Sameiningin - 01.06.1908, Page 8

104
liöggin úr tengslum. Hann, sem gengr um byggðir
manna meÖ hina beittu sigð, hefir í hendi sinni lykil að
hverju húsi. Dauðinn gengr óboðinn inn, þá er minnst
varir. Hann þrífr konuna úr fangi manns síns. Hann
slítr manninn úr örmum konu sinnar. Hann deyðir
barnið á brjósti móður þess. Hve nátengd sem hjörtun
eru og ástin innileg, skal allt í sundr skorið. Húsin öll
skulu hrynja. Heimilin öll skulu uppleyst verða. Hve
traustlega sem maðr byggir, er þó aldrei nema til fárra
nátta að tjalda.
Skelfilegt er að sitja einmana eftir í myrkrinu, þeg-
ar ljós hafa slokknað á heimilinu. Og hve stutt er leiðin
einatt milli Kana og Getsemane. Hve brýn nauðsyn ber
þá til þess, að hafa frá uppliafi og alla daga á heimili
sínu ljósið eina, sem aldrei slokknar, ljós heimsins og
himinsins, Jesúm Krist! Enginn annar en hann getr
setið hjá manni í myrkrinu í grasgarði grátsins, látið
iýsa af sjálfum sér yfir húm hjartans og kennt manni
að segja, hve þröngt sem manni er um hjarta: „Ekki
sem eg’ vil, heldr sem þú vilt.“
En sigrljómi trúarinnar á Jesúm Krist lýsir lengra
en yfir rústir heimilanna hér, er þau eru hrunin. Hann
lýsir inn í annað land, þar sem nýtt heimili
Heimilið er manni fyrirbúið. 1 gegn um tára-móðu
hinum sorgar sinnar eygir maðr, er hann stendr
megin. undir handarjaðri Krists, heimilið, sem
ekki er með liöndum gjört og aldrei hrynur,
heimilið hjá guði föður, „hins vegar við feigðar-fjörð-
inn.“
Heimili vor hér eiga að vera fyrirmyndir heimilis-
ins hinum megin. Burtför vor liéðan á að vera upp-
stigning til himneskra lieimkynna. Þá fyrst er heimilis-
hugsjón manns fullkomin, þegar maðr hefir jafnframt
lieimilinu hér eignazt heimili á himnum og flytr sig
þangað grátglaðr í dauðanum. B.B.J
■O'