Árroði - 01.01.1938, Blaðsíða 9
Á R R O Ð I
9
eru þeir, sem eigi sjá, en
trúa þóc.
En eigi að síður ætti hverj-
um meðalgreindum manni að
vera full-ljóst, að vér skamm-
sýnir menn sjáum ei né skynj-
um, vægast sagt, hinn minsta
part sköpunarverksins hér á
meðal vor á þessum jarðar-
hnetti, — og þvi þá eigi miklu
síður það, sem fjarlægara er,
bvo 8em annara hnatta fyrir-
komulag, eða Skaparann sjálf-
an, eða hans heilögu þjónuatu-
bundnu verur, hverjar búa, að
088 er kent, ofar öllum himn-
anna hnattaröðum, og hverjar
engir jarðarbúar hafa fengið
augum að lita, án sérstakrar
tilhlutunar alföðursins.
í sambandi við áður greinda
frásögn mína um tilkomu huldu-
fólk8ins, vil ég trúa því, að þar
hafi hið ákvarðaða og skapandi
almætti getað verið verkandi,
þó að maðurinn hafnaði hinu
algenga lögmáli framþróunar-
innar, nefnil. sambúð konunnar,
og þar gerist eitt dásamlegt
kraftaverk, þar sem ekkert er
ómögulegt almættisorðinu, sem
er, að hann talaði og það Bkeði.
önnur Baga um tilkomu huldu-
fólks er á annan veg, er hefur
gengið manna á meðal, og hún
er svo, að alfaðir hafi komið tíl
Evu, eftir að hún var búin að
ala nokkur barna sinna, og hún
hafi komið með nokkur þeirra
fram á sjónarsviðið, en nokkur
orðið eftir, sem hún hafi fyrir-
orðið sig fyrir að sýna honum,
aðallega vegna þesa, að þau
voru ekki svo klædd eða þrifuð,
er henni líkaði, og hafi hann
þá spurt, hvort hún ætti ekki
fleiri, en hún neitað, og hafi
hann þá svo um mælt, að þau
börnin, sem hún hafi viljað
dylja fyrir sér, skyldu einníg
verða dulin fyrir mönnum.
Hér er ég nú farinn að tala
veraldlega og hverBdaglega, sem
mér fin8t líkt og á sér stað al-
ment. Ég veit, að mörg barna-
konan íslenzka, sem væri eín
síns lið8 með fjölda barna, kin-
okaði sér við að láta börnin sin
koma óhrein og fáklædd í aug-
sýn prestsins, eða einhvers heldri
manns, ef hann kæmi óvænt á
heimili hennar. Og að svona
dæmi kæmu síður fyrir, ef börn-
iu væru færri, mundu þeir segja,
er aðhyllast takmörkun á fjölg-
un þairra. En á hvern veg eða
máta, sem menn haga sér með
að framkvæma slikt, þá hef ég
þá Bkoðun, að það hljóti að vera
stór ábyrgðarhluti gagnvart
skapara náttúrunnar, sem lætur
og hefur lofað að láta alla nið-
urröðun í eðli og framrás sköp-
unarinnar haldast óbreytta á