Faxi - 01.12.1993, Blaðsíða 15

Mjög sérkennilegt.
Út um gluggann sést ekkert nema
snjór, svo glannalega hvítur að sker í
augu, og fólk sem ýmist ferðast upp
fjallshlíðina í stólum sem hanga í
rafknúnum stálkaðli eða þá að það
rennir sér niður aftur. Flest á
skíðum. Orfáir á litskærum, ferkönt-
uðuni vaskafötum og svo mistekst
einstaka manneskju að fóta sig og
rennur niður á olnbogum, bakhluta
eða herðablöðum til skiptis. Það er
örtröð og skvaldur inni í skíða-
skálanum þar sem ég sit og pára
þessar línur eftir að lial'a fegnið mér
kaffi og gamalt vínarbrauð á
uppsprengdu verði. Það er kannski
ástæðan fyrir því að sumir hafa tekið
með sér nesti. Fólk kemur og fer.
Tvær unglingsstelpur setjast við
borðið hjá mér og fara að háma í sig
franskar kartöflur sem þær dýfa af og
til í lítið box með dumbrauðri
tómatsósu.
Eg bregð ntér út til að fá mér smók
því reykingar eru bannaðar innan
dyra. Þegar ég hef drepið í labba ég í
áttina að stólalyftunni því mér hefur
verið gefin faimiði með henni. Það
liggur við að ég guggni þegar ég sé
biðröðina að lyftuhúsinu. Hún liggur
í mörgum hlykkjum, mun lengri en
biðraðirnar fyrir utan Glaumbæ í
gamla daga. En úr því að allsgáð
fólk leggur það á sig að standa í
svona röð um hábjartan dag uppi á
reginfjöllum, þá hlýtur það að vera
einhvers virði. Ég stilli mér aftast í
röðina og lagfæri hnútinn á bindinu
mínu. Það er ekki laust við að ein og
ein manneskja líti mig homauga þar
sem ég stend heimspekilegur á svip,
skíðalaus, í jakkafötum og bítlaskóm
- og þar að auki með regnhlíf sem ég
nota eins og staf. En fólkið fyrir
framan mig í röðinni nálgast lyftu-
húsið fyrr en varir. Enn af
umsjónarmönnunum kemur til mín
og vill fá að vita hvaða erindi ég
þykist eiga upp á tindinn, svona illa
klæddur og skíðalaus. Ég segist ætla
að skrifa um staðinn. Hánn lítur
tortryggin á mig. Kannski er
hann að velta því fyrir sér hvon
ég sé drukkinn og fari svona vel
með það. Auðvitað sér hann þo
að ég er allsgáður, “Jaanú,” segir
hann. “Ég ætla að láta þá þama
uppi vita að þú sért að koma.”
Ég sest í einn stólinn,
krosslegg fæturna og halla mér
aftur til að virða fyrir mér
útsýnið. Það er ljómandi fallegt
þarna og veðrið ágætt.
Skömmu síðar er ég kominn
upp á tindinn. Þar er fólk að
gera sig klárt lil að renna sér
niður glannalega bratta hlíðina
og einn kappinn hefur komið
með vingjarnlegan Ólafsvalla-
hund með sér. Hundurinn
skimar grafalvarlegur í kring
um sig en brosir síðan til
eiganda síns og merkir
snjóköggul með gulri bunu. Ég
dreg litla myndavél upp í
innanávasanum og tek nokk
myndir af umhverfinu og
endalausum bílarunum í fjarska.
Síðan labba ég inn í lyftuhúsið og bíð
þess að fá tækifæri til að líða aftur
niður brekkuna í öðrum lyftustól.
Á leiðinni niður rifjast upp fyrir
mér eina skiptið á ævinni þegar ég
fór á skíði. Þá var ég í landsprófi á
Laugai'vatni og einn af kennurunum,
Vilhjálmur Einarsson ólýmpíukappi,
hugðist taka kvikmynd af nem-
endunum við iðkun vetraríþrótta.
Við gátum valiö um skíði eða skauta.
Ég hafði valið mér skíði og fór með
skíðafólkinu upp í hlíð. Þar stillti ég
mér upp í sparifötununi mínum með
skíðin spennt og beið fyrirmæla
ásamt hinum krökkunum.
“Jæja, af stað!” kallaði Vilhjálmur
og við ýttum okkur áfram. Þá vildi
ekki Iretur til en svo að skíðin fóru á
undan mér, ég datt kylliflatur á bakið
og rann þannig niður. En þetta kom
Ijómandi skemmtilega út á mynd.
Jæja. Ég kinnka kolli til unglinga
sem eru á leiðinni upp og tvær tíu ára
stelpur grípa um munninn og flissa
yfir því að sjá svona spjátrung, einan
í stól á leiðinni niður. En mér líður
prýðilega. Ég hef aldrei verið gefinn
fyrir íþróttir og ég man hvað mér
leiddist þegar mér var einu sinni
boðið að horfa á landsleik í fótbolta
milli Frakka og Islendinga. Þarna
hlupu nokkrir menn um í stuttbuxum
um allan völl og reyndu að sparka
leðurbolta í annað hvort markið;
stóra ramma sem stóðu upp úr
jörðinni sinn hvoru rnegin vallarins
og hafði Ijósgrænt þorskanet, líklega
frá Joseph Gundiy & Co. í London,
verið strekkt yfir rammana.
Stóllinn minn er komilnn alla leið
niður. Ég stend upp og teygi úr mér.
Til mín kemur umsjónarmaður og
horfir gáttaður á mig.
“Hvemig datt þér í hug að fara upp
- svona illa skóaður?” vill hann fá að
vita. “Ég var að taka myndir,” segi
ég-
“Taka myndir? Hefði ég séð til
þín, þá hefði ég aldrei hleypt þér upp.
Þú verður að koma.betur klæddur
næst.”
Ég labba aftur að skíðaskálanum
til að fá mér meira kaffi. Sífellt
kemur nýtt og nýtt fólk inn. Sumir
bera saman bækur sínar um hvað
þeir hafi rennt sér margar ferðir og
svoleiðis. Aðrir skella í sig kaffisopa
og fara svo út aftur, tilbúnir í
renniríið. Fara upp fjallið til að renna
sér niður, upp og svo aftur niður.
Það virðist vera eini tilgangurinn
með þessu. Þarna er einn og einn
klæddur í búning sem myndi sóma
sér vel á hvaða geimfara sem er;
gljáandi plastskórnir eru
geimaldarlegir að sjá, enda fylgir
þeim tunglfaralegt göngulag.
Ég klára úr bollanum og verður
litið á támjóu bítlaskóna mína góðu.
Svo fæ ég mér ábót á kaffið og bíð
þess að fólkið sem ég kom með hafi
rennt sér nægju sína og skutli mér
aftur í bæinn.
Þorsteinn Eggersson
FAXI 175