Morgunblaðið - 22.01.2009, Síða 37

Minningar 37
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. JANÚAR 2009
Ég veit að enginn er fullkominn,
en elsku Fúsi afi minn komst eins
nálægt því í afahlutverkinu og hugs-
anlegt er. Hann gerði allt fyrir
barnabörnin sín. Þegar ég var lítil
var það skemmtilegasta sem ég vissi
að fara í pössun til afa og ömmu í
Rauðagerðinu. Afi leigði spólu og
svo sat hann með mér í gegnum
hvaða teiknimynd sem var. Síðan
spiluðum við og afi kenndi mér hin
ýmsu spil. Hann leyfði mér líka alltaf
að vinna, svo ég yrði ekki tapsár. Á
sumrin fór ég oft með afa í sveitina.
Minningin um hann að vinna hin
ýmsu sveitastörf og leggjast síðan til
hvíldar í kojunni sinni með „fornald-
arljósið“ sem hann hafði hlaðið úti í
sólinni um daginn er ljóslifandi í
huga mér. Svo kom hann reglulega á
„kaffihúsið“ sem ég og Krissa höfð-
um útbúið hinum megin við lækinn.
Þar gerðum við drullukökur og
sungum „Á Sprengisandi“. Afi borg-
aði sig alltaf inn með glöðu geði og
hafði bara gaman af.
Í hestaferðum vildi ég vera þar
sem afi var. Ef hann var á hestbaki
fylgdi ég og vildi ekkert heitar en að
sýna honum hversu hugrökk ég var.
Ég hleypti hestinum og fór á stökki
fram úr öllum. Afi hló alltaf að kjark-
inum í mér. Ef afi fylgdi á bíl sat ég
með honum þar. Þá keypti hann
handa mér ís og við spjölluðum um
allt. Hann var nefnilega meira en
bara afi, hann var góður vinur.
Minningarnar um elsku afa eru
óendanlegar og munu hlýja mér á
tímum sorgar. Ég er þakklát fyrir að
hafa fengið að kveðja hann og eyða
tíma með honum á spítalanum þessa
síðustu daga. Ég lagði allt á minnið
við afa. Röddina, lyktina, brosið og
hvernig augun hans ljómuðu þegar
hann var umkringdur fólkinu sem
hann elskaði. Ég mun ávallt geyma
þá stund þegar ég hélt í hönd hans,
hann strauk mér um vanga og allt
það fallega sem hann sagði. Það var
ró og friður yfir honum sem hjálpaði
öllum í fjölskyldunni.
Afi minn, ég mun sakna þín og
elska að eilífu. Ég vona að þú vitir
hversu mikilvægur þú ert mér og ég
mun aldrei gleyma öllu sem þú
kenndir mér. Allar ótrúlegu sögurn-
ar sem þú sagðir höfðu sterk áhrif á
mig. Þú varst óendanlegur brunnur
visku og fróðleiks og þótt þú hafir
kannski ekki vitað það gafstu mér
innblástur og metnað fyrir námi
mínu og framtíð. Það var alltaf stutt
í húmorinn þinn elsku afi, enda glat-
aðirðu honum ekki alveg til enda. Ég
er svo stolt af þér. Þú varst sáttur
við að yfirgefa þá prísund sem þú
kallaðir líkama þinn og fara til
himna. Nú geturðu strítt Lykla-
Pétri og falið lyklana hans eins og þú
sagðir. Ég vona að þú heimsækir
mig öðru hverju á hestbaki afi minn.
Það er svo margt sem mig langar að
þú sjáir og ég vona að þú verðir
stoltur. Af þér lærði ég að ganga í
gegnum lífið með bros á vör og hafa
húmor fyrir því sem verður á vegi
mínum. Held að betri lífsspeki sé
erfitt að finna
Það voru forréttindi að fá að kynn-
ast þér elsku, besti afi og hafa þig í
18 ár. Takk fyrir allt. Ég veit að þú
vakir yfir okkur fjölskyldunni og
hjálpar okkur að finna styrk hjá
hvert öðru á þessum erfiðu tímum.
