Faxi - 01.03.1986, Page 43

þekkti þarna nokkra menn og
einn þeirra sagði mér að mikið
væri búið að ræða um hvað gera
skyldi við góðgætið. Helst kom til
greina að sökkva því innst á svo-
kölluðu Bollasviði. þar þekktu
menn vel til miða. ,,En“, bætti
hann við, „þegar við sáum ykkur
leystist gátan.“ Ég spurði í mesta
sakleysi hvað þetta væri mikið.
Hann sagðist ekki vita það með
vissu, en sagði það geta verið á
milli 800 og 900 flöskur. Nú var
tekið til óspilltra málanna og
kassamir handlangaðir yfir til
okkar. TVeir menn voru sendir
niður í lest til að moka saltinu úr
öftustu stíunum. Síðan var köss-
unum raðað í þær, og að síðustu
mokað salti í þær þar til allt var
hulið og ekkert annað að sjá en
salt. Þetta munu hafa verið rúm-
lega 60 kassar, en vegna þess að
ákveðið hafði verið að sökkva því
í sjó, hafði verið gengið þannig frá
að tuska af gömlum sjóstakk hafði
verið látin yfir stútinn og bundið
fyrir með trolltvinna að neðan.
Þessi útbúnaður átti að varna því
að flöskurnar spýttu töppunum,
en þá voru korktappar í fiöskun-
um en ekki málmhettur líkt og
nú. Þegar öftustu stíumar vom
orðnar fullar voru nokkrir kassar
ófaldir og var þá farið í vélarúmið,
káetuna og að síðustu var látið
undir koddana í öllum kojunum.
Þá loks var dæmið gengið upp.
Líklega hefur þetta tekið um
eina klukkustund eða rúmlega
það en að lokum var okkur skip-
verjum á bátnum fenginn poki,
sem átti víst að vera greiðsla fyrir
vinnuna. Síðan fór hver heim til
sín. Þegar við fórum að skoða ofan
í pokann þá var innihaldið sem
hér segir: Ein flaska af whisky,
ein af rommi, einn leirbrúsi af
sjenever, 25 box af Kapstan sígar-
ettum og önnur 25 Players. Þetta
var mánuði fyrir páska, en þá
fengum við frí í 3—4 daga. Allan
þann tíma sem leið fram að pásk-
um var meira og minna fyllerí um
borð. Við vorum tveir strákar tví-
tugir, sem drukkum ekki. Þennan
mánuð var einn maður með okkur
yfirskips eða aukamaður, kunn-
ingi skipstjórans. Hann var Ár-
nesingur. Var hann það sem nú
kallast ,,blautur“. Ég minnist
þess ekki að af honum rynni allan
þennan tíma. Hann sagðist hafa
þá trú að í himnaríki væri gott að
vera, en þar getur samt ekld verið
betra en hérna, „þrjár sortir, og
það allt frítt“, sagði hann. Til
skýringar er rétt að geta þess að í
hverju boxi voru 50 sígarettur. Ég
var lítið byrjaður að reykja þá og
þess vegna gaf ég megnið af mín-
um hlut.
Nokkrum dögum fyrir páskafrí-
ið fór að grafa í hendinni á mér,
svo allt fríið fór í það að láta lækni
gera að sárinu. Það var ekki fyrr
en að loknu fríinu, sem ég gat far-
ið að vinna aftur. Kristín Thor-
oddsen sagði mér, að ekki mætti
drekka vín, ef maður væri með
ígerð. Það gæti orsakað blóðeitr-
un. Þess vegna gaf ég allar þrjár
flöskurnar. Ég man enn hverjum
ég gaf þær. Sérstaklega man ég
eftir einum þeirra. Hann táraðist
þegar ég rétti honum bokkuna.
Honum þótti mjög gott í staupinu,
en átti stóra fjölskyldu og mat
hana meira. Það fannst mér virð-
ingarvert.
