Morgunblaðið - 04.04.2009, Blaðsíða 45

Minningar 45
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 4. APRÍL 2009
✝ Ingimundur Páls-son fæddist á
Svínadal í Keldu-
hverfi 2. desember
1915. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga 24. mars
síðastliðinn. Hann
var sonur hjónanna
Páls Jónssonar og
konu hans Þor-
bjargar Hallgríms-
dóttur. Börn
hjónanna Páls og
Þorbjargar voru tíu:
Jón, f. 1900, Guðrún,
f. 1902, Þórarinn, f. 1903, Krist-
ján, f. 1905, Árdís, f. 1907, Jónína
Kristjana, f. 1908, Kristín Þor-
björg, f. 1911, og yngst voru þrí-
burarnir Helga, Þorbjörg og Ingi-
mundur, f. 1915. Ingimundur er sá
síðasti af systkinahópnum til þess
að kveðja þetta jarðlíf.
Móðir Ingimundar lést nokkrum
dögum eftir fæðingu þríburanna.
Af þeim sökum voru yngri börnin
tekin í fóstur á önnur heimili.
Fjögur elstu börnin voru þó eftir
hjá föður sínum til frambúðar.
Ingimundur fór í fóstur til Þor-
bjargar Sigurðardóttur og Guð-
mundar Ingimundarsonar í Garði í
Núpasveit. Reyndust þau Ingi-
mundi sem bestu for-
eldrar. Þeirra dóttir
var Guðrún.
Í Garði í Núpa-
sveit óx Ingimundur
upp á góðu virðing-
arheimili við hefð-
bundin störf og kjör
síns tíma. Búskap-
urinn átti snemma
hug hans allan, sem
varð enda hans lífs-
starf. Ingimundur
bjó í Garði til ársins
1937, er hann rúm-
lega tvítugur fluttist
ásamt fósturforeldrum sínum í
Presthóla. Þar bjó Guðmundur
fósturfaðir hans félagsbúi við Þor-
grím Ármannsson og konu hans
Guðrúnu, uppeldissystur Ingi-
mundar. Ingimundur var þar fjár-
maður fyrir Þorgrím og myndaði
smátt og smátt eigin bústofn. Í
Presthólum bjó Ingimundur til
ársins 1963, er hann hóf sjálf-
stæðan búskap á Katastöðum í
Núpasveit sem varð hans heimili
upp frá því. Ingimundur var góður
bóndi, natinn við sínar kindur og
mikill ræktunarmaður í sér.
Ingimundur verður jarðsunginn
frá Snartarstaðakirkju í dag, 4.
apríl, kl. 14.
Ég kynntist Ingimundi í kringum
árið 2000 og ég ræddi stöku sinnum
við hann í síma, en Þorbjörg amma
mín og þríburasystir hans sem þá
dvaldi á Hrafnistu hafði ávallt mik-
inn áhuga á að fregna af bróður sín-
um, en hún átti erfitt með að tala í
síma síðustu árin. Ég hafði gaman af
því að spjalla við Ingimund um sveit-
ina hans og sauðfjárræktina. Það var
ekki fyrr en sumarið 2007 sem ég
heimsótti Ingimund og tók hann vel á
móti mér. Hann var glettinn og hafði
frá mörgu að segja. Ingimundur fór
ekki víða á sinni löngu ævi og kom
aðeins einu sinni til Reykjavíkur eða
sumarið 1978 þegar hann var á leið á
landbúnaðarsýningu á Selfossi.
