Morgunblaðið - 05.02.2009, Side 20

20 Daglegt líf
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. FEBRÚAR 2009
Þegar maður setur sér háleitarimarkmið, ætlar að fara áhærri fjöll, þá fer maður í
ákveðinn gír. Undirbýr sig sam-
kvæmt ákveðinni stundaskrá og
fylgir henni eftir. Það er ekki síðra
en sjálf fjallgangan,“ segir Ólafur
Áki Ragnarsson, bæjarstjóri í Þor-
lákshöfn. Um miðjan janúar reyndi
hann ásamt þremur félögum við
hæsta fjall Suður-Ameríku, Aconca-
gua í Argentínu. Þeir komust ekki á
tindinn vegna veðurs. Áður hefur
Ólafur Áki gengið á Kilimanjaro,
hæsta fjall Afríku, og Mont Blanc í
Evrópu.
Ólafur hefur lengi stundað göngu-
ferðir, enda alinn upp í þannig um-
hverfi, en byrjaði á háfjallaklifrinu
fyrir fáeinum árum. „Ég er fæddur
og alinn upp á Djúpavogi, einum fal-
legasta stað landsins. Þar eru klett-
ar, hálsar og fjöll í næsta nágrenni.
Maður þvældist um þetta sem barn
og unglingur. Afi minn var með fé
þannig að ég eltist við rollur með
honum, var sjálfur í sveit og smalaði.
Ég var aldrei í íþróttum enda var
ekki mikið um íþróttir þar sem ég
ólst upp. Þetta var hreyfingin sem
ég fékk. Svo held ég að ég myndi
rekast illa í hópíþróttum,“ segir
Ólafur Áki.
Virðir náttúruöflin
Hann hefur haft ánægju af göng-
um. „Eftir að ég byrjaði sem sveit-
arstjóri á Djúpavogi, 1986, fór ég að
ganga meira, gjarnan til að dreifa
huganum. Þegar mikið álag var í
vinnunni, fannst mér þetta gefa mér
lífsfyllingu og ég náði að slaka á. Síð-
an varð þetta meiri árátta og
skemmtun við að kanna nýjar slóð-
ir.“
Hann byrjaði að ganga um Lóns-
öræfi og göngusvæði fyrir austan.
Fór um Vestfirði og Hornstrandir
og bætti sífellt í. „Þegar árin færð-
ust yfir og börnin voru vaxin úr grasi
varð meiri tími fyrir þetta áhugamál
og maður efldist. Þolið jókst og út-
haldið og gangan varð enn skemmti-
legri við það. Eftir að ég kom til Þor-
lákshafnar hef ég gengið mikið.“
Ólafur segir að það veiti ákveðna
sigurtilfinningu að ganga á mikið
fjall og ná takmarkinu. Hann neitar
því þó að hann sé dapur yfir því að
komast ekki á tind Aconcagua á dög-
unum. „Við fórum með því hugarfari
að ekki væri gefið að komast alla
leið. „Ég var lengi til sjós, reri á
trillu, og ég veit að maður verður að
virða náttúruöflin og hafa vit á að
snúa við þegar þau eru að þenja sig.
Þegar við vorum komnir í 6600
metra hæð var veðrið orðið þannig
að ekki var vitglóra í því að halda
áfram. Við vorum hins vegar allir í
góðu formi og fundum að við höfðum
orkuna til að ljúka þessu og vorum í
góðu jafnvægi andlega. En skyn-
semin réði og við ákváðum að láta
þetta duga.“
Fjölskylduvænni ganga næst
„Ég hugsa að það verði fjöl-
skylduvænni ferðir hjá mér næst,“
segir Ólafur þegar hann er spurður
um næstu markmið. Hann segist
hafa í huga marga áhugaverða staði,
í Perú, Ekvador, Víetnam og
Kambódíu, sem allir henti nýjum
markmiðum með fjölskyldunni. „Ég
er búinn að reyna við Aconcagua. Ég
hef sagt að ég ætli ekki hærra og læt
það standa. Áhugamenn eins og ég
fara ekki mikið hærra því næstu
skref eru átta þúsund metra fjöll í
Himalaja,“ segir Ólafur Áki Ragn-
arsson. helgi@mbl.is
Undirbúningurinn ekki
síðri en fjallgangan
Bæjarstjórinn í Þorláks-
höfn hreinsar hugann og
fær nýjar hugmyndir þeg-
ar hann gengur um fjöll
og firnindi. Helgi
Bjarnason ræddi við Ólaf
Áka Ragnarsson um
gönguáráttuna.
Nóg komið Þrír göngugarpar, Ólafur Áki Ragnarsson, Ingólfur Gissurarson og Bragi Ragnarsson, voru komnir í
6.600 metra hæð og stutt í tind Aconcagua þegar ákveðið var að snúa við vegna veðurs.
Eftir Jóhönnu Maríu Vilhelmsdóttur
jmv@mbl.is
„FISKVEIÐAR hafa alltaf verið
undirstaða lífsins á Íslandi og það
sama má segja um fiskveiðarnar
á Winnipeg-vatni í Kanada. Það
voru fyrst og fremst þær sem
hjálpuðu Íslendingum að koma
undir sig fótunum á Nýja Íslandi
eftir að þeir settust þar fyrst að
1875,“ segir Steinþór Guðbjarts-
son blaðamaður.
Hann er nýkominn frá Gimli
þar sem hann safnaði heimildum
um sögu fjölskyldu af íslenskum
ættum og fiskveiðar hennar í þrjá
ættliði á Winnipeg-vatni með bók
í huga þótt hann sé ekki enn
kominn með útgefanda. „Um dag-
inn er við vorum við veiðar var
52 gráða frost með vindinum. Það
er samt ekkert gefið eftir og
menn fara út á hverjum degi,“
segir Steinþór.
