Morgunblaðið - 04.04.2009, Blaðsíða 41

Minningar 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. APRÍL 2009
✝ Unnur Steindórs-dóttir fæddist í
Vatnskoti í Þykkvabæ
18. september 1943.
Hún lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands á Selfossi
25. mars 2009. For-
eldrar hennar voru
Ólafía Jónsdóttir,
Vatnskoti í Þykkva-
bæ, f. 21.10. 1919, d.
15.1. 2005 og Steindór
Sveinsson, Kálfholti í
Holtum, f. 26.4. 1923,
d. 9.1. 1947. Unnur
ólst upp hjá móður sinni, afa og
ömmu í Vatnskoti. Hún hóf sambúð í
Vatnskoti árið 1963 með Gunnari
Guðmundssyni, f. 5.6. 1933. For-
eldrar hans voru: Guðmundur Guð-
mundsson, f. 13.6. 1897, d. 20.12.
1975 og Guðleif Gunnarsdóttir, f.
18.11. 1901, d. 20.12. 1985. Unnur og
Gunnar bjuggu í Vatnskoti alla sína
búskapartíð. Þau giftu sig 31.10.
2008. Börn þeirra eru: Guðjón, f.
18.12. 1962, maki Guðrún Bergmann
Gísladóttir, þau eiga þrjá syni. Hall-
dóra, f. 10.12. 1963, maki Erlingur
Jónsson, þau eiga tvær dætur. Stein-
dór, f. 22.2. 1967, maki
Heiðrún Scheving
Ingvarsdóttir, þau
eiga þrjár dætur.
Björgvin, f. 19.2. 1972,
maki Jóna Sigríður
Scheving Knútsdóttir,
þau eiga tvær dætur.
Unnur stundaði
grunnskólanám í
Þykkvabænum og
lauk námi frá Kvenna-
skólanum í Reykjavík
vorið 1961. Hún tók
við búi í Vatnskoti af
afa sínum og ömmu árið 1963 og
lagði þar stund á kartöflurækt,
ásamt hefðbundnum búskap, með
eiginmanni sínum fram á síðasta
dag. Unnur lét sér annt um aðra og
var virk í margskonar nefndum og
störfum í sveitinni. Þar mætti nefna
Kvenfélagið Sigurvon, Kart-
öfluverksmiðju Þykkvabæjar, og
síðast en ekki síst sóknarnefnd
Þykkvabæjarkirkju.
Unnur verður jarðsungin frá
Þykkvabæjarkirkju í dag, 4. apríl,
og hefst athöfnin kl. 14.
Meira: mbl.is/minningar
Elsku mamma, það er sárt að vita
til þess að nú ertu farin frá okkur. Þú
sagðir okkur frá veikindum þínum í
janúar á síðasta ári, og þrátt fyrir að
geta verið með þér í gegnum þessi
veikindi og verið nálægt þér þessa
síðustu daga þá finnst mér síðastliðið
ár hafa liðið alltof fljótt. Því ég vildi að
við hefðum getað gert svo miklu
meira saman. Það að fólki sé kippt í
burtu í blóma lífsins, einmitt þegar
það er að fara að nota tímann meira
fyrir sig, finnst manni ekki vera rétt-
látt. En öll höfum við ákveðinn tilgang
í lífinu og ákveðinn dvalartíma og ég
veit að þú munt vaka yfir okkur um
ókomna tíð og í hjörtum okkur mun
minningin um þig vara ævilangt.
Alla mína ævi hef ég haft þig mér
við hlið sem sterka stoð í lífi mínu.
Mömmu sem alltaf var tilbúin að
hlusta, hugga, aðstoða, styrkja og
gefa góð ráð. Elskuleg mamma sem
fæddi mig og klæddi með mikilli þol-
inmæði, þrátt fyrir að stundum þyrfti
að skipta um alfatnað fjórum sinnum
á dag. Þú varst mamma sem lifði fyrir
fjölskylduna sína og varst alltaf til
staðar fyrir okkur systkinin, ömmu
og pabba.
Í mínu uppeldi fékk ég hlýju og ást-
úð, það sem allir þrá og þurfa og alltaf
var tími fyrir okkur systkinin þrátt
fyrir að mikið væri að gera. Þú og
pabbi hafið alltaf verið mínar fyrir-
myndir í lífinu. Dugleg og samhent
hjón sem ganga rösklega til verka og
kvarta aldrei.