Þú hverfur aldrei frá mér því þú
munt alltaf eiga fastan stað i hjarta
mínu. Ég elska þig.
Elín Þóra.
Elsku besti afi minn.
Ég vil byrja á að þakka þér fyrir
þau forréttindi að eiga þig fyrir afa,
ég sakna þín nú þegar meira en orð
fá lýst. Þegar ég var yngri fannst
mér svo gaman að koma til ykkar
ömmu, alltaf gerðum við eitthvað
skemmtilegt. Þú varst svo fullur af
fróðleik og mundir allt hvort sem
það var eitthvað sem þú lærðir í
fyrsta bekk eða heilu aríurnar og
leikritin sem þú gast farið með utan-
bókar. Mikið á ég eftir að sakna þess
að heyra sögurnar þínar, en minn-
ingarnar um þær lifa áfram.
Þegar ég flutti svo í bæinn 12 ára
gömul og byrjaði með þér í hestun-
um þá fórstu að vera meira en bara
afi minn, þú varðst minn besti vinur.
Við fórum á hverjum degi í hesthúsið
og ég hlakkaði til þess á hverjum
degi. Á sumrin fórum við austur í
beit og þar leið okkur báðum best,
úti í náttúrunni að hlusta á fugla-
sönginn og vera á hestbaki. Þegar
pabbi og mamma komu með okkur í
hestamennskuna þá rættist draum-
urinn þinn og maður sá það alltaf á
þér hversu mikils virði það var þér
að fá fjölskylduna með þér. Mikið er
ég glöð að hafa fengið þennan tíma
með þér því ég á svo fjölmargar góð-
ar minningar um þig afi minn. Til
dæmis allir reiðtúrarnir okkar niður
í Mosfellsbæ þar sem við fórum á
leirurnar. Svo í Dímon þegar við El-
ín Þóra buðum þér á „kaffihúsið“
okkar, seldum þér aðgang og gáfum
þér drullukökur sem þú borgaðir
fyrir með glöðu geði. Líka reiðtúrinn
okkar þegar við urðum svo svöng að
við riðum bara inn í Mosó þar sem
við fengum okkur pulsu og kók. Þar
vöktum við sko athygli, ég á Fjölla
og þú á Skara. Það var aldrei leið-
inlegt að vera með þér afi minn, allt-
af svo hugmyndaríkur og skemmti-
legur og vildir náttúrulega allt fyrir
mann gera.
Þegar Kristófer fæddist varstu
svo ánægður og elskaðir hann svo
mikið. Þegar þú talaðir við hann eða
um hann þá ljómaðirðu upp og
fékkst aldrei nóg af því að heyra sög-
ur af honum. Þú óskaðir þess heitt
að Kristófer myndi þekkja þig og
hann gerir það afi minn, bendir alltaf
á húsið ykkar þegar við keyrum
framhjá og segir langafi og lang-
ömmu, svo talar hann líka oft um
þig. Við verðum dugleg að halda
minningu þinni á lífi, segja honum
allar sögurnar þínar og orðatiltæki
ásamt því hversu heitt þú elskaðir
hann.
Elsku afi minn, ég er svo þakklát
fyrir að hafa fengið 26 ár með þér, ég
elska þig óendanlega mikið og er
strax farin að sakna þín meira en orð
fá lýst. Ég er líka mjög stolt af þér
hvernig þú tókst á við þessa síðustu
daga, hélst uppi húmornum alveg til
enda. „Left to the body, right to the
head.“ Þessi setning mun alltaf fá
mig til að brosa. Þú elskaðir okkur
öll svo mikið og enn eftir öll þessi ár
skein ástin úr augunum þínum þegar
þú horfðir á ömmu. Við munum
passa vel upp á hana fyrir þig afi
minn. Ég er svo stolt af fjölskyld-
unni okkar, við erum fá en samheld-
in og höfum haft mikinn styrk hvert
af öðru þessa erfiðu daga og ég veit
að það er það sem þú vildir. Afi
minn, ég hlakka til að sjá þig aftur
en þangað til að minn tími kemur
mun ég ylja mér yfir minningunum
um besta afa í heimi. Ég elska þig.
