Morgunblaðið - 08.01.2009, Side 37

Minningar 37
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. JANÚAR 2009
fórum með þeim í síðustu ferðina til
Marco Island haustið 1993. Þau
báru sig bæði vel, en mjög var af
honum dregið. Þegar við héldum
heim gerðum við ráð fyrir að sjást
aftur fljótlega. Þau vildu koma við í
Harrisburg, höfðu búið þar í meira
en áratug. Baddi varð að leggjast
þar inn á sjúkrahús og lést rétt fyrir
jólin. Lúlú kom heim með brotinn
væng. Það sár greri aldrei og hún
fjarlægðist gömlu vinina.
Brynja dóttir hennar kom heim
frá Ameríku og hefur sinnt móður
sinni af kostgæfni. Langt er síðan
Lúlú byrjaði að hjúpast alzheim-
erþokunni og í raun var hún löngu
horfin okkur, þegar hún andaðist. Á
kveðjustund leitar hugurinn til
hennar í þökk fyrir vináttu, sem
entist okkur frá æskudögum.
Við hjón vottum börnum hennar
og systkinum samúð okkar.
Haraldur J. Hamar.
Enn er höggvið skarð í lítinn hóp.
Leiðir þessa hóps lágu saman haust-
ið 1953. Við komum 11 saman í
Íþróttakennaraskólanum á Laugar-
vatni til að vera þar einn vetur en
skólinn var þá aðeins níu mánaða
skóli. Við vorum blandaður hópur;
frá Vestfjörðum, Norðurlandi, Suð-
urlandi og úr Reykjavík. Sambúðin
varð strax með ágætum og vinskap-
urinn hefur haldist alla tíð. Á þess-
um tímamótum minnumst við
ógleymanlegra stunda við lærdóm,
glens og gaman virka daga og um
helgar því ekki var farið frá staðn-
um nema í jólafrí og páskafrí.
Margt var sér til gamans gert, við
þvott í gamla þvottahúsinu við vatn-
ið, á gönguferðum, í gufubaðinu, í
skíðaferðinni í Jósepsdal, í sólbaði
og svo mætti lengi telja.
Lúlú var lengi fjarverandi af
landinu og hennar saknað í fyrstu
afmælisútskriftarferðunum. Eftir
heimkomuna féll Lúlú strax inn í
hópinn og var með í eftirminnileg-
um afmælisferðum. Alltaf hefur
komið fram þessi samheldni og vin-
skapur sem skapaðist innan hóps-
ins, sama hve langur tími hefur liðið
milli móta.
Af þeim tíu sem luku námi hafa
þrír safnast til feðra sinna.
Við viljum þakka Lúlú fyrir
ógleymanlegar stundir og það var
gott að þekkja svo heilsteypta
manneskju sem hún var.
Við sendum börnum hennar og
ættingjum hugheilar samúðarkveðj-
ur.
F.h. skólasystkinanna frá Íþrótta-
kennaraskólanum á Laugarvatni
1954,
Þórey S. Guðmundsdóttir.
Guðlaug Brynja Guðjónsdóttir,
alltaf kölluð Lúlú, var eiginkona vin-
ar míns Guðjóns B. Ólafssonar, sem
lést langt um aldur fram aðeins 58
ára gamall. Við Guðjón bundumst
vináttu- og tryggðaböndum á vor-
dögum fullorðinsáranna, þegar við
vorum saman í gamla Samvinnu-
skólanum í tvo vetur. Þau tryggða-
bönd slitnuðu aldrei þótt löngum
væri vík milli vina.
Vordagar fullorðinsáranna eru í
minningunni sveipaðir birtu og yl
minninga um góðan félagsskap.
Vegna vinskapar míns við Guðjón
fékk ég á þessum árum að ganga í
lið ungra manna og kvenna, sem
héldu hópinn hér syðra, komin til að
leita sér fjár og frama eftir útskrift
frá Gagnfræðaskólanum á Ísafirði.
Þessu vestfirska liði tilheyrði Lúlú,
þó fyrir mér sveipuð nokkurri dul-
úð, því þessa vetur var hún við nám
í Íþróttakennaraskólanum á Laug-
arvatni. Það fór hins vegar ekki dult
hjá Guðjóni, hinum hjartahreina
pilti frá Hnífsdal, að þá strax var
Lúlú hans draumadís og því fékk
aldrei neitt breytt. Þau giftu sig í
júlí 1959.