Þú og pabbi höfðuð á síðustu árum
meiri tíma fyrir ykkur sjálf og voruð
byrjuð að ferðast. Þið höfðuð farið
tvisvar til Kanaríeyja og nutuð þess
mjög vel. Í minningunni lifa símtölin
frá Kanarí þegar þú sagðir mér frá
því sem á daga ykkar dreif. Í þeim
samtölum leið mér eins og ég væri að
tala við ungling sem var að upplifa
hluti í fyrsta skipti, því gleðin og til-
hlökkunin yfir öllu var svo mikil. Þið
höfðuð síðan ráðgert aðra ferð í febr-
úar á sl. ári og svo aftur núna í febr-
úar en því miður varð aldrei neitt úr
þeim ferðum.
Þú varst byrjuð að ræða það að þú
og pabbi væruð að fara að hætta að
búskap. Þið voruð jafnvel að spá í að
flytja hingað á Suðurnesin. Í þessum
vangaveltum þínum fólst tilhlökkun
og gleði sem yndislegt var að heyra. Í
sumar þegar þú og pabbi dvölduð hjá
okkur og allt leit betur út varðandi
veikindin þá spáðum við meira í þetta.
Við hlökkuðum til að hafa ykkur nær
okkur.
Dagarnir sem þið voruð hjá okkur í
sumar eru mér ógleymanlegir. Við
fengum yndislegt veður, sátum í
garðinum og ræddum um gróðurinn
sem þér var mjög hugleikinn. Áttum
góðar stundir í kaffi á pallinum ásamt
því að þú gast notað heita pottinn sem
þér fannst alveg frábær. Fórum í
skemmtilegan bíltúr og frá þessari
ferð eigum við yndislegar myndir sem
geyma minningarnar.
Allar mínar dætur hafa fengið frá
þér mikla alúð og ást og það hversu
vel þú og Heiðrún náðuð saman
fannst mér yndislegt. Þið spjölluðuð
saman um heima og geima, hlóguð
mikið og áttuð góðar stundir. Í mín-
um huga muntu alltaf verða besta og
fallegsta mamma í heiminum. Megi
englar guðs vaka yfir þér að eilífu.
Minnig þín lifir, elsku mamma.
Þinn
Steindór.
Í dag kveð ég elskulega tengda-
móður mína, Unni Steindórsdóttur.
Það var fyrir rúmu ári sem hún upp-
lýsti okkur um veikindi sín, ég trúði
því statt og stöðugt að hún myndi
sigrast á þeim. Þá trú mína byggði ég
einfaldlega á kynnum mínum af Unni,
því hún var kraftmikil kona sem klár-
aði þau verkefni sem lögð voru fyrir
hana. En því miður varð ég að sætta
mig við það á síðustu vikunum fyrir
andlát hennar að þetta verkefni yrði
henni sennilega ofviða.
Þegar ég kynntist Steina bjuggu
Unnur og Gunnar í Vatnskoti ásamt
Lóu, móður Unnar. Það var aðdáun-
arvert hvað Unnur annaðist móður
sína af mikilli þolinmæði og um-
hyggju, eins og reyndar allt sitt fólk.
Hún var í góðu sambandi við börnin
sín og fylgdist vel með ömmubörnun-
um sínum sem dáðu hana af öllu
hjarta. Margret dóttir mín var rúm-
lega eins árs þegar við Steini tókum
saman, Unnur tók henni strax sem
sinni ömmustelpu og verð ég henni
ævinlega þakklát fyrir það. Dætrum
mínum fannst ekkert betra en að fara
í sveitina. Hafragrauturinn var best-
ur hjá ömmu Unni og í huga Júlíu
dóttur minnar var það á við helgispöll
ef við Steini minntumst á það að
leggja af stað heim fyrir kaffitíma,
segir það allt um gæði kaffitímans í
sveitinni. Unnur gaf sér góðan tíma
fyrir börnin og hún kom fram við þau
sem jafningja og var þeirra dyggasti
stuðningsmaður.
