Morgunblaðið - 05.02.2009, Síða 29

ég ógleymanlegar minningar. Beta
var í raun og veru alveg ómissandi
ferðafélagi, alltaf létt og kát, gjörn á
að taka lagið, og eldaði svo ofan í allt
fólkið hvort sem það var í sumarbú-
staðnum, sæluhúsinu, fellihýsinu eða
heima.
Beta átti mjög gott með að létta
lund fólks sem leið illa á einhvern
hátt og styrkja það. Henni var ein-
mitt mjög umhugað um að láta öllum
líða vel í kringum sig. Það var stutt í
hlátur hjá henni sem var smitandi,
og þurfti lítið til að gleðja hana.
Að fá að kynnast Betu var mér
mikill heiður, hún veitti mér alveg
ótrúlega mikinn styrk, hjálpaði mér
þegar ég átti erfiða tíma og í raun
kenndi mér ótrúlega mikið á þessum
stutta tíma sem ég fékk að þekkja
hana, um það hvernig maður ætti að
taka raunum af æðruleysi. Hún átti
heima í Völvufellinu í næstu blokk
við mig, og átti ég því ósjaldan leið
framhjá, og þá var nú gott að koma
við hjá Betu og sonum hennar, með
Kristjáni litla, þar sem maður fékk
alltaf hlýjar móttökur, kaffi og eitt-
hvað gott með því eða var boðið í
mat. Þegar maður heimsótti hana
var iðulega eitthvað af fólki þar í
heimsókn, en það segir meira en
mörg orð um hversu vel fólki leið í
návist hennar, og að finna þann
mikla styrk og frið sem hún átti svo
mikið til af í sínu hjarta. Enda var
þarna á ferðinni kona sem hafði lifað
tímana tvenna í eigin lífi og oft þurft
að berjast, ein og óstudd en af mikl-
um dugnaði. Aldrei heyrði ég hana
þó kvarta eða barma sér yfir einu né
neinu.
Kristján Davíð litli var farinn að
hlaupa yfir til ömmu sinnar aðeins
þriggja ára gamall og vissi ég að þá
gat ég verið alveg róleg. Núna er
engin amma þar lengur að taka á
móti litla drengnum og veit ég að
hann mun eiga mjög erfitt með að
skilja það. Ég og Kristján Davíð son-
ur minn munum sakna hennar mikið,
og veit ég að missir barna hennar,
systkina og allrar fjölskyldunnar er
slíkur, að erfitt er eða ómögulegt að
fylla upp í það skarð.
Ég votta allri fjölskyldu hennar
mína dýpstu samúð, missirinn er
mikill. Bið ég guð um styrkja þau öll
í sorg sinni, þarna er farin ein af
góðu sálunum hér af jörð, sem í al-
gerri óeigingirni annaðist og hugsaði
allt sitt líf fyrst og fremst um aðra.
Við munum sakna hennar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem.)
Kristín Ragnhildur
Sigurðardóttir og synir.
Þegar ég var 10 ára og Ollý systir
8 ára, en við áttum heima í Vest-
mannaeyjum, fluttist í nágrennið
sæt stelpa, hún var 10 ára eins og ég.
Það var Elísabet, kölluð Beta. Við
urðum allar mestu mátar, hún var
kát og skemmtileg og hafði frá
mörgu að segja. Hún kunni svo
marga texta við lög sem var svo
gaman að syngja.
Hún fluttist frá Flatey á Skjálf-
anda með mömmu sinni og systkin-
um til Eyja, en í Eyjum átti hún eldri
systur, Hönnu, búsetta þar til
margra ára.
Það var oft glatt á hjalla hjá okkur
vinkonunum, við lærðum fljótt að
spila á gítar hjá eldri systrum okkar,
við höfðum svo gaman af að syngja
og spila saman.
Siggi bróðir sem er 3 árum eldri
var oft með okkur, en hann spilaði á
harmonikku, gítar og gat líka spilað
á banjó, og stundum setti hann statíf
á gítarinn sinn og spilaði svo á munn-
hörpuna sína um leið og við sungum
með.
Það var í þá daga sem það byrjaði
að Beta var svo skotin í Sigga, við
höfðum oft gaman af þessu en árin
liðu og þegar Beta var um tvítugt
giftust þau Beta og Siggi, ástfangin
eins og vera ber og svo kom fyrsta
barnið sem var yndisleg lítil stelpa,
það er hún Sigrún mín elskuleg. En
hún er eina dóttirin.