Ingimundur var lengi refaskytta í
sinni sveit og náði mikilli færni á því
sviði. Á árum áður stundaði hann
einnig rjúpnaveiði. Eftirfarandi texti
er eftir Ingimund og birtist í Árbók
Þingeyinga árið 1963:
„Rjúpnaveiði í nóvember 1945: 14
dagar, fékk 660 rjúpur, hlóð sjálfur
skot að kveldi og fór með 35 skot á
dag, veiði 27-75 rjúpur á dag, með-
altal 45-50 á dag, 2-3 klst. Gekk
hvora leið til heiða á rjúpnasvæði.“
Í þá daga voru rjúpur útflutnings-
vara og gátu bændur drýgt tekjur
sínar af rjúpnaveiði. Ingimundur
sagði mér eitt sinn að hann hefði
áhyggjur af fækkun rjúpnastofnsins
og kenndi einkum um fjölgun tófu og
veiðimönnum sem fara um heiðar á
fjórhjólum og sérútbúnum jeppum.
Ingimundur bar aldurinn einstak-
lega vel og ég dáðist að því að hann
skyldi geta stundað sauðfjárbúskap
allt þar til hann veiktist skyndilega
fyrir um ári, en hann var með um 100
kindur á fóðrum í fyrravetur, þá á 93.
aldursárinu. Ingimundur hefði þó
ekki getað stundað búskapinn svo
lengi nema fyrir tilstilli góðra ná-
granna á Presthólum en hjónin Alda
og Sigurður reyndust honum einsök í
alla staði og ber að þakka þeim fyrir
vináttu og tryggð. Einnig ber að
þakka starfsfólki á Heilbrigðisstofn-
un Þingeyinga fyrir einstaka umönn-
un á því ári sem Ingimundur dvaldi
þar.
Blessuð sé minning Ingimundar á
Katastöðum.
Guðbjörn Árnason.
Okkur langar að minnast Ingi-
mundar, sem lést á Heilbrigðisstofn-
un Þingeyinga á Húsavík eftir rúm-
lega árs dvöl þar. Þegar við fluttum í
Presthóla fyrir tæpum 20 árum hóf-
ust góð kynni og samstarf við Inga
(en það kölluðum við hann gjarnan),
sem hafa haldist óslitið síðan, mest
þó í kringum heyskapinn.
Ingimundur var harðduglegur,
ósérhlífinn og ákafur eins og sást á
að hann var með fyrstu mönnum
sveitarinnar að byrja slátt þrátt fyr-
ir háan aldur, stundum svo að okkur
yngra fólkinu þótti nóg um. Einnig
var samstarfið mikið á haustin við
göngur og réttir, en það var hans
tími enda fór hann hartnær 80 ár í
göngur að undanskildum 1. göngum
hin síðustu árin. Ingi var kóngur í
heiðinni, refaskytta og gangnafor-
ingi í áratugi og þekkti hvern hól og
hverja þúfu. Ingi var dagfarsprúður
maður en skaplaus var hann ekki, og
lét engan vaða yfir sig. Margir muna
hann á dráttarvélinni í sinni viku-
legu ferð til Kópaskers að ná í vistir
og feitt kjöt í Fjallalamb, en því
þakkaði hann góða heilsu og langlífi.
Þá var hann einstaklega natinn við
skepnurnar sínar og einnig landið í
kring eins og bláar lúpínubreiður á
Könguhól og Katastaðafjalli bera
glöggt vitni um.
Það eru forréttindi að hafa kynnst
þér, ódrepandi eljan og dugnaður-
inn, jafnvel eftir áfallið sem þú
fékkst gafst þú ekki upp orðinn 92
ára, gerðir æfingar til að komast aft-
ur á fætur og þér tókst það að fara
sjálfur í og úr hjólastólnum, þar er
þér rétt lýst, aldrei að gefast upp
það var ekki í þínum huga. Guð
geymi þig Ingi.
Að lokum langar okkur að kveðja
þig með orðunum er við heyrðumst í
síma: Blessaður og sæll og góða
nótt.
Alda, Sigurður og börn,
Presthólum.
Ingimundur Pálsson
Sími: 525 9930
hotelsaga@hotelsaga.is
www.hotelsaga.is
Hótel Saga annast erfidr ykkjur af
virðingu og alúð. Fágað umhverfi,
góðar veitingar og styrk þjónusta.