Kristín Valgerður.
Elsku Fúsi afi. Þá ertu vonandi
kominn í sveitina á hestbak á fínum
hesti með sixpensarann, þannig sé
ég þig allavegana fyrir mér. Ég vil
þakka þér fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig, hvort sem það var í gjörð-
um eða orðum. Allar spurningarnar
sem ég lét dynja á þér um eitthvað
sögulegt sem ég hefði lesið og vildi fá
staðfestingu á og alltaf gastu svarað
mér. Ófá voru þau símtölin sem ég
hringdi í þig þegar ég var að lesa og
spurði þig um hvort hitt eða þetta
væri rétt.
Ég mun alltaf minnast þeirra
stunda sem við áttum niðri í Rauða-
gerði, vá hvað við gátum hlegið mik-
ið saman. Mikið var hægt að læra af
manneskju eins og þér og mun ég
nýta mér það af bestu getu. Ég vil
þakka þér fyrir allt sem þú gerðir
fyrir börnin okkar Fúsa, hvað þú
varst hlýr, góður og skemmtilegur
við þau. Ég elska þig Fúsi afi, mun
aldrei gleyma þér og já ég lofa …
Þín
Inger litla.
Hinsta kveðja til föðurbóður, vin-
ar og félaga Vigfúsar Tómassonar,
hann var alltaf kallaður Fúsi. Þá er
hann fallinn frá, sá síðasti úr stórum
systkinahópi föður míns.
Fúsi vann hjá Sláturfélagi Suður-
lands alla sína starfsævi, fyrst sem
sendill, síðan við vöruútkeyrslu og
að lokum sem sölustjóri. Þótt nokk-
ur aldursmunur hafi verið á okkur
frændum vorum við mjög góðir fé-
lagar og vinir, í raun var hann mér
sem stóri bróðir. Á tímabilinu 17-30
ára er allir ungir og nokkurra ára
aldursmunur skiptir ekki máli.
Við keyptum okkur saman jeppa á
uppboði á Keflavíkurflugvelli ásamt
pabba, það hefur verið í kringum
1950. Þá var það helsta leiðin til að
ná sér í ferðabíl, með drifi á öllum
hjólum, hann reyndist gott eintak og
var mikið notaður í veiðiferðir og
ferðalög og endaði hjá mér, sem
einkabíll. Við bjuggum báðir í Máva-
hlíðinni, í húsi sem Fúsi og pabbi
byggðu ásamt góðum vinum.
Það er gaman að minnast þess að
á veturna þegar var nægur snjór,
sem var oft á þessum árum, settum
við bönd í bílinn hjá Fúsa og síðan
héngum við tveir aftan í, ég og fóst-
urbróðir minn Birgir, síðan ók hann
inn Miklubrautina og út fyrir bæinn,
þá var umferðin og ljósin ekki til að
tefja fyrir og ég minnist þess ekki að
við fengjum aðfinnslur við þetta
uppátæki okkar, síðan gengum við
og renndum okkur allan daginn, í þá
daga voru ekki komnar skíðalyftur.
Það er margs að minnast á langri
leið og verður ekki talið upp hér, en
eftirsjáin eftir Fúsa frænda er mikil.
Fúsi var einstaklega greiðvikinn
og góður sínum og gott til hans að
leita ef eitthvað bjátaði á. Hann var
fastur fyrir ef honum þótti á sig hall-
að og gat stundum verið harður í
horn að taka, en alltaf sanngjarn.
