Árroði - 01.01.1938, Qupperneq 3

Á R R 0 Ð I
3
mun líka óhjákvæmilega fylgja
dáóleyöi og framtaksleysi til
allra sannra dáða og dygða, og
I annan máta kuldi og kær-
leiksleyBÍ til samborgara mann-
fjelagsins. En frelaarinn hefur
Bkipað oss: -Verið mizkunn-
samir, svo sem faðir yðar er
mizkunnaamur, og alt hvað þér
viljið að mennirnir gjöri yður,
það eigið þér líka þeim að
gjöra«, að ógleymdu kærleiks-
boðorði allra boðorða: »Elska
skaltu Drottinn, Guð þinn, af
öllu hjarta, og náungann eins
og Bjálfan þig*.
En hvað segir hin helga bók
okkur um hjónakærleikann, eða
Bamband manns við konu? Ég
get ekki fundið ritningarorðin
um það efni betur útmáluð en
í prédikun eftir okkar ódauð-
lega anilling þeirra tima, Jón
biskup Vídalín, í prédikun hans
út af brúðkaupinu í Kana, er
hann tók það efni sérstaklega
til umræðu og athugunar. En
það má máske segja við mig,
af þeim, sem þetta mál eérstak-
lega snertir, að mér komi það
lltið við, og að það sé nokkurs
konar hótvendni af minnihálfu;
prestarnir tali alment nóg um
það efni, sem önnur, ef þeir
koma þá til þeirra. En það er
þó, vil ég svara, aðalefni krist-
indóms-málsins, kærleikurinn,
sem hylur fjölda synda. Og eigi
er góð vísa of oft kveðin, segir
forn málsháttur, enda held ég,
að menn þyrftu oftar en alment
gerist, að íhuga slík efni, og
gefa sér lítilsháttar tómstund til
þess, öðru hvoru, að hlúa að
sinni eigin sál, með aðstoð
heilags anda Guðs, en forðast,
eftir megni að láta hinar illu
hvatir yfirbuga sig. Kærleikur-
inn er þolinmóður og góðgjarn,
kærleikurinn öfundar ekki, kær-
leikurinn gerir eigi illmannlega,
eigi þýtur hann upp. Hann er
eigi ósiðsamur, hann leitar ekki
eftir því, sem hans er; hann er
eigi þunglyndur, hann þeinkir
ekki ilt. Og í þessari gullvægu
setuingu er alt það inni bundið,
sem afstýra má reiði og fjand-
skap, en efla frið og eindrægni
manna á meðal. Ef hver ein-
staklíngur hefði nefnda mann-
kosti til að bera, væri ástandið
öðruvisi en nú er í vondum
heimi þessum, sem ætíð virðist
fara versnandi.
Okkur er sagt frá því, í bók-
inni helgu, að þegar alfaðir,
Drottinn, vor Guð, hafði skap-
að allar lifandi skepuur, og sið-
ast karlmanninn, þá hafi hann
látið þær allar koma fram fyrir
manninn, að hann gæfi þeim
nafn, og það nafn, er hann
valdi hverri fyrir sig, varð