Morgunblaðið - 04.04.2009, Blaðsíða 42

✝ Helga BjörgÓlafsdóttir fædd-
ist í Fróðhúsum í
Borgarhreppi 18. maí
1936. Hún lést á
Sjúkrahúsi Akraness
23. mars sl. Móðir
hennar var Þóra D.
Helgadóttir, f. 19.
nóvember 1908, d. 21.
desember 1983. Faðir
Helgu var Ólafur Þ.
Ólafsson, f. 6. febrúar
1900, d. 16. mars
1946. Systkini Helgu
eru Ólafur Ingvi, f.
1938, kvæntur Ellu Dóru Ólafs-
dóttur, f. 1944, Bára, f. 1941, sam-
býlismaður Kristinn Jónsson, f.
1937, óskírður drengur, f. 1944, d. í
febrúar 1945, og Ólöf Þóra, f. 1946,
maður Sigurður Blomsterberg, f.
1944. Helga ólst upp í Borgarnesi
og gekk þar í skóla sem og á Hlö-
ðutúnsholti. Unglingsárunum, fram
að 15 ára aldri, varði Helga í Mun-
aðarnesi. Helga var kaupakona eitt
sumar á bænum Haugum í Stafholt-
stungum og var vinnukona í Norð-
tungu í Þverárhlíð veturinn 1951-
1952.
1959. Börn þeirra eru Helgi, f. 13.
desember 1976, dóttir hans er
Tara Björk, f. 16. febrúar 2006,
Þorgeir Elvar, f. 5. júní 1981, dótt-
ir hans er Bjartey Líf, f. 8. apríl
2003, Ólafur Björgvin, f. 15. maí
1982, sambýliskona Björk Júlíana
Jóelsdóttir, f. 25. febrúar 1982,
sonur þeirra er Ármann Hugi, f. 7.
maí 2001, Sjöfn, f. 20. október
1987, sambýlismaður Ívar Erlends-
son, f. 15. september 1986, sonur
þeirra er Björgvin Þór, f. 1. apríl
2008, Máni, f. 29. október 1997, og
Húni, f. 6. febrúar 1999. 4) Gretar,
f. 13. apríl 1963, kvæntur Sigrúnu
Örnu Hafsteinsdóttur, f. 21. maí
1966. Synir þeirra eru Hafsteinn
Helgi, f. 25. mars 1991, Guðbjartur
Geiri, f. 25. mars 1991, og Róbert,
f. 11. mars 1996.
18. júlí árið 2000 hættu Helga og
Þorgeir búskap og fluttu í Borg-
arnes þar sem þau hafa búið síðan.
Helga var alla sína tíð mikil hann-
yrðakona, prjónaði og saumaði og
hafði líka mikla unun af blóma-
rækt og hvers konar garðrækt.
Útför Helgu verður gerð frá
Borgarneskirkju í dag, 4. apríl, kl.
14.
Sumardaginn
fyrsta 1952; hinn 19.
apríl, kom Helga að
Kvíum í Þverárhlíð.
Hún giftist Þorgeiri
Ólafssyni, f. 18. júlí
1928, 25. maí 1957 og
það vor hófu þau bú-
skap á Kvíum, en þar
er Þorgeir fæddur og
uppalinn. Foreldrar
hans voru Sigríður
Jónsdóttir, f. 20. maí
1892, d. 24. desember
1988, og Ólafur Egg-
ertsson, f. 28. nóv-
ember 1888, d. 3. mars 1981. Börn
Helgu og Þorgeirs eru: 1) Ólafur, f.
1. september 1955, kvæntur Auði
Ástu Þorsteinsdóttur, f. 26. júlí
1973, synir þeirra eru Þorgeir, f. 4.
október 1997, og Ísólfur, f. 1. apríl
2000. Dóttir Ólafs og Ingibjargar
Sigurðardóttur er Helga Sjöfn, f.
31. ágúst 1985. 2) Sigrún Björg, f.
4. febrúar 1957, maki Birna Gunn-
arsdóttir, f. 3. febrúar 1955, sonur
hennar er Gunnar Breki Guð-
jónsson, f. 8. nóvember 1989. 3)
Þóra, f. 24. desember 1960, gift
Hilmari Sigurðssyni, f. 20. júlí
Með söknuði og ríku þakklæti
kveð ég einstaklega ljúfa og góð
konu sem reyndist mér alltaf svo vel
og þakka ég þá dýrmætu gjöf að
hafa fengið að kynnast þér, elsku
Helga mín. Hvíl þú í friði, mín kæra
tengdamóðir, þín minning lifir í
hjarta mér.