Erfidrykkjur af alúð
Okkur strákunum í
hverfinu þótti hann
skemmtilegur. Ævin-
lega til í að tala við
okkur á jafnréttis-
grundvelli. Léttur í lund og spaug-
samur. Hláturmildur. Við leyfðum
okkur meira að segja að gera grín að
framburði hans; íslenskan hans gat
stundum orðið dönskuskotin, enda
maðurinn hreinræktaður Dani. En
hann tók stríðni okkar strákanna
vegna þessa með miklu jafnaðargeði.
Gat þó stundum verið fastur fyrir.
En alltaf var hann hreinn og beinn.
Einlægur og heill.
Þessi eftirminnilegu og ánægju-
legu samskipti við Harry Sönder-
skov rifja ég hér upp á kveðjustund,
þegar hugurinn reikar meira en 40
ár aftur í tímann; til áhyggjulausra
og skemmtilegra æskudaga á Erlu-
hrauninu í Hafnarfirði, þar sem
Harry Sönderskov bjó með konu
Harry Sønderskov
✝ Harry Sønd-erskov fæddist í
Kastrup í Danmörku
17. desember 1927.
Hann lést á Sólvangi í
Hafnarfirði 27. mars
2009 og fór útför
hans fram frá Hafn-
arfjarðarkirkju 3.
apríl.
sinni, Guðbjörgu
(Guggu) Guðmunds-
dóttur og tveimur son-
um, Gunnari og
Helga. Ég var nábýl-
ingur frá Arnarhraun-
inu og jafnaldri Helga.
Við náðum strax vel
saman og urðum góðir
vinir og erum enn.
Ég varð því dagleg-
ur gestur á heimili
þeirra að Erluhrauni 5
um árabil, en þar rak
Gugga hárgreiðslu-
stofu auk heimilis.
Þangað var gott að koma. Notalegt
og hlýlegt andrúmsloft og við vinir
Helga alltaf velkomnir. Þau hjónin,
Harry og Gugga samhent og sam-
stiga. Það var því mikið áfall þegar
Gugga lést langt fyrir aldur fram og
var Harry og fjölskyldunni mikill
harmdauði. Harry bognaði við frá-
fall elskulegrar eiginkonu, en brotn-
aði ekki. Kvæntist síðar ágætri
konu, Guðrúnu Þór. Þeirra leiðir
skildust.
Harry Sönderskov þekktu flestir í
Hafnarfirði. Hann var ekki eingöngu
listasmiður, en járnsmíði var hans
grein og hann starfaði lengst af við
þá iðn í Hafnarfirðinum. Hann var
einnig drátthagur og falleg mynd-
verk hans prýða marga veggina. Og
svo var hann félagslyndur vel og lét
til sín taka í ýmsum félagasamtök-
um. Samferðamönnum þótti gott og
gaman að vera í návist hans.
Hann Harry hafði skoðanir á
mönnum og málefnum og viðraði
þær. En formerkin voru ævinlega já-
kvæð og uppbyggileg. Hann var
einnig frjór í hugsun og nálgaðist oft
málin á nýstárlegan og hugmyndrík-
an hátt. Við Harry áttum oft
skemmtilegar rökræður um þjóð-
málin í gegnum tíðina. Þær eru mér
minnisstæðar.
Þótt Harry hefði mikinn metnað
fyrir hönd íslensku þjóðarinnar og
hefði varið stærstum hluta ævi-
starfsins á Íslandi, þá slitnaði aldrei
hin danska taug. Hann hélt góðu
sambandi við ættmenni í Danmörku
og flutti aukinheldur til Danmerkur í
tvígang til búsetu og starfa. En alltaf
kom hann aftur til Íslands. Og þar
kvaddi hann jarðvistina, saddur líf-
daga, á Sólvangi í Hafnarfirði, eftir
erfið veikindi síðustu ára.