Þegar ég lýsti tengdamóður minni
fyrir öðrum þá átti ég til að segja:
„Þetta er svona kona sem getur allt.“
Og það var ekki ofsögum sagt því það
var sama hvaða ráða ég leitaði hjá
henni, ég kom aldrei að tómum kof-
anum. Unnur var vinnusöm og kraft-
mikil og féll aldrei verk úr hendi.
Henni var margt til lista lagt, hún
málaði, saumaði og prjónaði svo eitt-
hvað sé nefnt. Hún tók fullan þátt í
búskapnum, stóð á kartöfluupptöku-
vélinni heilu dagana skítug upp fyrir
haus. En hún var líka mikil dama í sér
og hafði yndi af því að klæða sig upp á
og gera sig fína þegar eitthvað stóð
til. Eldhúsborðið var miðpunktur
heimilisins, þar sat amma Lóa í horn-
inu sínu með handavinnuna. Það var
mikið spjallað um allt milli himins og
jarðar, ég áttaði mig fljótt á því hvað
tengdamóðir mín var víðlesin kona.
Það var gaman að sitja með þeim
mæðgum og ræða lífsins gagn og
nauðsynjar.
Vænst þykir mér um þær stundir
sem við Unnur áttum saman þegar
allir aðrir voru komnir í háttinn og ró
komin á í Vatnskoti. Þá gátum við set-
ið saman við eldhúsborðið og rætt um
það sem okkur lá á hjarta. Við vorum
ólíkar konur að mörgu leyti en samt
ekki svo, við náðum vel saman á
margan hátt, t.d. lá húmor okkar
saman og deildum við oft sameigin-
legri sýn á spaugilegar hliðar lífsins.
Mikið er ég þakklát fyrir að hafa
fengið tækifæri til að kynnast þessari
kraftmiklu konu, hún var mér fyrir-
mynd í mörgu. Betri tengdamóður
get ég ekki hugsað mér. Það er stórt
skarð höggvið í fjölskylduna við frá-
fall Unnar.
Elsku Gunnar minn, Gaui, Dóra,
Steini, Bjöggi, ömmubörn og aðrir að-
standendur, missirinn er mikill. Megi
Guð vera aðstandendum styrkur á
sorgarstund.
Heiðrún Scheving Ingvarsdóttir.
Elsku Unnur amma.
Við bræðurnir eigum eftir að sakna
þess að koma í Vatnskotið og mæta
þér í gættinni, takandi á móti okkur
með bros á vör. Sumrin og upptakan á
haustin í Þykkvabænum verða okkur
ógleymanleg, yndisleg minning.
Alltaf varstu með jákvæðasta hug-
arfarið og hélst því alltaf fram að hlut-
irnir myndu alltaf einhvern veginn
ganga upp.
Við eigum aldrei eftir að gleyma
hversu sterk og skapandi þú varst.
Nælurnar, diskarnir og myndirnar
sem þú bjóst til eru ómetanlegir grip-
ir sem þú skildir eftir þig. Aldrei
varstu smeyk við að læra eitthvað
nýtt.
Alltaf var nóg að gera í Vatnskoti.
Ef við bræðurnir lágum ekki í Tinna-
og Lukku Láka-bókunum þá varst þú
alltaf til í að spila við okkur öll heims-
ins spil.
Flatkökurnar, kleinurnar og kan-
ilsnúðarnir þínir voru það langbesta í
heimi. Alltaf vorum við saddir og sæl-
ir og okkur leiddist aldrei með ykkur
afa. Við munum alltaf sakna þín, elsku
amma, þú skildir eftir djúp spor í
hjörtum okkar sem aldrei eiga eftir að
afmást.
Þínir sonarsynir
Ragnar, Guðni og Gísli.
Við kynntumst Unni og Gunnari
þegar leiðir barna okkar Erlings og
Dóru lágu saman fyrir um 25 árum og
síðan hefur vinátta okkar verið vax-
andi og einstök.
Unnur var mikilsmetin kona í sínu
samfélagi, hvort heldur var í fé-
lagsmálum eða sem virt og hrein-
skiptin manneskja. Hún var í senn at-
vinnurekandi og mikil húsmóðir, lagði
mikið upp úr því að alltaf væri snyrti-
legt í kringum hana, en fannst þrátt
fyrir langan vinnudag gaman að
heimilisstörfunum, hvort sem var að
elda góðan mat eða baka flatkökur.
