Sameiningin - 01.09.1909, Blaðsíða 21

213
eftir því, sem fyrir þessu öllu er grein gjörð í grund-
vallarlögum þess og trúarjátningum, sem félagslimirnir
liafa sjálfir undir ritað í Hefði kirkjufélagið ekki haft
hug til að koma fram með neina yfirlýsing, eftir að til-
raunir allar til að komast að ákveðinni niðrstöðu á frið-
samlegan liátt höfðu mislieppnazt, þá myndi það liafa
fyrirgjört virðing sinni í huga þeirra allra, sem að
nokkru meta sannfœring í trúarefnum, — jafnvel í hug-
am minna hlutans, þrátt fyrir hávaðann allan, sem nú
er gjörðr í þeirri átt út af því, er gjört var. Þeir, sem
láta það til sín lievra, að kirkjufélagið lieí'öi att að láta
a.llt liggja í þagnargildi og lofa því að hólkast, heyra
flestir engum kirkjulegum félagskap til, og þeim stendr
nokkurn veginn eða algjörlega á sama um öll trúarsann-
indi. Þeir aftr á móti, sem bundið liafa sig við einhver
félög trúarlegs eðlis, verða víst nálega undantekningar-
laust á einu máli um það —• liverju nafni sem félög þau
nefnast —, að kirkjufélag vort hafi gjört einmitt það,
sem það átti að gjöra, og um leið það, sem hvert félag
annað m ð heilbrigðri trú og lífvænlegri staðfestu myndi
hafa gjört í þess sporum.
Þar sem þingið samþykkti tillöguna um að kirkjufé-
lagið liéldi fast við hina trúarlegu stefnuskrá sína, þá
lýsti nú „minni hlutinn“ yfir því og gjörði það heyr-
um kunnugt, að fyrir þá sök gengi liann af þingi og úr
kirkjufélaginu. í samrœmi við þá samþykkt mótmælti
„meiri hlutinn“ tillögu Hjálmars Bergmanns; og eiga
þau mótmæli að sögn minna hlutans meðfram að hafa
valdið úrgöngunni. En þessu er naumast trúanda af
þeiin, sem málavöxtum öllum eru kunnugir. Samþykkt-
ir þær, sem hér er um að rœða, voru þó liafðar úrgöng-
unni til afsökunar. Málavextir verða — vonum vér —
til staðfestingar því, er vér segjum, að minni ldutinn
hafi viljað hafa úrgöngunni eitthvað til afsökunar. Því
að öðrum kosti var framkoma þeirra manna á þinginu
og' eftir þing svo, að þeir litu þar út allt öðru vísi en þeir
voru í raun og' veru. En meðan vér sannfœrumst ekki
um hið gagnstœða hljótum vér að ganga að því vísu, að
verk þeirra og orð beri vott um vilja þeirra, og í því