Elsku Geiri minn, þess bið ég að
góður guð gefi þér og fjölskyldu
þinni styrk á erfiðum stundum.
Með ástarþökk ertu kvödd í hinsta
sinni hér
og hlýhug allra vannstu er fengu að
kynnast þér.
Þín blessuð minning vakir og býr í
vinahjörtum
á brautir okkar stráðir þú, yl og
geislum björtum.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Kveðja,
Auður Ásta og fjölskylda.
Hún elsku tengdamóðir mín er
látin.
Ég sit á síðkvöldi og ylja mér við
minningar um yndislega tengda-
móður. Hvort sem það var að prjóna
eða sauma á fjölskyldumeðlimi eða
aðra, eða að útbúa kræsingar sem
sómdu sér vel á hvaða stórveislu-
borði sem var, ekkert var henni of-
viða. Alltaf var gott að leita til Helgu
og ef mig vantaði ráð við hinu og
þessu kom hún upp í hugann. Hvort
sem um var að ræða uppskrift að
kæfu eða berjasultu eða hverju sem
er, aldrei kom maður að tómum kof-
unum. Ég hringdi í hana rétt fyrir
mörg jól, til að fullvissa mig um að
ég myndi nú elda rjúpurnar ná-
kvæmlega eins og hún gerði. Helga
sat aldrei auðum höndum, var ein af
þessum konum sem alltaf hafa mörg
járn í eldinum. Var kannski að
prjóna eina peysu inni í herbergi,
aðra inni í stofu og trúlega eitthvert
annað verkefni í gangi á enn einum
stað í húsinu.
Í fjölskyldu okkar hefur það lengi
verið til siðs að Helga amma komi
með bangsatertu í veislur og skiptir
þá ekki máli hvort um er að ræða
eins árs afmæli eða fermingarveislu.
Nokkrum dögum fyrir veislur
hringdu bræðurnir í ömmu og báðu
hana að baka handa sér tertu og
alltaf var það sjálfsagt. Síðustu
bangsatertuna bakaði Helga fyrir 13
ára afmæli Róberts sem var 11.
mars síðastliðinn. Það er ómögulegt
að telja þann fatnað sem hún prjón-
aði og saumaði á syni okkar Gretars,
þvílíkt er magnið. Nú síðast í febr-
úarmánuði prjónaði Helga lopa-
peysu og húfu á Róbert, hann hafði
hringt í hana og sagt henni að sig
langaði í lopapeysu fyrir skólaferð
sem var á döfinni, það var að sjálf-
sögðu auðsótt mál og fljótgert. Það
eru fjölmargar fleiri minningar sem
koma upp í hugann þegar ég hugsa
til Helgu tengdamóður minnar, ynd-
islegrar konu með fallegt hjartalag,
sem ég hef verið svo lánsöm að
þekkja í tæp 29 ár; þessar minn-
ingar lifa áfram.
Sigrún Arna.
Elsku amma okkar á Böðvó. Það
er mjög skrítið að hugsa til þess að
þú sért ekki lengur hér hjá okkur.
En samt ert þú það, því alls staðar
er eitthvað sem minnir á þig. Eins
og hlýir sokkar sem þú prjónaðir,
fallegar hestamyndir sem þú saum-
aðir,
og uppáhalds spýtuhestarnir sem
þú bjóst til fyrir okkur og við höfum
leikið okkur svo mikið með, og minn-
ingarnar um allar góðu kökurnar
sem þú bakaðir.
Alltaf í öllum afmælum okkar
komst þú með stóra og fallega
bangsaköku í öllum regnbogans lit-
um, hún var best.
Við þökkum þér líka fyrir þitt
hlýja faðmlag sem þú gafst okkur í
hvert sinn sem við hittum þig og afa.
Þið voruð alltaf saman, og hjá ykkur
var gott að vera og við bræðurnir
alltaf velkomnir til ykkar á Böðvó.
Góður Guð geymi þig, elsku
amma okkar.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þínir,
Þorgeir og Ísólfur Ólafssynir.
