Sameiningin - 01.09.1909, Blaðsíða 3

195
vor er nú enn einu sinni, og það í sérstaklegum skilningi,
að ganga í gegn um eldraun. Gull er prófað í eldi. Sor-
inu brennr og eyðist. Hinn dýri málmr kemr hreinsaðr
úr eldinum. Eða: það er verið að sálda gróðrinn, sem
fram kefir sprottið í akri kirkju vorrar hér, skilja hveitið
frá hisminu. Hismið fýkr burt, hverfr. Hveitið verðr eft-
ir. Eða, með enn öðrum orðum—berum orðuim: Svo eða
svo margir skilja sig frá söfnuðunum og kirkjufé-
laginu, sem sjá eða þykjast sjá, að þeir eigi þar ekki
heima. Fyrir sumum er það víst missýning. Þeir átta
sig þá innan skamms á því og koma aftr, liafandi lært
að meta löghelgaða trúarstefnu þess félagskapar meir,
miklu meir, en áðr, og kreinan lærdóm guðs orða að
sama skapi. Sumir aftr á móti lenda nú þar sem þeir
eiga andlega heima og hafa einnig að undanförnu átt
lieima í raun og veru, þótt ekki hafi þeir neina grein
fyrir því gjört sér áðr. Raunalegt er að horfa á eftir
þeim, er þeir liverfa burt. Iivöt til að biðja góðan guð
fyrir þeim og sýna vilja á að veita þeim framvegis lið í
því, sem mestu varðar. Hins vegar fráskilnaðrinn fyr-
ir þá, sem eftir verða, fagnaðarefni miklu meira en
hryggðarefni. Ný hvöt til að leggja hjartanlega rœkt
við kristindóminn sinn, nota tœkifœrin til að taka fram-
forum í trúnni á Jesúm Krist og orðið hans, vinna að
málefni drottins innan kirkju og utan með meira kappi
en áðr, gjörast fúsari en að undanförnu til sjálfsafneit-
unar, glœða lijá sér kærleikann, svo hann verði sterkr,
þolinmóðr, framkvæmdarsamr, meir til þess búinn að
bera fram fórnir, — biðja drottin í dýpri auðmýkt, meiri
alvöru, sterkari og fagnaðarríkari von en nokkru sinni
fvrr. Til þess er guð áreiðanlega að knýja oss alla, er
halda viljum tryggð við kristindóminn gamla, alsanna
og blessaða, með mótlætisreynstu þeirri hinni sérstöku,
sem kirkjufétag vort hið íslenzka túterska hér í álfu er
nú að ganga gegn um. Drottinn góðr vill, að reynsla
þessi verði almenningi safnaða vorra til vakningar í
andlegum efnum. Sú er nú þörfin mest. Undir sjálf-
um oss er það komið, hvort vér berum blessan þá hina
fyrirhuguðu og drottinlegu úr býtum; því að um það