Árroði - 01.01.1938, Blaðsíða 24
24
Á R R 0 :ð I
Páll aál. dó á Teigingalæk hjá
Jóni SveinsByni, ömmubróður
aínum; drukknaði i svonefndu
Eldvatni, sem er þar skamt frá.
Var tekinn þangað sem vinnu-
drengur eftir fráfall móður okk-
ar sál. Ekki man ég, hvort hann
náði fermingaraldri. JónogGuð-
rún dóu nokkuð uppkomin hjá
okkur á Lyngum. Ég er nú bú-
inn að vera nokkuð lengi einn
á lífi systkínanna, og búinn að
sjá á bak þeirra, foreldra, konu,
4 sona minna, ásamt fltiri vanda-
manna og ástvina.
, Þá held ég að ég verði að-
eins að minnast persónu-yfirlits
foreldra minna, Hann var gild-
ur meðalmaður á vöxt, svaraði
sér vel bæði að andlitsBkapnaði
og öðrum vexti, herðaþrekinn,
hærður vel, jarpur á hár og
skegg, karlmenni að burðum og
lipurmenni i öllum handtökum;
mun hafa mikið slagað upp í
föður sinn sál., Ásmund, áður
á minstan; vel gefinn bæði til
munns og handa, mjög vand-
virkur í öllu, er hann lagði hönd
á og eftir þvi lagvirkur, beit
lista vel við slátt og vanst því
vel, en ekki að sama skapi þol-
inn, þvi hann var heldur heilsu-
linur og mun hafa valdlð tals-
verðu um þaö, að hann var bú-
inn að liggja; stórlegu innan við
tvitugsaldur og mun hann hafa
borið þess menjar mikinn part
æfi sinnar, enda lá hann öðru
hvoru á mínum uppvaxtarárum
i lungnabólgu og landfarsóttum.
Móðir min sál, Steinunn Jóns-
dóttir, var kona mjög vel gefin^
lipur, prúð og snyrtileg i við-
móti og framkomu allri, tæp>
lega meðalhá að vexti, dáfrið i
andlitsskapnaði, ljósleit á brún
og brá með Ijósgult mikið hár,
myndar- og driftarmanneskja í
verkum sínum og allri fram-
komu. Hún var kjörin til yfir-
setukonu i bygðarlagi sinu og^
ferðaðist út að Odda á Rangár-
völlum og lærði þar yfirsetu-
kvennafræði hjá héraðslækni þar
settum, fór siðla sumars og kom
aftur um jólaleytið. Mér er í
minni, hversu feginn ég varðr
er hún kom heim, og mér eru
i minni fleiri atvik í sambandi
við fjærveru hennar. Vetur var
vist harður, lagði að fyrir jóla-
föstu alfarið og hélst vist nokk-
uð lengi. Það var rúmt ár, er
hún þjónaðií þeirri stöðu. Seinni
part næsta vetrar lagðist hún
banaleguna og dó um vorið og
var það talin guluveiki, er varð
banamein hennar. Mér ernokk-
uð í minni enn heimilisástæð-
urnar um það leyti, er hún féll
frá. Við vorum 3 bræðurnir á
heimilinu, ég elztur, og var hin-
um tveimur komiö fyrir í dvöí>