Árroði - 01.01.1938, Blaðsíða 28

28
Á R R 0 Ð I
vantaði tilfmnanlegast, það væri
agi. Sá, sem hefir ást á barni
sínu, agar það snemma. Hvern
sem Drottinn elskar, þann agar
hánn, og hefir á honum velþókn-
un Bem faðir á syni. Orðskv.
3. kap.
LENGI MUNA BÖRNIN.
Ég man eftir sérstaklega einu
sinni, er ég kom i kirkju og
var barn að aldri. Mig minnir
það væri á gamlaárskvöld. Það
átti að halda kvöldsöng, sem
kallað er, þá meBsað er að kvöldi
í byrjun hátíðar, sem auðvitað
er aðallega á aðfangadagskvöld
jóla og gamlaárskvöld hér hjá
oss. AnnarB var það mjög fá-
titt, á mínum uppvaxtarárura,
og erfiðleikura bundið, sökum
strjálbýlis, og þar við bættist,
að prestur varð oft að koma að
úr öðru bygðarlagi og sækja yfir
Btór og viðBjál vötn og þar af
leiðandi að mæta oft farartálma,
og svo var í þetta sinn, er ég
nú minnist á. Ég átti styzt til
kirkju, að undanskildum þeim,
er á sjálfum kirkjustaðuum áttu
heima. Eins og lög gera ráð
fyrir, var undirbúningur hafinn
gagnvart komu prestsins og at-
höfn guðsþjónustuunar, ljós
kveikt í kirkjunni, þar sem
hægt var, er skyggja tók. Þá
voru það eingöngu tólgarkerti,
er steypt voru í heimahúsum
fyrir hátíðarnar, er brúkuð voru
til upplýsingar í kirkjunni, og
auðvitað með í bland í heima-
húsum, sérstaklega á hátiðum,
og það var talsvert verk og
fyrirhöfn, að koma öllu fyrir í
röð og reglu í kirkjunum og
kveikja og slökkva. Það er alt
öðruvi8i og umfangsminna hér
í Reykjavík og víðar, síðan raf-
magnslýsing kom til sögunnar.
Ljósin í kirkjunni annaðist aðal-
lega kirkjuhaldarinn, sem var
jafnhliða hringjari og meðhjálp-
ari. Hann hét Runólfur Bjarna-
son. Han8 systir var móður-
amma Ormsbræðra, rafvirkja
hér í Reykjavík, Guðrún að
nafni. Runólfur sál. var hniginn
á efri ár, fremur litill vexti, en
kviklegur á fæti, dálitið haltur
orðinn, gigtveikur, en hafði á
yngri árum verið harðfengur
maður. — Eins og áður var sagt,
annaðist hann útbúnað ljósanna
í kirkjunni, auðvitað með að-
stoð annara að nokkru. Svo
hringdi hann inn hátíðina og
alt var frjálst, og nú var dok-
að dálitið við að sjá, hvort prest-
ur kærai, en það drógst. Menn
fóru að gera sér ýmislegt til
dægrastyttingar. Sumir að taka
í klukkústrengina og vita, hvern-
ig sér tækiBt að hringja, og