Lúlú var fríð sýnum, hávaxin og
stælt, hafði enda stundað frjálsar
íþróttir og keppt í ýmsum greinum.
Eftir nám sitt í Íþróttakennaraskól-
anum stundaði hún íþrótta- og leik-
fimikennslu við ýmsa skóla og á fjöl-
mörgum námskeiðum. 1964 fluttu
þau hjón til London vegna starfs
Guðjóns þar sem framkvæmdastjóri
skrifstofu SÍS, starfsævi Guðjóns
varð öll á vegum Samb. ísl. sam-
vinnufélaga. Hingað heim komu þau
aftur 1968 en fluttu á ný til útlanda
1975 og þá til Bandaríkjanna þegar
Guðjón réðst til að taka við for-
stjórastöðu hjá Iceland Seafood
Corp.
Þegar Lúlú og Guðjón fluttu til
Bandaríkjanna voru börnin orðin
fimm, það elsta tólf ára, það yngsta
tveggja ára, heimili þeirra var því
orðið býsna stórt. Ég hygg að Lúlú
hafi fengið það veganesti frá Jens-
ínu móður sinni að heimilið skyldi
vera stolt en jafnframt griðastaður
eiginmannsins. Ævistarf Lúlúar
varð að vera móðir og húsfreyja,
hvort tveggja grundvallarstörf.
Haustið 1986 varð Guðjón forstjóri
SÍS. Heimkoman olli þeim vissum
vonbrigðum sem ekki er rúm til að
rekja hér enda hjóm eitt hjá því sem
beið í leyni. Snemma árs 1991
greindist Guðjón með útbreitt
krabbamein. Ekki var lagst í vol né
víl, hönd í hönd réðust þau gegn vá-
gestinum. Baráttan varð löng og
ströng. Bjargið, handfesta Guðjóns í
þeirri baráttu, var Lúlú.
Höggið mikla reið af 19. des.
1993. Lúlú var tamt að segja „minn“
þegar hún talaði um eða sagði frá
Guðjóni. „Minn“ sagði þetta eða
hitt, „minn“ var þar eða þarna. Öll-
um mátti vera ljóst að hún var aldr-
ei söm eftir að hún missti sinn, en
hún bar sig eins og hetja. Í margra
ára veikindum Lúlúar hefur dóttirin
Brynja verið stoð hennar og stytta
og í bakhöndinni hefur systirin Jó-
hanna alltaf verið til staðar.
Ósýnilegur þráður til fortíðar hef-
ur slitnað, tónn hefur tapast, Lúlú
er nú horfin bak við fortjaldið milli
lífs og dauða. Við skulum treysta því
að í fjöruborði hinnar ókunnu
strandar þar að baki hafi Guðjón
tekið á móti þeim bát sem flutti
hana að landi.
Við Hertha sendum börnum
Lúlúar og öllum aðstandendum inni-
legar samúðarkveðjur.
Stefán M. Gunnarsson.
bættust allmörg erindi í þágu und-
irritaðs. Samstarfsfólk okkar á
Borgarskrifstofunum við Pósthús-
stræti veitti þessum ferðum athygli
og hafði í flimtingum að ég væri
kominn með „butler“, öðru nafni
þjónustumeistara. Mér féll þetta
miður, en Hilmar kærði sig koll-
óttan. Hann komst að því, að ég var
oft nokkuð illa haldinn af slitgigt,
sérstaklega eftir langar setur, og
bauðst af þeim sökum til að spara
mér sporin. Hann varð þess einnig
áskynja, að ég var endrum og sinn-
um blankur, enda tími kreditkorta
ekki runninn upp, og bauð mér lán
á þann hátt, að mér fannst ég
stundum geta þegið það. Erfiðleik-
ar á árunum 1981-1984 voru mörg-
um þungir, þar á meðal okkur hjón-
um og Hilmar hafði næman skilning
á slíkum aðstæðum.
Hagdeildinni var komið fyrir í
húsnæði Borgarskrifstofanna við
Pósthússtræti haustið 1982 og þar
kom, að Hilmar hlaut verðskuldaða
stöðuhækkun og hvarf úr Hagdeild-
inni til ábyrgðarmeiri starfa annars
staðar á Borgarskrifstofunum.