Unnur og Gunnar ráku sitt eigið
kartöflufyrirtæki í Þykkvabænum og
gátu því ekki komist frá hvenær sem
var. Unnur hljóp því ekki í ferðir eða
frá vinnu hvenær sem henni datt í
hug. Oft kom hún þó í bæinn og áttum
við margar eftirminnilegar stundir í
bæjarferðum. Henni þótti gaman að
skreppa í fata- og handavinnubúðir,
enda var hún afar jafnvíg í öllu sem
sneri að handavinnu. Þá fannst henni
sá siður að baka laufabrauð með okk-
ur Jóni fyrir jólin nokkuð sem alls
ekki mætti falla niður eftir að sá siður
komst á. Henni var það þá mikið
kappsmál að við og fjölskyldan í
Rósalundi, þau Erlingur, Dóra,
Bogga og Gunna, gæfum okkur tíma
og mættum í Vatnskot.
Mikið grín var gert að símaspjalli
okkur Unnar, en það var ekki óal-
gengt að við tengdamæðurnar sætum
kvöld eftir kvöld og spjölluðum þá oft
lengi. Ef einhver tími hafði liðið milli
símtala sagði hún gjarnan: „Ég varð
nú bara að hringja því ég var komin
með fráhvarfseinkenni.“ Öðru heim-
ilisfólki þótti þá gott að hafa gemsa til
taks fyrir önnur símtöl. Alltaf var nóg
að ræða og miklu meira en gott var að
komast yfir. Eitt var algengt um-
ræðuefni, en það voru afmælisdagar
innan fjölskyldnanna, en þegar vel
var að gáð kom í ljós að þeir liggja
ótrúlega oft saman.
Oft ræddum við að gaman væri að
fara fjögur saman í ferðalag. Þetta
varð loks að veruleika þegar við fór-
um saman á ættarslóðir okkar í
Skagafjörðinn fyrir um tveimur árum
og skoðuðum fjörðinn vítt og breitt,
allt frá Austurdal og út í Hegranes.
Unnur átti það til að kveða fast að orði
og þegar við vorum stödd í Austurdal,
sem er ekki fjarri okkar heimaslóð,
sagði hún: „Ég skil ekki hvernig fólk
getur búið í þessum afdalarassi og
hafa nóg landrými niðri í sveit.“ Þetta
er ferð sem seint gleymist, en þá var
setið og spjallað fram eftir kvöldum
við huggulegheit á tjaldstæði þarna
norður í landi. Næsta fyrirhugaða
ferð, sem fara átti til Kanaríeyja núna
í vetur, náðist því miður ekki vegna
veikinda Unnar.
Um leið og við þökkum Unni fyrir
vináttu hennar og margar dýrmætar
minningar kveðjum við vinkonu okk-
ar með miklum söknuði. Við sendum
Gunnari og fjölskyldu þeirra innileg-
ar samúðarkveðjur og biðjum góðan
Guð að blessa og varðveita minningu
Unnar Steindórsdóttur.
Jóhanna Valberg og
Jón Gestsson.
Þegar ég kveð Unni bróðurdóttur
mína hvarflar hugurinn til æsku-
stöðvanna í Þykkvabænum. Ég
geymi alveg sérstakar minningar um
Vatnskot, þar réð ríkjum amma Unn-
ar, hún Gunna, og þangað var gott að
koma. Hún kom fram við okkur syst-
ur sem jafningja og bauð okkur niður
í eldhús ef við áttum leið framhjá,
skipti þá engu máli hvort við vorum
einar á ferð eða í fylgd fullorðinna.
Þar voru reiddar fram góðgjörðir
sem sóttar voru í búrið stóra, sem
mér fannst eins og ævintýrahellir.
Oftar en ekki var Unnur úti að
sinna bústörfum með afa sínum þegar
okkur bar að garði.
Svo byrjuðum við í skóla, vorum í
sama bekk frá því við byrjuðum í
barnaskóla og þar til við lukum
Kvennaskólaprófi. Við lásum saman,
skiptumst á glósum og miðluðum öllu
sem við vissum, – stóðum alltaf sam-
an.