Við Jóna Dóra og börn okkar
sendum sonum Harry og Guggu,
Helga og Gunnari, konum þeirra,
barnabörnum og barnabarnabörnum
og fjölskyldunni allri, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Vegna búsetu
erlendis getum við ekki fylgt Harry
síðasta spölinn, en hugur okkar verð-
ur hjá honum og hans fólki á útfar-
ardaginn.
Guð blessi minningu Harry Sönd-
erskov.
Guðmundur Árni Stefánsson
Elsku amma, takk
fyrir að vera alltaf
svona góð. Ég sakna
þín en þú lifir í hjarta mínu að eilífu.
Ég mun sérstaklega minnast þess
hvernig þín fallega rödd bar alltaf
besta sönginn. Ég man hvað þér
fannst alltaf gaman að gefa okkur
gjafir og hvernig þér fannst stund-
um gaman að blekkja okkur með því
að pakka mjúkum pökkum í harða
pakka. Ég elskaði það hve mikið þú
elskaðir öll dýr eins og ég.
Ég og hundarnir mínir munum
ætíð hugsa hlýtt til þín. Hvíl í friði.
Ég veit að Guð og englarnir passa
þig.
Það skín með skini hljóðu
og skynjar hulin mál
ljósið inni í okkur
sem oft er kallað sál.
Þitt barnabarn og nafna,
Svanlaug.
Elsku amma.
Við vitum að þú ert dáin og sálin
þín lifir hjá Guði og englunum. Okk-
ur fannst alltaf svo gaman þegar þú
komst í heimsókn og ruggaðir okkur
í kjöltu þér og söngst fyrir okkur,
aftur og aftur. Lagið sem á alltaf eft-
ir að minna okkur á þig er:
Hver var að hlæja þegar ég kom inn?
Kannski það hafi verið kötturinn.
Jæja, nú jæja, látum hann hlæja,
kannski hann hlæi ekki í annað sinn.
(Höf. ók.)
Bless, elsku amma. Við elskum þig
og geymum minningu þína í hjarta
okkar.
Sigurþór Maggi og Sævar Breki.
Þó að ég viti að þetta sé gangur
lífsins eins og svo margir eru að
segja mér núna þá sakna ég ömmu!
Mér finnst svo vont að hugsa til þess
að hafa hana ekki til staðar. Amma
✝ Svanlaug Þor-geirsdóttir fædd-
ist á Mýrum í Vill-
ingaholtshreppi í
Árnessýslu, 4. maí
1926. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítalans
í Kópavogi 26. mars
2009 og fór útför
hennar fram frá
Laugarneskirkju 3.
apríl,
knúsaði mig alltaf í kaf
í hvert sinn sem við
hittumst, líka þegar ég
hitti hana daglega
þegar ég bjó með þeim
afa. Veturinn 2005 og
2006 bjó ég í kjallaran-
um hjá ömmu og afa í
Vesturberginu og sá
amma alltaf til þess að
ég fengi örugglega
nóg að borða. Ég
minnist hennar vin-
sæla lasagne og besta
fisks í raspi sem ég hef
smakkað. Svona góðan
fisk í raspi getur enginn útbúið nema
hún Svana amma mín. Allt var svo
þægilegt og afslappandi hjá ömmu.
Við gátum setið saman hljóðalaust
tímunum saman en samt í frábærum
félagsskap hvor af annarri. Það var
yndislegt að koma upp til ömmu og
leggjast í sófann með ömmu við hlið
mér, kyssandi vangann og strjúk-
andi hálsinn.
Fallega og góða amma mín, ég
sakna þín, góðmennsku þinnar, óeig-
ingirni og gjafmildi. Heppin er ég ef
ég líkist þér, sterka kona!
Ófá eru ljóðin sem amma hefur
samið og reyndi ég oft að semja líka.
Þetta er fyrir þig:
Fagra sál hafðir þú, Svana amma mín.