Hann hafði reynst Hagdeildinni
okkar drjúgur starfskraftur, ekki
síst í sambandi við árlega útgáfu
Árbókar Reykjavíkur og margvís-
leg verkefni tengd áætlanagerð til
lengri eða skemmri tíma. Sjálfum
er mér efst í huga sú velvild sem
Hilmar sýndi mér alla tíð. Fyrir það
er mér þakklæti efst í huga og með
því hugarfari votta ég Helgu eig-
inkonu hans og afkomendum þeirra
samúð mína og virðingu.
Eggert Jónsson, fv.
borgarhagfræðingur.
Eins langt og ég man eftir voru
Hilmar Biering og fjölskylda hans
nátengd mér. Þau hjón höfðu verið
nágrannar foreldra minnar áður en
ég fæddist, þegar báðar fjölskyld-
urnar bjuggu í sama húsinu við
Framnesveginn. Fjölskyldurnar
fluttu síðan á svipuðum tíma hvor í
sitt húsið á Bræðraborgarstígnum í
Vesturbæ Reykjavíur; þau í nota-
legt lítið timburhús sem þá stóð við
Bræðraborgarstíg 32 og við tveimur
húsum ofar við götuna. Samskipti
þeirra hjóna og foreldra minna voru
mikil, góð og náin. Ég kynntist hins
vegar Hilmari best þegar hann,
Helga, ég, pabbi og mamma fórum
að ferðast saman bæði innanlands
sem erlendis nokkrum árum síðar.
Ætíð í bíl og sátum við þrjú, Helga,
Hilmar og ég, í aftursætinu og var
ekki hægt að eiga betri og
skemmtilegri ferðafélaga. Nú fór
það svo að með tímanum þrengdist
í aftursætinu og skrifaðist það á
reikning okkar Hilmars, sem báðir
gildnuðum nokkuð. Það var hins
vegar húmor okkar Hilmars að
kenna ætíð Helgu um þrengslin og
hlógum við þrjú oft dátt að þessu.
Hilmar var einstakur fyrirmyndar-
maður, hann bjó yfir urmul mann-
kosta; heiðarlegur, kurteis með af-
brigðum, fróður og fullur af góðri
kímnigáfu. Það sem ég mat þó mest
var hversu hollur vinur hann var
foreldrum mínum alla tíð, bæði í
meðbyr svo og þegar á móti blés.
Hilmar slasaðist fyrir rúmum
tveimur árum og náði aldrei fullri
heilsu eftir það. Eftir erfið veikindi
lést hann á elliheimilinu Grund hinn
22. desember síðastliðinn, daginn
fyrir áttugasta og fyrsta afmælis-
dag sinn. Ég sakna Hilmars og með
honum er góður maður genginn.
Sendi ég Helgu konu hans, börnum
þeirra og barnabörnum mínar ein-
lægustu samúðarkveðjur.
Guðmundur Kristinn
Klemenzson.
Fyrrverandi tengdafaðir minn
Hilmar Biering er látinn, saddur líf-
daga. Hilmari kynntist ég fyrir
u.þ.b. 20 árum og með okkur tókst
ágætur kunningsskapur. Þegar ég
fyrst kynntist Hilmari starfaði hann
hjá Reykjavíkurborg og var þar öll-
um hnútum kunnugur eftir langa
starfsævi. Við Hilmar vorum á önd-
verðum meiði í stjórnmálum og
skiptumst gjarnan á skoðunum um
hin margvíslegustu dægurmál.
Hann fylgdist ætíð vel með fréttum
og hlustaði af umburðarlyndi á eld-
móð baráttukonunnar, þótt ekkert
raskaði ró hans yfir málefnum
dagsins. Hann hafði lag á að halda
sínum sjónarmiðum á lofti án þess
að setja andmælanda sinn niður eða
finna að viðhorfum hans. Málefna-
leg leið hans til að halda sig við
staðreyndir og benda á önnur sjón-
arhorn veittu honum tækifæri til að
láta umfangsmikla þekkingu sína á
mönnum og málefnum í ljós. Hilmar
las mikið, meðal annars dagblöðin
sem hann las af áfergju dag hvern.
Margoft benti hann mér á umfjöll-
un og greinar sem sneru að mínum
sérstöku hugðarefnum og áhuga-
málum, og þegar ég fór þess á leit
við hann að hafa augun opin fyrir
einhverju sérstöku brást ekki að ég
fékk úrklippu senda í pósti eða hún
beið mín við næsta innlit.