Sjálfsagt finnst mörgum, sem
lesa þetta, að ég hafi teygt lopann
um of, en satt best að segja er
margt enn eftir ósagt, því ekki
voru menn skildir að skiptum.
Eftir var að koma þeim hluta sem
togaraskipstjórinn átti heim til
hans í Reykjavík. Það mun hafa
dregist. Skipsfélagi minn sagði
mér tveim árum seinna, að sér
hefði verið sagt, að hann hefði
fengið 10 kassa, en átti að fá 30
kassa. Ég reyndi þennan skip-
stjóra minn aldrei að öðru en heið-
arleika og er ég því vantrúaður á
söguna um 10 kassa.
Nú liðu 3 ár. Þá fæ ég boð um að
koma til Reykjavíkur og sæltja
uppgjörið eftir síðustu vertíð. Þeg-
ar ég hafði tekið við reikningi og
þeim krónum sem eftir voru, en
þær voru víst ekki margar, þá
opnar skipstjórinn skáp sem stóð
við einn vegginn. Dregur hann
þar upp brúsa af sjenever og segir
um leið og hann leggur hann á
borðið. „Þetta eru síðustu drop-
arnir sem við fiskuðum í Garð-
sjónum forðum daga.“ Ég spurði
hann hvort allt hefði komist til
skila, en fékk þau svör að það
væri hans mál og kæmi ekki öðr-
um við. Noklcru seinna hitti ég
bónda að austan og aðspurður um
þetta sagðist hann hafa fengið
sömu svör og ég við sömu spurn-
ingu. En víst má segja eins og
skagfirski bóndinn sagði:
„Er nú drukkið allt sem ég
átti í morgunsárið."
Landmennirnir voru undrandi
yfir þessu daglega fylleríi. Þeir
reyndu með öllum ráðum að hafa
það upp úr okkur þessum tveirn-
ur, sem ekki drukkum, en við
sögðum fátt, og lugum því litla
sem við sögðum.
En eitt er víst, þessi sök er
fyrnd. Ég gat þess í upphafi að ég
kynni tvö erindi úr kvæði sem ort
var um Marían og Trausta málið.
Það kann að vera að einhvers stað-
ar sé brugðið út af réttum texta en
ekki held ég að það sé til baga.
Þetta kvæði var birt í revíu sem ég
man nú ekki lengur hvað hét.
Annað hvort var það Haustrign-
ingar eða Spánskar nætur. Hefst
hér nú kvæðið.
Úr Grindavík flaug sú fregn um
storð,
sem fæstum kunnug var,
að splæsað menn gætu sprútt
um borð
í spekúlanti þar.
Sá hafði úr suðri siglt um höf
með suðuspritt og skó.
Hann ætlaði að hafa hér enga töf
en orðið að dveljast þó.
Því Bjarni hann var að braska í
því þar
að Björn gæti hann talað í ró.
Halló, halló, halló, í símann
sagði hann
og sjá ég kominn er nú heim
með Maríann.
Ha, sprútt? Já, sprútt, í lange
baner lossis kan
og sendi svo boð, með bíl eða
gnoð til Maríann.
En lögreglan ekki á liði lá
og lúmsk hún reyndist hér,
Til Sandgerðis í svip sér brá
með signor Nóvember.
I hlöðuna inn með bræði braust
en bóndinn skalf sem strá,
því illt var að láta það aftur
laust,
sem inni í þeim stabba lá.
Hverri flösku og kút þeir fleygðu
þarna út
það var ógurlegt alveg að sjá.
Og heiðardysið fræga hitti líka
hann
því herra Ingimundur beint á
þefinn rann.
Hann reif og tætti uns hann tíu
dunka fann
og í bílinn bar hann allar birgð-
irnar úr Marían.
Ritað í janúar til mars, 1984.
Faxí óskar
Suðurnesjamönnum
og öðrum
landsmönnum
gleðilegs
sumars
Oskum starfsmönnum
og viöskiptavinum
gleðilegs sumars
þökkum samskiptin
á vetrinum
RAMMIH/F
Sími 92-6000
FAXI 119