Faxi - 01.12.1990, Blaðsíða 20

Valsari á skólabekk
Tvítugur aö aldri fór ég í Sam-
vinnuskólann í Reykjavík og sat þar
í tvo vetur, frá 1943—1945. Skóla-
stjórinn á þeim tíma var hinn litríki
persónuleiki Jónas Jónsson frá
Hriflu.
Eftir að ég útskrifaöist úr Sam-
vinnuskólanum settist ég, eins og
vænta mátti, inn á skrifstofu. Það
var hjá heildverslun í heimabæ mín-
um Reykjavík. Þar toldi ég nú ekki
nema þrjá mánuði, því það hentaði
mér ekki að sitja þarna við skrif-
borð og liggja yfir talnavinnu allan
daginn. Sannleikurinn var sá að á
þessum tíma var ég þegar með allan
hugann við íþróttirnar. Valsfélagi
varð ég barnungur og var, þegar
þarna var komið, jöfnum höndum
leikmaður og þjálfari hjá félaginu.
Því var það að upp úr þessu dreif ég
mig einn vetur á íþróttakennara-
skólann á Laugarvatni. Þeirri skóla-
vist lauk svo með því að ég tók við
kennaraprófsskírteini frá skólanum
úr hendi skólastjórans, Björns heit-
ins Jakobssonar. Það var í lok
júní-mánaðar 1947.
Sundhópur úr IBK á sundæfingu í Sundhöll Keflavíkur árið 1968.
Örlagaríkt tilboð
Þegar skólanum lauk var ég kall-
aður inn á teppið hjá Þorsteini Ein-
arssyni íþróttafulltrúa, sem réði nú
æði miklu í sambandi við íþróttir,
kennslu, mannvirkjagerð o.fl. bæði
þá og lengi síðar. Eg vissi náttúrlega
ekkert hvað það var, sem hann vildi
mér. En þá var það tilefnið, að hann
bráðvantaði íþróttakennara suður
með sjó. Það vildi helst enginn fara
þangað suður eftir. Svo hann spurði
mig hvort ég væri ekki tilleiðanleg-
ur að gera það fyrir sig, eins og hann
orðaði það, að fara einn vetur þarna
suður og kenna tvo daga í viku í
Keflavík, tvo daga í Garðinum og
tvo daga í Sandgerði. En þá var nátt-
úrlega kennt alla daga vikunnar
nema sunnudaga. Ég haföi nú
kynnst Þorsteini áður og hann
þekkti mig vel. Á hans vegum hafði
ég farið á íþróttaskóla í Köln í Þýska-
landi og var þar hluta úr vetri áður
en ég fór á Iþróttakennaraskólann á
Laugarvatni. Jú líka rifjast það nú
upp fyrir mér núna, að hann hafði
fengið mig til að vera með námskeið
bæði í boltaleikjum og fleiri íþrótta-
greinum á Akureyri, ísafirði og
Akranesi. Síðan fylgdist Þorsteinn
auðvitað vel með okkur á íþrótta-
kennaraskólanum. Hann kom þar
alltaf annað slagið og „messaði" yfir
liðinu. Það var ekki nóg með að
hann stjórnaði íþróttakennaraliðinu
heldur var hann líka á kafi í félags-
málastarfseminni. Eftir á að hyggja
hefur hann trúlega talið sig dóm-
bæran á það, að ég mundi duga
þarna suður frá einn vetur eins og
hann orðaði það.
„Þú verdur bara úti
með krakkana“
Það varð svo úr að ég lét til leiðast
og tók tilboði Þorsteins, þrátt fyrir
að hann segði mér að það væri nán-
ast engin aðstaða þarna suður frá til
að kenna. Ég yrði nú bara að reyna
að gera eitthvað gott úr þessu. Það
væri ekkert íþróttahús í Keflavík og
ekki lieldur í Sandgerði en smá sal-
ur í Garðinum.
Þá spurði ég hann að því, hvað
væri verið að gera með íþróttakenn-
ara þarna suður með sjó, ef það væri
engin aðstaða. ,,Jú, sjáðu til, þú
verður bara úti með krakkana,"
sagði hann.
Upphaf kennsluferils
Við upphaf skólaársins 1947 hófst
ég svo handa við kennsluna. Byrj-
aði kl. 8—9 á morgnana og kenndi
til kl. 5 á daginn. Bjó í Reykjavík og
ók á milli á litlum Austin bíl. Það má
segja að íþróttasalurinn í Garðinum
hafi verið sæmilegur og sömuleiðis
búnings og baðaðstaðan. Samt sem
áður vorum við mikiö úti á Skaga,
þegar veður var þokkalegt. Á gras-
flötinni utast á Skaganum var fót-
boltavöllur og gryfja, svo þar var
ágætt að vera í boltaleikjum og
frjálsum íþróttum.
3., 4. og 5. flokkur ÍBK, árið 1959. Allir þessir flokkar komust í úrslit í íslandsmótinu og fjórði flokkur hreppti íslands-
meistaratitilinn. Leikmenn þessara flokka mynduðu síðan kjarna þess ÍBK liðs, sem var i fremstu röð í knattspyrnu
á íslandi um langt árabil. Þjalfari allra þessara flokka 1959 var Hafsteinn Guðmundsson, sem er með piitunum á mynd-
inni.
I Sandgerði var nánast ekki hægt
að vera í sal samkomuhússins eins
og þó var reiknað með, því þar var
iðulega búið að vera ball fram undir
morgun og misjafnlega vel frá geng-
ið. Hins vegar mátti vel notast við
búnings og baðaðstöðuna þar. En
Sandgerðisfjaran var oft rennislétt
og hana notuðum við mjög mikið
einkum þó þegar lágsjávað var. Þó
það væri frost og snjór, þá var þarna
alltaf autt á sandinum í fjöruborð-
inu. Það þótli sko meiriháttar að
komast þarna niður eftir. Sjálfur var
maður svo mikið í boltanum á þess-
um tíma, að maður setti það nú ekki
mikið fyrir sig þó það væri bruna-
kuldi úti og veðrið kannski ekki upp
á það besta. Maður bara klæddi sig
eftir veðri og fór með börnin þarna
212 FAXI