Árdís - 01.01.1935, Síða 28

26
Það verður ekki ofsögum af því sagt hversu ólíkar voru á-
stæðurnar sem farið var frá á fjallalandinu íslandi, þar sem kvik-
ijárrækt og iiskiveiðar voru aðal atvinnuvegirnir og þeim sem við
tóku í Vestuheimi, iandi akuryrkju, iðnaðar og verzlunar. Það
sætti undrun hversu fljótt og vel íslenzkum fru'mherja konum
tókst að setja sig inn í hin nýju kjör. Miklum breytingum hafa
og lífskjörin hér í landi tekið, þessi sextni ár eða freklega Iþað,
sem liðin eru frá landnámstíð. En allan þennan tíma hafa frum-
herja einkennin auðsjáanlega lifað með þjóðflokki vorum því ís-
lenzkar konur hafa stöðugt fylgst með tímanum, og það í broddi
fylkingar.
Enn koma 'breytingarnar óðfluga — sjálfsagt enn örar nú, en
dæmi hafa áður verið til. Þær steðja að á vegum atvinnumála og
mentamála, á vegum heimilislífs og félagslífs — já alstaðar.
Sumar eru þessar nýjungar ágætar og bera í sér mögulegleika til
framfara og þroska. En með þeim slæðist gjarnan ýmislegt var-
liugavert. Það er því að öllum líkindum enn brýnni þörf á göfugum
frumherjum nú, en nokkru sinni fyr, þörf á konum eigi síður en
körlum sem hafi nóg andans og líkamans atgerfi til að greina,
velja og vinna að öllu því þarfasta og bezta sem tíminn færir með
sér. Mæður okkar arfleiddu okkur að sínu ram-a'slenzka andlega
eðlisfari eins víst og þær arfleiddu okkur að svip og ytra útliti.
Þann arf megum við ekki láta glatast. Það er skylda okkar að
gefa hann óskertan dætrum okkar, og kenna þeim svo að meta,
og svo með að fara að enn megi um langan aldur sannar íslenzk-
ar frumherja konur hyggja og byggja upp þetta land. Þetta
skuldum við sjálfum okkur, afkomendum okkar, og landinu sem
svo vel uppfylti vonir um gengi og gæfu þeim er beindu braut
sinni vestur.