Árdís - 01.01.1947, Qupperneq 28

svaraði drengurinn. “Því þarf eg að fara í sunnudagaskóla, þegar þú og
pabbi fara aldrei til kirkju?”
Látum þá hér við sitja hvað heimilið snertir, en óefað er heimilið
aðal grundvöllurinn og stoðin, sem allt mannfélag hvílir á.
Foreldrar, hafið alltaf í huga hvað stórkostleg sú ábyrgð er, sem
hvílir á ykkur! Ekki þarf að vera ætíð að prédika, eða tala um Guð, sem
almáttuga veru. Trúin er ekki aðeins hugsun, heldur fyrirmvnd fyrir
líferni. Eins og sú ánægja sem börn læra, að hafa af lestri eða söng, eða
fegurð náttúrunnar, eins er með kristilegt uppeldi. Ekki aðeins hvað
þeim hefir verið kennt, heldur ósjálfráð áhrif, sem þau verða fyrir á unga
aldri og, sem verða varanlegust fyrir hina uppvaxandi æsku.
Frá byrjun heimsins hefir eðli mannsins stefnt að samvinnu, svo
eindrægni í trú er ekki eðlileg frekar en annað. Trúarlíf, eða trúin, er
héraðsleg, og héraðslíf inni heldur kirkjan. 1 flestum byggðum et ein-
hver kirkja, en oft vantar eitthvað, svo að góðu haldi sé náð á ungdóm-
inum. Stundum er skoðanamunur látinn ríkja. Oft er erfitt að fá góða
leiðtoga, sem viljugir eru að stjóma reglulega og með þolinmæði og
sem halda áfram þó oft sýnist árangurslaust starfið og áhugi fremur lítill.
Það dugar ekki á sunnudagaskóla frekar en við guðsþjónustur né á
öðmm samfundum, að hreyta ónota orðum til þeirra sem ti'úlega styðja
kirkjulegt líf og starf—fyrir þá, sem sjaldan koma. Betra er að virða hvað
þeir fáu gjöra og lofa þeim að njóta þess góða, sem verið er að veita. Það
hefir ætíð betra í för með sér, að laða að sér með stillingu, en að hrinda
frá sér með óþolinmæði.
Gott á það bam, sem er svo heppið, að geta náð til kirkju, sem laðar
að sér börnin og getur veitt þeim góða kennara, gott pláss, fallegt um-
hverfi, góðar bækur og vex svo upp til fullorðins ára ætíð umkringt af
breytilegum áhrifum; þar sem kirkjan verður áhrifamesta aflið, þar sem
uppvaxandi lýðurinn hefir ánægju af samfundum, leikjum, lærdómi og
tilbeyðzlu. Þar er lítil hætta að kirkjulegt líf og siðferði þróist ekki. Það
er ekki þar með sagt, að freystingar af allskonar tagi séu ekki lagðar á
vegi unglinganna; en þar sem allskonar félagsskapur ríkir, eru verkefni
óteljandi og ábyrgðarstöður eru veittar sem flestum, þá dreifir það löng-
unina að víkja frá og villast út í ómerkilegan félagsskap.
Hér er gott að minnast orðanna, “Ómerkilegan félagsskap”. Erfitt
er fyrir marga, bæði yngri og eldri, að halda sér frá að fylgjast með. En
erfiðara sýnist það vera, að leita fyrir sér í því, að laða aðra úr solli og
26