Hann hafði alltaf mikinn áhuga á
hestum og kom sér upp aðstöðu í út-
jaðri bæjarins og naut þess að ann-
ast hestana sjálfur svo hann gæti
skroppið á bak þegar honum hent-
aði. Þau hjón hann og Kristín, en
hún fylgdi honum tryggilega í hesta-
mennskunni, byggðu sér sumarhús
fyrir austan fjall, þar gátu þau haft
hestana yfir sumarið og notið þess
að fara í útreiðartúra og oft með
börnum sínum, sem einnig hafa
fengið hrossabakteríuna.
Síðustu árin hafa verið erfið fyrir
hann og fjölskylduna, hann fékk sýki
í nýrun sem leiddi til þess að hann
varð að fara í hreinsunarvél þrisvar í
viku og líkami hanns lét mikið á sjá
svo erfitt var að nýta vélina. Svo kom
að því að sjúkdómurinn varð yfir-
sterkari. Hann naut sinna síðustu
daga eins vel og hann gat með fjöl-
skyldu sinni og kvaddi sáttur.
Við hjónin vottum Kristínu, börn-
unum þeirra og fjölskyldum okkar
innilegustu samúð.
Guð blessi ykkur.
Þóra og Þórmundur.
Genginn er maður sem markaði
djúp spor í sögu Sláturfélags Suður-
lands.
Vigfús Tómasson hóf störf hjá SS í
byrjun árs 1935 og vann hjá félaginu
af trúmennsku allan sinn starfsaldur
uns hann lét af störfum árið 1987 eft-
ir 52 ára starf. Vigfús byrjaði sem
sendill en var trúað fyrir flestum
verkum sem til féllu hjá félaginu og
vann síðustu 30 árin sem sölustjóri
félagsins. Á starfsævi Vigfúsar skap-
aði SS sér leiðandi stöðu á markaði
kjötvara á Íslandi og lagði Vigfús
mikið af mörkum með dugnaði og
ósérhlífni. Undirritaður naut þess
að vinna með Vigfúsi síðustu 3 ár
starfsævi hans. Krafturinn sem ein-
kenndi Vigfús var aðdáunarverður.
Hann mætti fyrstur og fór síðastur
enda var hann af kynslóð sem hafði
alist upp við krappari kjör og aðrar
venjur en nú tíðkast. Vigfús fylgdi
málum fast eftir og lét ekki hæga-
gang eða framtaksleysi stöðva mál
sem hann hafði trú á. En allar sögur
taka enda og nú er Vigfús kominn á
betri stað og má vera sáttur eftir
gjöfult lífshlaup.
Fyrir hönd Sláturfélags Suður-
lands og samstarfsfólks þakka ég
góða samferð og sendi fjölskyldu
samúðarkveðjur.
Steinþór Skúlason.
Í dag verður frændi minn og besti
vinur til moldar borinn. Fúsi var
móðurbróður minn en mætti
kannski segja að hann hafi verið
meira bróðir minn og vinur. Alla
mína ævi fékk ég notið kærleika og
umhyggju hans fyrir mér, konu
minni og börnum, já alla tíð og tel ég
mig einstaklega lánsaman fyrir
bragðið.
Fúsi var húmorsískur, glaðvær og
mjög traustur. Það var sama á
hverju gekk maður átti vísan stuðn-
ing hjá honum. Sem dæmi má nefna
að þegar ég var 7 ára og átti að fara í
sveit, fór hann með mig, en þegar á
staðinn var komið grét ég svo mikið
að hans meyra hjarta þoldi varla
álagið og hugleiddi hann alvarlega
að taka drenginn bara aftur með sér
í bæinn.
Þegar ég varð aðeins eldri fór
hann með mig á skíði upp í Hvera-
dali um páska og var sú ferð æv-
intýri líkust. Hann bauð mér upp á
glæsilega máltíð í skíðaskálanum
þar sem dúkað var upp og maturinn
og þjónustan hin glæsilegasta, mér
leið eins og ég væri staddur í æv-
intýri. Þegar ég var 10 ára fór ég að
vinna með honum í sláturtíð hjá
Sláturfélaginu og þegar hann fór að
byggja í Rauðagerðinu áttum við
góðar stundir þar sem ég var nýttur
til hinna ýmsu smáverka.