Ég á þó Hilmari sérstaklega það
að þakka að ég öðlaðist smátt og
smátt sjálfstraust við skriftir á ís-
lensku. Þegar ég sneri til baka úr
löngu framhaldsnámi erlendis og
tókst á við greinaskrif á móðurmál-
inu reyndist Hilmar mér vel. Með
smámunasemi bókarans hnutu
glögg augu hans um flest það sem
betur mátti fara í útlenskuslettum
textum sem ég gaukaði að honum
til aflestrar. Til baka komu síður
með ótal ábendingum en aldrei um-
vöndunum eða ofanísetningum. „Ég
hafði gaman af að lesa þetta“ var
gjarnan viðkvæðið og „þú getur
e.t.v. nýtt þér þessar athugasemdir
á spássíunni“. Og það gerði ég
óspart. Ég veit að honum þótti ekk-
ert leiðinlegt að fá að taka þátt í því
að koma þessum textum í ásætt-
anlegt horf og sjá þá svo e.t.v. á
prenti síðar. Ég þakka Hilmari þús-
undfalt þetta framlag, spjallstund-
irnar með syni mínum og umburð-
arlyndið sem hann sýndi okkur. Ég
votta Helgu, eftirlifandi eiginkonu
Hilmars, mína dýpstu samúð. Lauf-
krónur þeirra höfðu samofist svo
þéttingsfast um leið og áratugirnir
liðu í Vesturbænum.
Hólmfríður Garðarsdóttir.
✝
ÓLÖF BENEDIKTSDÓTTIR
menntaskólakennari,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ
30. desember, verður jarðsungin frá Dómkirkjunni
föstudaginn 9. janúar kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Mæðra-
styrksnefnd.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Anna Pálsdóttir, Björn Sigurbjörnsson,
Ragnhildur Pálsdóttir, Rúnar Ingibjartsson.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
PÁLL ÞÓRÐARSON
bifvélavirki,
Sléttuvegi 11,
Reykjavík,
sem lést laugardaginn 27. desember, verður
jarðsunginn frá Grafarvogskirkju föstudaginn
9. janúar kl. 13.00.
Þórður Kristján Pálsson, Kolbrún A. Karlsdóttir,
Birna Svala Pálsdóttir, Sigurmundur Haraldsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur sambýlismaður minn, faðir minn, afi
okkar og bróðir,
GUÐMUNDUR HELGASON
bifreiðarstjóri,
Meistaravöllum 5,
Reykjavík,
sem lést á Landspítalanum laugardaginn 3. janúar,
verður jarðsunginn frá Neskirkju föstudaginn
9. janúar kl. 15.00.
Sólveig Bótólfsdóttir,
Finn Olaf Guðmundsson,
barnabörn og systkini hins látna.
✝
Hjartanlegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
kærleik og hlýhug við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÁGÚSTÍNU GUÐRÚNAR ÁGÚSTSDÓTTUR,
Fellsmúla 2,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Droplaugarstaða.
Gísli Baldur Jónsson,
Kristrún B. Jónsdóttir, Magnús Sigurðsson,
Romeo D. Rosario,
Ágústína Guðrún Pálmarsdóttir,
Einar Bergur Pálmarsson,
Árni Stefán Gylfason,
Romeo Ágúst Rosario,
Ágústína Sara Rosario,
Sverrir Florente Rosario,
Lydia Guðrún, Bryndís Theresía, Kristrún Ýr
og fjölskyldur.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
FRIÐFINNUR KRISTJÁNSSON
blómaskreytingamaður,
Flókagötu 63,
sem lést á Landspítalanum laugardaginn
27. desember, verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í
Reykjavík í dag, fimmtudaginn 8. janúar kl. 13.00.
Þórunn Ólafsdóttir,
Margrét Eyjólfsdóttir, Sigurjón Kristinsson,
Jóhanna Eyjólfsdóttir, Jón Ólafur Magnússon,
Anna Karen Friðfinnsdóttir, Atli Viðar Thorstensen,
Fanney Sigríður Friðfinnsdóttir, Jóhann Örn Bjarnason,
Jana Friðfinnsdóttir, Einar Þór Bogason,
Birna Friðfinnsdóttir, Andri Már Ólafsson
og barnabörn.