Svo komu strákarnir einn af öðr-
um, Sigtryggur, Kristján Rafn, Ósk-
ar Stanley og að síðustu Sigurður
Heiðar. Allir fallegir og einstaklega
góðir drengir.
Eitt barnið fæddist andvana.
Beta var sérstaklega góð móðir
barnanna sinna, var alltaf vakin og
sofin yfir hópnum sínum.
Ein af systrum Betu er María, af-
skaplega góð kona en milli þeirra
systra var alltaf mikill kærleikur og
gott samband.
Beta var mjög skapgóð og mikill
vinur vina sinna. Talaði aldrei illa um
aðra og vildi alltaf gera gott úr öllu.
Ég og fjölskylda mín þökkum fyr-
ir alla samveruna á lífsleiðinni.
Við hittumst allt of sjaldan við
Beta, en ég vissi alltaf að við værum
góðar vinkonur.
Elsku hjartans Sigrún mín og
Birgir, Sigtryggur, Einar Sigurður,
Stanley, Siggi og fjölskyldur ykkar
og María mín og fjölskylda, ég bið
góðan Guð að vera með ykkur og
gefa ykkur öllum styrk á þessum
sorgarstundum.
Ída frænka Stanleysdóttir.
Betu kynntist ég á Kleppi, en þar
unnum við saman í eldhúsinu, ég 14
ára en hún um þrítugt. Beta var
móðir Sigrúnar vinkonu og hafði hún
útvegað mér þessa vinnu.
Þarna í eldhúsinu á Kleppi kynnt-
ist ég mörgum hvunndagshetjum og
var Beta ein af þeim. Oft var vinnu-
harka mikil, en þá var gott að vera
þar sem Beta var, því hún gat svo
auðveldlega hlegið og tekið utan um
mann. Það var alveg sama hvort við
vorum á kafi í uppvaski eða að skera
mör inni í gluggalausu búri, alltaf
gat Beta fundið eittvað spaugilegt.
Ég kynntist þarna líka í fyrsta
skipti konu sem vann utan heimilis
allan daginn. Beta átti fjóra mynd-
arlega drengi auk Sigrúnar, sem
biðu hennar þegar heim kom. Þegar
búið var að koma snáðunum fjórum í
rúmið tók Beta til við að hnýta fiski-
net. Við Sigrún hjálpuðum henni
stundum að setja í nálar. Beta var
trúnaðarvinur okkar Sigrúnar því
við gátum sagt henni nánast allt.
Beta hafði líka gaman af, því oft tók
hún bakföll af hlátri, sló sér á læri og
sagði: „Nei, hættið nú alveg!“ Þegar
Beta var búin að hnýta settist hún og
tróð sér í pípu.
Beta var hvunndagshetja í orðsins
fyllstu merkingu og tel ég mér það
til tekna að hafa kynnst slíkri konu.
Innilegustu samúðarkveðjur til
þín, Sigrún mín, og fjölskyldu þinn-
ar.
Soffía Þorsteinsdóttir.
Það var haustið 1952 að 39 stúlkur
vítt og breitt af landinu skráðu sig í
Húsmæðraskólann að Laugalandi í
Eyjafirði til náms í hússtjórn. Til-
viljun réði því hvernig raðaðist í her-
bergin. Með þér lentu Anna, Hrefna
S. og María. Þegar fjórar ungar og
kátar stúlkur koma saman, getur
bara orðið gaman og þannig var það,
glens og gaman og ærslin náðu oft-
ast hámarki um það leyti sem allt
átti að vera komið í ró og næði. Kæt-
in og krafturinn var óþrjótandi.Við
vorum fjórar sem stofnuðum kvart-
ettinn Kátar eldabuskur, þú, ég,
María Gísladóttir sem spilaði á gítar
og Auður Steingrímsdóttir sem
stjórnaði okkur með miklum glæsi-
brag. Svo liðu árin, við eignuðumst
heimili og börn en alltaf hélst vin-
áttan.
Mörgum árum seinna lágu leiðir
okkar aftur saman á Hótel Loftleið-
um þar sem við unnum í nokkurn
tíma og krafturinn í þér virtist sá
sami og áður og enn hafðir þú gaman
af söngnum og mættir á kóræfingar
fram á síðasta dag.
Við kveðjum þig, elsku Beta, með
með þessum línum úr laginu sem við
sungum svo oft:
Bárurnar við Eyjafjörðinn kveða
þýðan óð,
kveða til þín hin fegurstu ljóð.