Einu sinni þegar við mamma
bjuggum á Hverfisgötu varð hún al-
varlega veik, og lá í blóði sínu í rúm-
inu, þá kom ekkert annað í hugann
en að hlaupa út í sjoppu og hringja í
frænda, hann mætti og bar hana nið-
ur 3 hæðir, og fór með hana beint
upp á Hvítaband, og þannig bjargaði
hann lífi hennar og mínu.
Þegar við Erla ákváðum að gifta
okkur kom ekkert annað til greina
en að hann yrði svaramaður minn og
minnti hann mig á það reglulega, að
hann hefði enga smá ábyrgð og að
ég yrði að vera góður við hana Erlu,
blómið sitt.
Við Erla fórum ófáar ferðir með
honum og Stínu í Óperuna og út að
borða og nutum við þess einstak-
lega, enda nærvera þeirra hjóna
ávallt skemmtileg. Einnig á ég frá-
bærar minningar úr hestamensk-
unni með þeim hjónum, og voru ófá-
ir reiðtúrarnir sem við fórum bæði
hér í bænum en líka í beit fyrir aust-
an. Þetta var dýrlegur og skemmti-
legur tími.
Fúsi var alltaf hrókur alls fagn-
aðar þegar fjölskyldan kom saman,
hann hafði lag á fólki og kunni að
hlusta sem og segja frá.
Síðustu stundir okkar hafa nú að
mestu verið á meðan hann sat í „vél-
inni“ en þær voru svo sannarlega
ekki þær sístu. Hann heilsaði mér
alltaf með orðunum „Heill þér gyð-
ingakonungur“ og þegar fór að líða
að lokastundu bað hann mig um að
leggja inn gott orð hjá Lykla-Pétri,
að hann hefði opið þegar hann kæmi
að hliðinu. Alltaf hinn sami, tapaði
ekki húmornum né stríðninni þó svo
aumur væri og dregið hefði verulega
af honum.
Við hjónin kveðjum með söknuði
kæran vin og frænda en biðjum ykk-
ur allrar Guðs blessunar elsku
Stína, Ella, Bóbó, Elli, Jóhanna,
börn og barnabörn. Drottinn um-
vefji ykkur með kærleika sínum og
hlýju og huggi ykkur í sorginni.
Tómas H. Sigurðsson.
Hann Fúsi frændi minn var ein-
stakur maður. Hann var lygilega
stríðinn en hjartahlýr, glaðlyndur
og líka ótrúlega skemmtilegur.
Hann sýndi mikla þolinmæði með
stelpuskotti sem hafði ótrúlega mik-
ið af spurningum og þurfti mikið að
tala og beið óþolinmóð eftir því að
hann segði eitthvað skemmtilegt og
fyndið og ekki var það verra ef það
fól í sér að rifja upp strákapör frá
unglingsárum hans og þá sérstak-
lega þau sem fólu í sér sögur af hon-
um og pabba mínum en milli þeirra
frændanna var einstakt og náið
samband.
En Fúsi frændi sá um að við
systkinin fengjum pulsur, og það
meira en nóg og þótti okkur gaman
að heimsækja hann í vinnuna og í
hesthúsið. Reyndar var allt gaman
sem fól í sér að hitta þennan ein-
staka mann. Á einhverjum tíma-
punkti fengum við öll að fara á reið-
túra með honum og pabba, og
stundum kom Stína og hafði hann
einstakt lag á að láta manni líða vel
jafnvel þótt tilburðirnir hafi ekki
verið neitt sérstakleg efnilegir.
Hjá Stínu og Fúsa vorum við allt-
af velkomin, þau voru sjálfsagður
hluti af fjölskyldunni þannig að við
alla merka atburði s.s. fermingar,
afmæli og útskriftir voru þau eitt af
okkur. Mikið hefði lífið verið litlaus-
ara ef við hefðum ekki fengið notið
þessa merkismanns.