Það var með nokkrum kvíða sem
við frænkur gengum í fyrsta skiptið
inn í skólann við Fríkirkjuna, þessa
virðulegu stofnun með gömlum hefð-
um og reglum. Áður höfðum við geng-
ið í unglingaskóla heima hjá föður
mínum, sem nú sleppti af okkur hend-
inni inn í þennan framandi heim.
Nú þurftum við að læra á nýjan
skóla, nýja kennara og ekki síst stór-
borgina, Reykjavík. Þetta voru
spennandi tímar og fullar eftirvænt-
ingar tókumst við á við þetta verkefni.
Okkur sóttist námið ágætlega,
reyndum að semja okkur að siðum
borgarinnar, stunduðum kvikmynda-
hús, kaffihúsin og gengum rúntinn
eins og sannar Reykjavíkurmeyjar.
En sveitin togaði í okkur og ekki
var laust við að okkur fyndist Hellu-
böllin skemmtilegri en dansæfingar í
Kvennó.
Unnur var afbragðsnemandi og
henni var margt til lista lagt eins og
postulínsverk hennar síðar báru vitni
um, en ævistarfið hennar varð bú-
skapurinn í Vatnskoti og fjölskyldan,
sem hún lagði metnað sinn í að sinna
vel.
Leiðir skildi eftir útskrift vorið
1961 þegar hún fór heim og tók fljót-
lega við búinu. Skömmu seinna sagði
hún mér frá manni, sem hún hafði
kynnst, hann var úr Landeyjunum og
hét Gunnar og hún var ástfangin. Þau
hófu búskap saman og það var ham-
ingjusöm kona og móðir sem sýndi
mér frumburðinn, hann Guðjón, um
jólin 1962 og áður en varði var hún
frænka mín orðin margra barna móð-
ir og húsfreyja á stóru heimili. Hún
var stolt af sínu fólki og leyfði mér að
fylgjast vel með uppvexti þeirra.
Og enn var gott að þiggja veitingar
í eldhúsinu í Vatnskoti, nú var það
Unnur sem réð ríkjum í nýju einbýlis-
húsi – þar var gott að sitja á spjalli og
virða fyrir sér fjallahringinn, svo blá-
an og tilkomumikinn. Nú eru börnin
orðin fullorðin, þeirra börn stálpuð og
eitt langömmubarn kom í heiminn sl.
vetur og mikið var hún Unnur glöð að
fá að sjá það. Þótt samverustundirnar
yrðu færri með árunum tókum við
alltaf upp þráðinn á ný þegar við hitt-
umst eða töluðum saman í síma, ég
mun sakna þeirra stunda og harma að
þær verða ekki fleiri. Gunnari og allri
fjölskyldunni votta ég samúð mína.
Guðrún Gyða Sveinsdóttir.
Unnur Steindórsdóttir
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN KRISTINSSON,
Lambey,
Fljótshlíð,
lést á Kirkjuhvoli Hvolsvelli miðvikudaginn 1. apríl.
Útför hans fer fram frá Breiðabólstaðarkirkju í
Fljótshlíð laugardaginn 11. apríl kl. 13.00.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á dvalar-
heimilið Kirkjuhvol á Hvolsvelli.
Guðbjörg Jónsdóttir, Jón Þorvaldsson,
Þórhildur Jónsdóttir,
Kristjana Jónsdóttir, Guðjón E. Ólafsson,
Sveinbjörn Jónsson, Jaana Rotinen,
Kristinn Jónsson, Guðbjörg Júlídóttir,
Katrín Jónsdóttir, Helmut Grimm,
Þorsteinn Jónsson, Ásta Brynjólfsdóttir,
Sigrún Jónsdóttir, Jón Valur Baldursson,
Gunnar Rafn Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginkona, móðir, tengdamóðir, dóttir, systir
og amma,
SIGURLÍNA SJÖFN KRISTJÁNSDÓTTIR,
lést á Landspítalanum við Hringbraut fimmtu-
daginn 2. apríl.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn
14. apríl kl. 15.00.
Trausti Björnsson,
Halldóra Traustadóttir, Ólafur Þ. Stephensen,
Björn Traustason, Bjarney Harðardóttir,
Ragnhildur Magnúsdóttir,
systkini og barnabörn.