Elsku Sigrún, Sigtryggur, Stanl-
ey, Rafn, Sigurður og fjölskyldur.
Við sendum ykkur okkar einlægustu
samúðarkveðjur. Minningarnar ylja
um ókomin ár.
Anna Jónasdóttir og
Lilja Viggósdóttir.
Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. FEBRÚAR 2009
✝ Óskar Guð-mundur Guð-
jónsson fæddist á Búð-
areyri við Reyðarfjörð
5. október 1920. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í Kópa-
vogi 28. janúar 2009.
Hann var sonur
hjónanna Margrétar
Guðmundsdóttur hús-
móður, f. 25.7. 1894, d.
6.7. 1975, og Guðjóns
Jónssonar skipstjóra,
f. 7.2. 1893, d. 21.3.
1921.
Óskar kvæntist 27. mars 1948
Guðbjörgu Vallýju Magnúsdóttur frá
Vestmannaeyjum, f. 4.10. 1928. Synir
Guðjón Grétar, f. 3.8. 1954. Maki
Inga Kristín Grímsdóttir, f. 18.12.
1959. Börn þeirra eru: 1) Að-
alheiður, f. 15.2. 1984. Maki Rich-
ard Fazakerley, f. 19.10. 1987. Son-
ur þeirra er Benedikt, f. 13.7. 2007.
2) Grímur, f. 18.9. 1992.
Óskar ólst upp á Búðareyri til 14
ára aldurs en þá fluttist hann með
móður sinni, systkinum og stjúp-
föður, Sveinbirni Guðmundssyni, f.
23.4. 1880, d. 2.10. 1955, til Svefn-
eyja á Breiðafirði og síðar til Flat-
eyjar.
Óskar og Guðbjörg Vallý hófu
búskap í Flatey 1948 en fluttu til
Vestmannaeyja 1949. Þaðan flutt-
ust þau til Reykjavíkur 1964 og
hafa búið þar síðan. Óskar var
húsasmíðameistari að mennt og
starfaði við húsasmíðastörf fram til
1990. Fyrr á árum stundaði hann al-
menna verkamannavinnu og sjó-
mennsku.
Útför Óskars fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag kl. 13.
þeirra eru: A) Ragnar,
f. 17.1. 1948. Maki Jó-
hanna Njálsdóttir, f.
27.4. 1953. Börn
þeirra eru 1) Óskar, f.
18.1. 1972. Maki Ósk
Rebekka Atladóttir, f.
25.2. 1972. Börn
þeirra eru: Jóhanna
Rut, f. 15.4. 1992, Ein-
ar Atli, f. 27.12. 2005,
og Ragnar Freyr, f.
23.1. 2009. 2) Guð-
björg Vallý, f. 27.5.
1978, maki Þorvaldur
Guðmundsson, f. 8.10.
1958. Synir þeirra eru Magnús Örn,
f. 28.11. 1997 og Ragnar Gauti, f.
17.2. 2007. 3) Njáll, f. 27.2. 1984. B)
Þegar ég lít til baka og hugsa um
allar þær stundir sem við pabbi áttum
saman get ég hiklaust sagt að þær
voru mér afar mikils virði og fyrir þær
verð ég honum ávallt þakklátur. Pabbi
vildi alltaf allt fyrir mann gera og frá
því ég man fyrst eftir mér hvatti hann
okkur bræðurna ætíð, hjálpaði og
studdi þegar á þurfti að halda og alltaf
gerði hann það með glöðu geði og af
sönnum áhuga á góðri framtíð okkar.
Þegar ég hafði eignast mína fjöl-
skyldu, konu, börn og barnabörn, hélt
þessi væntumþykja hans áfram því
hann var alltaf boðinn og búinn til að
leiðbeina og rétta hjálparhönd. Börn
mín og barnabörn fundu í pabba sann-
an afa og langafa sem þeim þótti und-
urvænt um og gátu alltaf og skilyrð-
islaust leitað til.
Pabbi var trésmiður. Reyndar var
honum margt annað til lista lagt og
hafði hann t.d. sérstakt lag á að gera
við það sem aflaga fór. Hann hafði
mikinn áhuga á útivist og öllum
tengslum við náttúruna. Því var það
honum mikið happ að eignast land
undir sumarhús á fallegum stað við
Gíslholtsvatn í Holtum. Þar nutu hann
og móðir mín sín við að reisa fallegan
bústað og rækta tré sem nú eru orðin
há og reisuleg. Þá hafði hann mikla
unun af því að róa út á vatnið, leggja
fyrir silung og vera í beinum tengslum
við náttúruna. Í þessum sælureit í
Holtunum áttu foreldrar mínir sann-
arlega sínar eftirlætisstundir og þang-
að var alltaf tilhlökkunarefni að fara
og dásamlegt að dveljast.