Fyrir hönd okkar systkinanna bið
ég Drottin að blessa ykkur Stína,
Elli, Jóhanna, Elín, Bóbó, börn,
tengdabörn og barnabörn svo og
aðra sem einnig hafa misst mikið.
Ég bið Hann að umvefja ykkur með
kærleika sínum og gefa ykkur náð
til að ylja ykkur við frábærar minn-
ingar um mætan mann
Guðlaug Tómasdóttir.
Ég hef þekkt Sínu
frænku allt mitt líf. Öll mín æskuár
bjuggum við mamma í Kaupmanna-
höfn, en frá því ég var 6 vikna fór-
um við reglulega til Íslands og var
þá dagleg rútína að rölta frá ömmu
á Miklubraut til Sínu á Vífilsgöt-
unni. Þar var setið í litla eldhúsinu
og talað saman um heima og geima
á meðan fram var reitt ótrúlegt
magn af alls kyns góðgæti, víð-
frægum pönnukökum, kleinum og
Vigfúsína Bjarnadóttir
✝ Vigfúsína Bjarna-dóttir, eða Sína,
eins og hún var jafn-
an kölluð, fæddist á
Fjallaskaga, ysta bæ
við Dýrafjörð norð-
anverðan, 2. nóv-
ember 1918. Hún lést
á Hrafnistu að
morgni 10. desember
síðastliðins og var
jarðsungin frá Foss-
vogskirkju 18. desem-
ber.
hrísgrjónagraut.
Sína var gestrisin,
gjafmild og um-
hyggjusöm og þegar
ég eldist kann ég
meira og meira að
meta hvað hún var
ótrúlega dugleg og
lagði sig mikið fram
við að vera svo góð
við svo marga. Hún
var alltaf að. Fyrir ut-
an launavinnu sína
var hún sífellt að
þrífa, elda eða skjót-
ast út í bæ, t.d. með
mat handa konu, sem hafði nýlega
misst vinnuna, flíkur sem hún hafði
lagað fyrir gamlan ekkjumann,
pönnukökur í afmæli, osfrv., osfrv.
Hún reyndist mér líka ómetanlegur
stuðningur, þegar ég fluttist til Ís-
lands á menntaskólaárunum og í
litlu íbúðina í kjallaranum á Vífils-
götu.
Alltumlykjandi umhyggja hennar
kom ekki bara í formi stöðugs
straums pottrétta og pönnukaka,
heldur sýndi hún með sínu ljóns-
hjarta óbifandi trú á að ég gæti
gert það sem ég vildi, og að ég
mundi bjarga mér. Á þeim árum
lærði ég líka hvað hún afrekaði sem
manneskja. Að vaxa upp við slíka
fátækt og harðindi og hún gerði, og
enda sem fáguð heimskona með fal-
legt og gjafmilt heimili. Hún var
dugleg, fórnfús og ákveðin og við
erum mörg sem eigum henni margt
að þakka.
Í orðum dönsku vinkonu hennar,
Mariane, norrænufræðings, sem
dvaldist oft hjá Sínu við íslensku-
nám og síðar fræðistörf, var hún
ekta „kúltíveruð“ manneskja, góður
fulltrúi gömlu íslensku kynslóð-
anna, sem eru óðum að hverfa. Ég
flyt samúðarkveðjur frá Mariane og
fjölskyldu hennar og ég leyfi mér
að vitna í kveðju, sem hún sendi í
jarðarförina: „Sína, sem átti hreint
hjarta og drenglyndi og fínustu ís-
lenzku menntun. Einlæg og þakk-
lát, Mariane.“ Ég þakka Sínu af
öllu mínu hjarta, fyrir allt sem hún
var mér og allt sem hún gaf mér og
öðrum. Blessuð sé minning hennar.
Hlín Snorradóttir.