Glæsikona varst, fáguð og allaf fín.
Líður nú vel á himnum með Guði og
englunum.
Í dag hef ég minningu þína til að
dreyma um.
Með sárum söknuði varðveiti ég
ómetanlegar myndir og minningar
um þig.
Ég elska þig. Þín
Ingunn Eir.
Við leggjum blómsveig á beðinn þinn
og blessum þær liðnu stundir
er lífið fagurt lék um sinn
og ljúfir vinanna fundir
en sorgin með tregatár á kinn
hún tekur í hjartans undir.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjörnur skína
og birtan himneska björt og heið
hún boðar náðina sína
en Alfaðir blessar hvert ævinnar skeið
og að eilífu minningu þína.
(V. E.)
Með þessum ljóðlínum viljum við
kveðja okkar elskulegu bekkjarsyst-
ur, Svanlaugu. Enn er komið að
kveðjustund og nú hennar Svönu,
eins og hún jafnan var kölluð. Okkur
var að vísu orðið ljóst að hverju
stefndi, ekki síst eftir heimsókn til
hennar á Líknardeild í Kópavogi.
Eftir 66 ára samfylgd og vináttu
er söknuðurinn mikill. Við hófum
nám í Kvennaskólanum í Reykjavík
haustið 1944 og útskrifuðumst vorið
1948. Síðan þá höfum við haldið hóp-
inn með því að koma saman reglu-
lega á heimilum okkar. Auk þess höf-
um við farið í 5 utanlandsferðir og
ótvírætt tengdumst við enn fastari
böndum í þeim ferðum. Vorið 2008
áttum við 60 ára útskriftarafmæli og
af því tilefni var okkur boðið að vera
viðstaddar útskrift nemenda skólans
og að athöfn lokinni þiggja veitingar
í okkar gamla, góða skóla. Móttakan
í skólanum og heimsóknin öll er okk-
ur ógleymanleg. Svana var orðin
veik á þeim tíma, búin að gangast
undir aðgerð og lyfjameðferð og við
vonuðumst til þess að um bata væri
að ræða.
Svana var ein af þeim trúföstustu í
hópnum. Ætíð stóð hennar fallega
heimili opið til funda og rausnarleg-
ar veitingar fram bornar. Svana ætíð
eins, með sína prúðmannlegu fram-
komu, glaðværð og inn á milli dill-
andi hlátur. Svo löng samfylgd, sem
okkar er ómetanleg og eins og ein
okkar komst að orðið á síðasta fundi
„þessi þáttur er orðinn svo fastur
punktur í lífinu, að ég veit varla
hvernig ég tæki því, ef hann hyrfi“.
Nú er Svana okkar öll og við þökk-
um henni langa samfylgd og ljúfar
og góðar minningar frá samveru-
stundum okkar. Við bekkjarsysturn-
ar sendum Sigurþór manni hennar,
dætrunum Svönu og Sunnu, svo og
allri fjölskyldunni, okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Blessuð sé minning
Svanlaugar Þorgeirsdóttur.
F.h. bekkjarsystra,
Greta Bachmann.
Elsku amma mín. Þótt sorgin geti
verið yfirþyrmandi kýs ég frekar að
gleðjast á tímum sem þessum. Ég
gleðst yfir því að hafa haft þig í lífi
mínu í 23 ár og græt ég einungis
gleðitárum yfir þeim frábæru tímum
sem við áttum saman. Þú hefur verið
ómetanlegur stuðningur í lífi mínu,
full af ást og hamingju, í gleði og
sorg.
Ég er sannfærður um að Guð taki
á móti þér með stolti. Ég er allavega
stoltur að hafa átt þig sem ömmu
mína öll þessi ár og þú munt verða
stór partur af mér alla mína ævi.
Lengi lifi minning þín.
Takk fyrir að hafa verið til.
Þinn
Stefán Karl.
Svanlaug
Þorgeirsdóttir