Þegar pabbi hætti að vinna sem tré-
smiður settist hann alls ekki í helgan
stein. Hann hóf að sinna sínum áhuga-
og tómstundamálum af meiri krafti en
áður. Rennibekkurinn var um tíma
hans uppáhald og síðar útskurður í tré
en útskurður hans er hrein listasmíð.
Um það vitna allir þeir vönduðu og fal-
legu gripir sem eftir hann liggja.
Fyrir rúmu ári greindist pabbi með
krabbamein og þá varð séð að hverju
stefndi. Hann sinnti þó áfram sínum
áhugamálum af fullum krafti allt fram
á síðustu stundu og sýnir það best
vinnusemi hans og áhuga.
Þegar ég nú kveð pabba minn lang-
ar mig að þakka honum fyrir allt sem
hann gaf mér. Við Jóhanna biðjum
góðan Guð að blessa minningu hans
og gefa mömmu og okkur öllum styrk.
Ragnar Óskarsson.
Afi minn Óskar Guðjónsson er lát-
inn. Fyrir rúmu ári greindist hann
með ólæknandi krabbamein í maga.
Tíminn með þennan banvæna sjúk-
dóm hefur verið erfiður og mátturinn
minnkað jafnt og þétt. Afi sjálfur lét
þó ekki á miklu bera og kvartaði ekki.
Elsku blessaði góði afi minn. Ég var
fyrsta barnabarnið og var skírður í
höfuðið á honum. Við vorum alla tíð
nánir vinir sem þótti óendanlega vænt
hvorum um annan. Hvert sumar átt-
um við langar og góðar samveru-
stundir á Þúfu, sumarbústað ömmu og
afa við Gíslholtsvatn í Holtahreppi.
Þetta var ómetanlegur tími og enda-
laust verið að smíða, sinna gróðri og
svo auðvitað veiða silung.
Seinna þegar ég varð fullorðinn og
sjálfur kominn með fjölskyldu var afi
ekki einungis vinur minn heldur líka
vinur konu minnar og barna. Honum
þótti það líka sérstaklega vel til fundið
að ég næði mér í konu sem heitir Ósk.
Árabáturinn sem afi smíðaði og var
við sumarbústaðinn höfðum við nefni-
lega löngu áður skírt Ósk í höfuðið á
okkur sjálfum. Það var því hátíðleg
stund er við nafnarnir fórum fyrstu
ferðina á bátnum með tilvonandi eig-
inkonu minni, Ósk eldri, Ósk yngri og
Ósk úti á Ósk. Þegar dóttir mín Jó-
hanna Rut var eins árs gerðist afi dag-
mamma, þá rúmlega 70 ára gamall.
Þetta kom sér auðvitað vel fyrir held-
ur bágborinn fjárhag ungu fjölskyld-
unnar. Ekki síður var þetta gott fyrir
Jóhönnu Rut. Afi hugsaði um hana af
mikilli alúð, gaf henni hræring, hákarl
og lýsi, allt það sem hann taldi að væri
ungum börnum hollt. Bleiuskipti þótti
honum ekkert tiltökumál. Hann las
líka fyrir hana upp úr Stafrófskverinu
sem varð til þess að hún var læs löngu
áður en hún byrjaði í skóla.
Fyrir 15 árum hálsbrotnaði ég og
hef verið bundinn hjólastól síðan. Enn
og aftur reyndist afi mér ómetanlegur
í að takast á við allar þær óumflýj-
anlegu breytingar sem þetta hafði í
för með sér. Hin ýmsu hjálpartæki
hannaði hann bæði og smíðaði, tæki
og tól sem ég nota enn þann dag í dag.
Sumarbústaðurinn var gerður að-
gengilegur fyrir hjólastólinn, allar dyr
breikkaðar og rúmlega þrjátíu metra
löng braut frá bílastæðinu að bústaðn-
um smíðuð. Það verður skrýtið að
koma á Þúfu nú þegar afi er dáinn.
