekktr sjúkdómr. Yari Islending-
ar sig á lionum.
Kristið heimili apar ekki alla heimskulega tízku
lieimsbarnanna. Miklu fremr er þar gjört sér far um að
hafa gestaboðin einföld, svo allir fái þar notið sín, þótt