Árroði - 01.01.1938, Blaðsíða 4
4
A R R 0 Ð I
hennar nafn framvegis. — Og
þá er maðurinn hafði athugað
framgang þeirra og eðli, varð
hann þess var, að það var tvent
af kyni hverju, karl- og kven-
kyn. Þá er þjóðsaga um, að
hann hafl fundið til einsæðings-
skapar sins gagnvart dýrunum
og ártalið skapara sinn fyrir þá
tilhögun.
Og svo stendur í ritningunni:
»Og Guð Drottinn sagði: Það
er ekki gott, að maðurinn sé
einn. Eg vil gera honum með-
bjálp eftir hans mynd. Og þá
lét Guð fastan svefn falla á
manninn og tók eitt af hans
rifjum og skapaði af því kon-
una og leiddi hana til hans. Og
þá sagði maðurinn: Þessi er
bein af mínum beinum og hold
af mínu holdi, og skal hún
karlinna kailast, því hún er af
karlmanni komin«. — Og flnst
mér, eftir þessari frásögn að
dæma, sem hún væri þar með
bæði hans dóttir og eiginkona,
og eigi ónáttúrlegt, þó að sam-
band væri þar bæði ástríkt og
innilegt.
Og þess vegna skal maður-
inn yfirgefa föður sinn og móð-
ur og búa við eiginkonu, og
þau skulu vera einn maður.
Það er að skilja, að eining og
sambúð svo einlæg og elskuleg
af beggja hálfu til alls hins
góða, svo sem þar ætti ein per-
sóna hlut að máli.
Þarna var útmáluð og boðin
hin helga skylda manns og
konu af sköpunarherra allra
manna og skepna og allra hluta,
sýnilegra og ósýnilegra, á himni
og jörðu. Og Guð blessaði þau
og sagði til þeirra: Verið frjó-
söm, margfaldist og uppfyllið
jörðina og gerið yður hana
undirgefna. Drottnið yfir fisk-
um sjávarins og fuglum Iofts-
ins og yfir öllum dýrum, sem
hrærast á jörðunni.
Slikt hið sama endurtók hann
við Nóa, er hann, útstiginn úr
örkinni, flutti fram fyrir hann
þakklætisfórn, er hann neydd-
ist til, vegna mannanna vonzku,
að drekkja öllu, er á þurlendi
jarðarinnar hrærðist, að undan-
Bkildu því, er í örkinni bjarg-
aðist.
Þjer menn! Elskið eiginkonur
yðar, eins og Kristur elskaði
söfnuðinn og gaf sig sjálfan út
fyrír hann; og sérhver rétt-
trúuð kristin sál er hans útval-
in brúður. Enn fremur kon-
urnar veri mönnum sínum undir-
gefnar, eins og Drottni, því mað-
urinn er konunnar höfuð, eins
og Kristur safnaðarins, og eng-
inn hefur sitt eigið hold hatað»
heldur fæðir það og endurnærir.
Og hversu framar ættu þá ekki