Afi varð 88 ára gamall. Hann var
hamingjusamur maður og lifði góðu
lífi. Það eru forréttindi að hafa átt
þennan góða afa. Ég og fjölskylda mín
söknum hans mikið en góðar minn-
ingar lifa. Elskulegri ömmu minni
vottum við okkar dýpstu samúð.
Óskar Ragnarsson og
fjölskylda.
Nú ertu lagður
lágt í moldu
og hið brennheita
brjóstið kalt.
Vonarstjarna
vandamanna
hvarf í dauðadjúp,
en drottinn ræður.
(Jónas Hallgrímsson.)
Elsku afi. Það var yndislegt að
kynnast þér.
Njáll Ragnarsson.
Mig langar að minnast afa míns,
Óskars G. Guðjónssonar, sem nú er
látinn, með þessu ljóði.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ég kveð afa með söknuði í hjarta
og þakka fyrir þann góða tíma sem
ég fékk að vera með honum. Blessuð
sé minning hans.
Vallý.
Elsku Óskar langafi minn.
Alveg síðan ég fór að muna eftir
mér hef ég alltaf fundið hlýju og
væntumþykju innra með mér þegar
ég hef hugsað um þig. Allt það sem
við höfum gert saman, allar minn-
ingar sem ég á og tengjast þér eru
mér ómetanlegar og ógleymanlegar.
Þegar ég var lítil hlakkaði ég alltaf
til þess að koma til þín og ömmu til
að syngja með þér úr Stafrófs-
kverinu, fá hræring í hádegismat og
leika svo við þig með alla dótahrúg-
una sem var til, tuskudúkkuna
Klöru með bleika hárið og dótatrak-
torana.
Það var líka alltaf ákveðinn
punktur að fara með ykkur ömmu,
mömmu og pabba á Þúfu á sumrin,
það var svo mikið hægt að gera þar.
Fyrst var alltaf komið við í KÁ á Sel-
fossi og matur keyptur fyrir dvölina
á Þúfu. Þegar komið var í bústaðinn
var byrjað á að fara út með Óskinni
á Gíslholtsvatn til þess að leggja net-
ið og róa um vatnið. Stundum var
einnig farið í sund á Laugalandi, eða
jafnvel keyrt til Hellu og voru þar
oftar en ekki keyptar pylsur. Svo
var farið aftur heim á Þúfu, og aftur
farið út á Gíslholtsvatn til að vitja
netsins, og stundum voru gerð veð-
mál um hve margir fiskar yrðu í net-
inu. Oftast fylgdu nokkur stykki
með heim og þeim var síðan skellt á
grillið.
Þegar ég og fjölskyldan mín flutt-
um til Svíþjóðar fækkaði skiptunum
sem ég gat hitt þig. Þá var alltaf svo
gott að koma heim til Íslands að
hitta alla sem manni þykir vænt um,
það var alltaf ein mesta tilhlökkunin
í að koma á Háaleitisbrautina og fá
eitthvað gott að borða hjá ykkur
ömmu. Þú hafðir alltaf eitthvað
áhugavert að segja manni, ég man
ennþá ótal margar sögur sem þú
hefur sagt mér í gegnum tíðina. Þú
varst líka alltaf til staðar fyrir mig,
þú komst á hverja einustu tónleika
sem ég söng á, þú komst á danssýn-
inguna þegar ég var í fyrsta bekk og
dansaðir við mig, meira að segja við
lag sem þú hafðir aldrei heyrt áður,
en samt dansaðirðu og hafðir gaman
af. Það vantaði aldrei góða skapið og
húmorinn í þig, þú sagðir alltaf eitt-
hvað fyndið sem allir hlógu að.
Það er svo margt svona sem ég
get talið upp, og allar þessar minn-
ingar munu vera til staðar að eilífu.
Mér þykir vænt um hverja einustu
minningu sem við eigum saman, og
ég á erfitt með að skilja að þú sért
farinn frá okkur öllum. Ég veit að
Ragnar Freyr litli hefði viljað kynn-
ast langafa sínum, en núna veit ég að
hann, og við öll, eigum verndarengil
í himnaríki sem hugsar vel um okk-
ur. Elsku afi Óskar minn, ég hef
hugsað til þín og saknað þín á hverj-
um degi síðan mér bárust fregnirn-
ar um að þú værir látinn, og mér
finnst ennþá skrýtið að hugsa til
þess. Mér þykir vænt um þig og þú
munt vera hetjan mín að eilífu.
Þín
Jóhanna Rut.
Óskar Guðmundur
Guðjónsson