Amma var mjög góð kona. Hún
var alltaf tilbúin að gera eitthvað
fyrir mann ef maður bað hana um
það. Þegar amma og afi komu til
Reykjavíkur komu þau alltaf til okk-
ar. Bangsinn sem amma og afi gáfu
mér þegar ég fæddist situr enn í dag
á hillunni fyrir ofan rúmið mitt. Eitt
af því sem amma var mjög góð í að
gera var að gera bangsakökur en
hún kom alltaf með bangsakökur í
afmæli eða veislur. Ég sakna ömmu
mjög mikið og mun alltaf gera það.
Róbert Gretarsson.
Elsku amma, ég vil bara ekki trúa
þessu að þú sért líka farin frá mér,
en svona er víst lífið. Ég veit að þið
ömmurnar mínar eruð saman á ný
og örugglega að bralla eitthvað snið-
ugt saman. Það var alltaf svo gaman
að koma til þín, alltaf varstu eitt-
hvað að stússast í eldhúsinu eða
saumaherberginu. Þú varst alltaf
svo hlý og góð við mann. Ég man
eftir því þegar ég var svona átta ára
að við fórum í berjamó og ég vildi
endilega fara á inniskónum, mikið
reyndirðu að fá mig ofan af því en ég
tók ekki annað í mál. Svo alltaf þeg-
ar ég minntist á þetta við þig fannst
þér það alltaf jafnfyndið. En nú er
víst kominn tími til að kveðja og geri
ég það með miklum trega og sorg.
En margar góðar minningar á ég
um þig elsku amma mín. Ég bið guð
að gefa afa og börnunum þínum
styrk til að takast á við þennan
mikla missi.
Ég mun ávallt elska þig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Þín
Helga Sjöfn.
Ég hef verið að velta því fyrir mér
hvernig best væri að minnast Helgu
stóru systur minnar. Við misstum
föður okkar þegar Helga var tíu ára,
Óli átta ára, ég fimm og Ólöf ný-
fædd. Þá bjuggum við í Borgarnesi.
Mamma fór svo með okkur upp í
Munaðarnes sem ráðskona hjá
Magnúsi. Svo liðu árin.
Þegar Helga var fimmtán ára fór
að koma strákur úr Þverárhlíðinni á
gulum jeppa. Ekki leið á löngu þar
til hún var sest að í Kvíum þar sem
hún bjó lengst af ævi sinni. Þegar
þau brugðu búi fluttu þau í Borg-
arnes. Það var alltaf yndislegt að
koma í Kvíar. Helga var sérstaklega
myndarleg húsmóðir. Bakaði mikið
og gott. Helga var líka mikil handa-
vinnukona, alltaf að prjóna á börnin
og barnabörnin sín. Helga systir var
mikið fyrir blóm. Á vorin vaknaði
áhuginn fyrir blómarækinni og það
mátti sjá á garðinum hennar í kvíum
og Böðvarsgötunni.
Seinni árin eftir að við Kristinn
fórum að byggja sumarbústað í
Munaðarnesi áttum við margar
ánægjustundir með Helgu og Geira
við spilamennsku og spjall, og kom
maður alltaf við í Borgarnesi hjá
þeim þegar við fórum í bústaðinn
okkar.
Við Kristinn biðjum góðan guð að
varðveita minningu hennar og vott-
um fjölskyldunni samúð.
Bára systir.
Hún Helga systir er dáin, erfitt
var að trúa því, hún sem talaði við
mig kvöldinu áður og var svo hress
og kát. Helga var ekki nema 15 ára
þegar hún kynntist honum Geira
sínum og saman hafa þau verið síðan
þá, í orðsins fyllstu merkingu. Ég
gleymi aldrei því kvöldi þegar ég
kom fyrst að Kvíum til þeirra, þá
var ég 5 eða 6 ára. Þetta var að vetri
til, allavega var myrkur man ég og
það merkilega að mér fannst, var að
hægt var að kveikja ljós á peru. Það
var ekki hægt heima hjá mér í Mun-
aðarnesi, við vorum þá bara með ol-
íulampa. Ég var svo hjá þeim öll
sumur frá 9 ára aldri og fram að
fermingu. Ég passaði krakkana
þeirra og fleira skemmtileg. Mér
fannst alltaf gaman að vera hjá
Helgu og Geira í Kvíum.