Kafli í sögu þjóðarinnar
„Með skrifum mínum vil ég
varpa ljósi á söguna í gegnum
fjölskyldu Roberts T. Kristjanson,
fiskimanns á Gimli. Það stefnir í
að þessum kafla Íslandssögunnar
fari að ljúka og því tímabært að
vekja athygli á honum,“ segir
Steinþór. Hann missti vinnuna
fyrir nokkrum mánuðum en
ákvað strax að bíða ekki eftir
betri tímum heldur leita sér að
verkefnum.
„Líkja má ástandinu á Íslandi
nú við það sem var þegar Íslend-
ingar flykktust vestur árið 1875
og ég held því að þessi saga eigi
fullt erindi við íslensku þjóðina.
Íslendingar gætu lært ýmislegt af
Kanadamönnum og forfeðrum
sínum vestra,“ segir Steinþór.
Aldrei dauður tími
Robert T. Kristjanson er 75 ára
gamall og fer til veiða á hverjum
morgni. „Robert er eins og aðrir í
fjölskyldunni, hann gefur ekkert
eftir,“ segir Steinþór sem þekkir
vel til fjölskyldu Roberts.
„Robert vaknar klukkan þrjú til
fjögur á morgnana til að hafa sig
til fyrir veiðarnar en vetr-
arvertíðin stendur frá því vatnið
leggur undir lok nóvember og
fram í mars. Svo tekur við sum-
arvertíð í júní og júlí og haust-
vertíð í september og október,“
segir Steinþór.
Hann bætir við að þess á milli
geri Robert klárt fyrir næstu ver-
tíð auk þess sem hann sé afkasta-
mikill netasölumaður í Kanada.
„Það er því aldrei dauður tími hjá
þessum manni,“ segir Steinþór.
Hann segir að allt umhverfi
fiskveiðanna sé breytt frá því á
árum áður. Nú séu aðeins örfáar
verstöðvar eftir við vatnið en
fiskimennirnir séu einyrkjar og
sjái sjálfir um að koma aflanum
til Selkirk, en þaðan fari hann í
vinnslu í Winnipeg. Á tímabili
hafi hinsvegar verið um 150 ver-
stöðvar sem menn af íslenskum
ættum hafi rekið að langmestu
leyti.
„Íslendingarnir hófu veiði í
vatninu fljótlega eftir að þeir
fluttu til svæðisins, sem var kall-
að Nýja Ísland, og aðferðirnar
hafa lítið breyst frá því að þeir
hófu veiðar á seinni hluta 19. ald-
ar,“ segir Steinþór. Menn fari út
á ísi lagt vatnið á snjóbílum þar
sem borað sé í gegnum metra-
þykkan ísinn til að koma netunum
fyrir.
„Robert fékk fyrsta rafmagns-
borinn á sjöunda áratugnum en
áður voru notaðir járnkarlar við
verkið,“ segir Steinþór.
Veitt í brunakulda í
gegnum þykkan ís
Bill Redekop/Winnipeg Free Press
Afli Steinþór (t.v.) og Robert (t.h.) frostbitnir en glaðir með sýnishorn af aflanum sem þeir veiddu í gegnum ísinn á
Winnipegvatni. Vatnið er tíunda stærsta ferskvatnsvatn í heimi og þar veiðast helst vatnasíld og gedda.
ÍSLENDINGARNIR sem reyndu
við Aconcagua í Argentínu í jan-
úar fengu ýmis ótíðindi í ferð-
inni. Meðal annars fórust tveir
menn á tindi fjallsins þegar þeir
voru á leiðinni.
Aconcagua er 6962 metra
hátt, hæsta fjall Suður-
Ameríku. Bragi Ragnarsson,
Ingólfur Gissurarson, Ólafur Áki
Ragnarsson og Sigríður Lóa
Jónsdóttir fóru saman í fjall-
gönguna. Eftir mikinn undirbún-
ing var haldið af stað 4. janúar
og þremur dögum síðar hófst
sjálf gangan.
Á öðrum degi var þeim sagt
að tveir Brasilíumenn hefðu
reynt að klífa suðurhlíð fjalls-
ins, sem er mun erfiðari en
venjulega gönguleiðin sem þau
fóru. Enginn hafði treyst sér til
að ná í lík mannanna.
Á Múlasnatorgi sem er í 4250
metra hæð bárust hópnum þær
fréttir frá efstu búðum Aconca-
gua að ítalskur fjallgöngumaður
og fararstjóri hefðu farist á
toppi fjallsins. Tókst að bjarga
þeim sem eftir voru í hópnum.
Ólafur Áki viðurkennir að það
hafi verið erfið ákvörðun að
halda áfram eftir að þessar
fréttir bárust enda veðrið verið
vont á nóttunni. „Við höfðum
ekki síður áhyggjur af fjöl-
skyldum okkar, að þær fréttu
þetta, en við höfum ekki tök á
að láta vita af okkur.“
Þau héldu áfram. Í Hreiðri
kondórsins í 5550 metra hæð
veiktist einn ferðafélaginn af
hæðarveiki og sneri við. Þeir
þrír sem eftir voru héldu áfram
og lögðu af stað í lokaáfangann
aðfaranótt 17. janúar. Þegar þeir
voru komnir í 6600 metra hæð
og aðeins 350 metrar eftir var
komið kolvitlaust veður og
ákveðið að snúa við og láta gott
heita.
Erfiðar ákvarðanir