Sameiningin - 01.09.1909, Blaðsíða 30

hlutans býr í brjósti. Ekki er þaÖ neitt nndarlegt, þótt
tekizt geti að vekja œsing og koma söfnuðum til að segja
sig úr kirkjufélaginu, þar sem stefna kirkjufélagsins og
leiðtoga þess er jafn-ömurlega rangfœrð eins og gjört
hefir verið í sumum þeim greinum frá minna hlutanum,
sem birzt hafa síðan á kirkjuþingi. Það er jafnaðar-
lega hœgðarleikr að draga almenning á tálar. Almenn-
ingi er gjarnt að trúa fremr því, sem honum er sagt illt,
cn hinu, er honum er sagt gott. Minni hlutinn hefir
notað sér þennan veikleik hjá almenningi, og óspart
svert málstað kirkjufélagsins af öllum mætti.
Má vera, að mönnum þessum takist pað, sem þeir
eru að leitast við að korna til leiðar, að brjóta kirkjufé-
iagið og limlesta það, þótt vér efumst um það. Það er
unnið að því verki í þeim anda og með þeim tólum, sem
af ætti að mega ráða, að afleiðingarnar verði ekki lang-
gœðar. Áðr en langt um líðr mun fólk fara að átta sig
á því, að hin fögru, en óákveðnu, orð um „frelsi“ eru
ekkert annað en glamr. Afbökun og rangfœrsla á at-
böfnum og livötum annarra getr um stund verið manns
eigin máli til stuðnings, en verðr til tjóns þá er til lengdar
lætr. Jafnvel almenningr áttar sig innan skamms á því,
að við hann hefir verið beitt blekkingum. Það er jafn-
satt nú eins og ætíð hefir verið, að ‘draga má alla á tálar
um stundar sakir, og suma ávallt, en þess er enginn
kostr að fara svo ávallt með alla’.
En setjum nú svo, að minna hlutanum takist mót
von að sprengja kirkjufélagið upp með þeim brögðum,
sem beitt er, hvað mvndi með því unnið? Kirkjufélagið
er eini félagskaprinn, sem heldr íslendingum hér í álfu
saman. Það hefir orðið til þess, að fólk vort í ýmsum
áttum hefir átt viðskifti saman borgaralegs og andlegs
eðlis; öllu öðru fremr hefir það að því stutt, og það að
miklum mun, að þjóðerni vort héldist sérstakt, og komið
í veg fyrir að tunga vor glataðist. 1 stuttu máli að segja
hefir kirkjufélagið verið eina aflið, sem orðið hefir því
til fyrirstöðu, að fólk vort ‘hyrfi eins og dropi í sjóinn’
eftir að til þessa lands var komið. Vér göngum að því
vísu, að þeir, sem svo mikinn áhuga hafa á þessum efn-