Eftir að við fjöldskyldan byggðum
okkur sumarbústaðinn var alltaf
komið við hjá Helgu og Geira í Kví-
um, það kom bara ekkert annað til
greina. Í ófá skipti fórum við svo
nestuð þaðan með heimabakað
brauð og kleinur í poka. Hún systir
mín var alveg sérstaklega lagin í
höndum, sama hvaða handavinna
það var, hún saumaði, prjónaði og
föndraði, bara hvað sem henni datt í
hug. Blessuð sé minning hennar.
Elsku Geiri, Óli, Sigrún, Þóra, Gret-
ar og fjölskyldur, guð veri með ykk-
ur.
Ólöf Þóra.
Hún Helga í Kvíum er dáin. Mig
langar að minnast móðursystur
minnar í nokkrum orðum en hjá
henni lærði ég svo margt þegar ég
var í sveit í Kvíum hjá Helgu og
Geira. Þar dvaldi ég í nokkur sumur
við sveita- og heimilisstörf. Þar
lærði ég að baka vöfflur, taka til og
þrífa, vinna í heyskap og reka kýrn-
ar. Það var lærdómsríkt að dvelja í
sveitinni og kynnast sveitasælunni.
Og alltaf var komið við í Kvíum
þegar við fórum í bústaðinn okkar í
Borgarfirðinum. Helga tók alltaf
jafnvel á móti okkur og það var allt-
af eitthvað gott með kaffinu hjá
henni, heimabakað brauð og ljúf-
fengt bakkelsi. Það var ekki komið
að tómum kofanum á þeim bæ.
Það var oft margt um manninn í
Kvíum og ekki munaði Helgu um að
hafa fjölda manns í mat og kjötsúp-
an á réttardaginn mettaði margan
hungraðan leitarmanninn.
Helga var mikil blómakona og
ræktaði garðinn sinn með miklum
myndarbrag. Hún var líka einstak-
lega handlagin og dugleg að sauma
og prjóna. Hún var alltaf að búa eitt-
hvað til og skreyta í kringum sig.
Eftir hana liggja mörg barnadress,
lopapeysur og margt annað sem hún
tók sér fyrir hendur.
Hún Helga var alveg einstök
kona, alveg eins og amma Þóra. Hún
líktist henni meir og meir með aldr-
inum og nú hafa þær hist mæðg-
urnar og hafa örugglega um nóg að
tala.
Ég votta ættingjum og aðstand-
endum samúð mina.
Elsku Helga, hvíl í friði.
Eygló R. Sigurðardóttir.
Mig langar að minnast í örfáum
orðum elskulegrar móðursystur
minnar, Helgu Bjargar Ólafsdóttur.
Ég á svo margar góðar minningar
um Helgu frænku mína í Kvíum,
enda kom ég svo oft að Kvíum þegar
ég var krakki.
Helga var mikil bóndakona, og ég
man svo vel eftir endalausum kræs-
ingum þegar maður kom í heimsókn,
þvílíkt flott hlaðborð af nýbökuðu
góðgæti og köld beljumjólk með úr
stórri hvítri fötu beint úr beljunni,
ég man hvað mér fannst þetta alltaf
merkilegt, borgarbarninu sjálfu.
Helga var óhemju mikil handa-
vinnukona eins og amma var og þær
systurnar allar, saumaði og prjónaði
og á ég margt fallegt eftir hana.
Hún saumaði flíkur á færibandi,
skutlaði þessu undir vélina og það
var ekki ein eða tvær flíkur, þær
voru margar.
Jólakjóllinn sem hún saumaði á
Ólöfu mína og gaf henni í jólagjöf er
í miklu uppáhaldi hjá mér, einstak-
lega fallegur kjóll úr jólaefni sem ég
mun alltaf geyma, hann verður ætt-
argripur. Prjónaðar peysur og sokk-
ar og húfur og fleira sem er mér
ákaflega dýrmætt og ég mun varð-
veita um ókomna tíð.
Síðustu ár ferðaðist Helga mikið
með honum Geira sínum á skemmti-
lega húsbílnum þeirra og er mér
einstaklega minnisstætt þegar ég
hitti þau á Holtamýrargleðinni fyrir
einu og hálfu ári, þá hafði ég ekki
hitt þau lengi sökum búsetu erlend-
is, og hvað mér fannst gaman að
hitta þau Helgu og Geira og þau
voru að sýna mér nýja húsbílinn
sinn og voru svo ánægð með hann að
þau ljómuðu.
