Morgunn - 01.06.1979, Qupperneq 23

AUSTRÆNN AIS'DI
21
„Dagarnir líða,“ sagði ástin, „en ég bíð eftir þér.“
Dauðinn sagði: „Ég sigli lifsbát þinuni yfir um sæinn.“
Mannkynssagan er eftir því sem Tagore heldur fram, sagan
af pílagrimsgöngu mannsins, gegnum alda- og æviraðir til
að finna og þekkja sjálfan sig - sitt æðsta. Sjálfur kemst
Tagore svo að orði: „Saga mannsins er sagan af ferð hans til
hins óþekkta, leitin og lærdómstilraunin til að skilja sitt
ódauðlega „ég“ — sál sína. Meðan heimsveldin rísa og falla,
meðan auðlegð er hrúgað saman i risahauga og síðan þeytt
aftur i duftið; meðan skapaðar eru óteljandi likinga-líkamar
i mynd og lögun drauma hans og hugmynda og þeim síðan
kastað burtu eins og leikföngum barnsins þegar það eldist;
meðan hann reynir að brjótast inn i leyndardóm sköpunar-
verksins, og meðan hann kastar frá sér gömlu vinnuaðferðinni
til þess að reyna nýja i annarri smiðju; - já, meðan allt þetta
skeður, heldur maðurinn áfram upp á við, frá tímabili til
tímabils, til hins fyllsta skilnings á sál sinni; - sál, sem er
stærri en hlutir þeir, sem maðurinn safnar, verk þau sem
hann afkastar, fræðikerfi þau sem hann byggir; - sál, sem
hvorki verður stöðvuð af dauða né eyðing á braut sinni áfram
°g upp á við.“
Fullkomnun inannsins er að finna „guð í sjálfum sér“ —
hina einu, sönnu uppsprettu lífsins, sem er sannleikur hans
og sem er sál hans; lykill sá, er hann opnar með hliðið að
andlega lífsheiminum.
Þvi meir sem vér nálgumst vorn sanna mann (guð í sjálf-
um oss), því samræmisfyllra verður lif vort. Lengi og langt
getum vér orðið að ganga uns þessi æðsta lífseind vor sam-
einast lifseindinni fullkomnu: alverandanum, en endirinn er
viss, hversu langt og hversu víða sem leiðimar kunna að liggja.
I einu af hugsunarfegurstu kvæðum sínum segir Tagore svo:
„Langur er timinn, sem ferð mín tekur, og langur er veg-
urinn.
Á blikfari hins fyrsta ljóss hóf ég för mina og sigldi áfram