Það er synd að þau skuli ekki fá
að ferðast meira saman, en Helga
kvaddi mjög skjótt þennan heim,
svo maður var alls ekki viðbúinn því,
og mikið áfall fyrir alla fjölskylduna
og sérstaklega Geira.
Helga og Geiri voru afskaplega
samrýnd hjón og ég bið guð að
styrkja hann á þessari erfiðu
stundu, en ég veit að hann á ynd-
isleg börn, tengdabörn og barna-
börn sem munu hjálpa honum í
gegnum þennan erfiða tíma.
Elsku Geiri, Óli, Sigrún, Þóra,
Gretar og tengdabörn og barna-
börn, mamma, Bára og Óli og aðrir
ættingjar, guð veri með ykkur á
þessari erfiðu stundu.
Mig tekur sárt að geta ekki fylgt
elsku Helgu minni til grafar en verð
með ykkur í huganum og sendi
henni mína hinstu kveðju í hugan-
um.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku frænka, hvíldu í friði.
Þóra S. Blomsterberg,
Danmörku.
Okkur Helgu hefur rekið að Kví-
um um svipað leyti, hún sem kær-
astan hans Geira frænda, ég sem
strákurinn hans Ossa sem var tölu-
vert alinn upp hjá Siggu frænku,
móðursystur sinni á Kvíum. Mér
þótti Helga langflottust og ekki sak-
aði að hún og móðir mín gengu á
sama grautarskóla svo í eldhúsi
hennar snæddi ég sama matinn og
hjá mömmu, en eins og allir vita er
maturinn hennar mömmu besti mat-
ur í heimi þegar öllu er á botninn
hvolft.
Í fyllingu tímans þótti rétt að
strákurinn spreytti sig í sveitinni og
þó hann yrði aldrei mikill sveitamað-
ur, bundust þar bönd sem aldrei
rofnuðu. Fyrstu gúmmískórnir, út-
söluúlpan sem Helga sagði að væri
allt of fín í fjósið og varð spari, þeg-
ar tuddinn var drepinn, jarða and-
vana fæddan kálfinn, tvær pulsur á
Ferstiklu, skreppitúrar á bæi og
Borgarnes, Imba á Grjóti og allar
hinar kerlingarnar og karlarnir, ilm-
urinn úr töðunni, allri lykt betri. Og
maturinn hennar Helgu, hjóna-
bandssælan, dillandi hláturinn, kitl-
ur Geira og smástríðnin sem á þeim
bæ var listform allra kynslóða.
Seinna var svo farið í leitir á haust-
in, ógleymanlegar reynslustundir
sem oft er leitað til.
Þarna myndaðist vinátta ofan á
skyldleika sem aldrei bar skugga á.
Þegar Helga og Geiri fluttu í Borg-
arnes tognaði merkilegt nokk á vin-
áttuböndunum en á meðan þau
bjuggu á Kvíum þótti sjálfsagt að
koma í helgarheimsókn með alla
fjölskylduna og leggjast upp á þau
af fullkomnu tillitsleysi við þá fyr-
irhöfn sem slík heimsókn hafði í för
með sér, eins og þar væri rekin
bændagisting með fríu fæði, hús-
næði og þjónustu. En aldrei upplifði
maður neitt annað en gestrisni og
væntumþykju og verður það seint
fullþakkað. Þegar dætur mínar
misstu ömmu sína og þóttu fullung-
ar til að takast á við þá sorg, augliti
til auglitis, var Helga beðin fyrir
þær og var því ljúflega tekið. Eftir
það var ævinlega belja í fjósi Helgu
og Geira sem bar nafn dóttur minn-
ar, stundum allra þriggja í senn.
Nú er komið að leiðarlokum hjá
henni Helgu minni sem stundum var
mér sem önnur móðir og viljum við
Hrafnhildur og dæturnar senda
þeim sem eftir lifa, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur með þakklæti
fyrir allt sem þið hafið gert fyrir
okkur. Megi það aldrei fyrnast.
Sigurður E. Rósarsson.
Helga Björg Ólafsdóttir
42 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. APRÍL 2009
Nú er guð að passa þig
amma, ég á eftir að sakna þín
mikið.
Það var alltaf svo gaman
að koma í heimsókn til þín og
afa, þú varst alltaf með smá-
kaffiboð handa okkur. Þín
Bjartey Líf
Þorgeirsdóttir.
HINSTA KVEÐJA