Embla - 01.01.1949, Blaðsíða 44

öræfanna. En „í auðnanna liljóði og dulardóm, eru drættir í
væringjans anda ristir.“ Nú er haldið rakleitt áfram að Detti-
fossi. Bílarnir komast ekki alveg að fossinum, vegurinn endar allt
í einu við stórgrýtisurð. Við verðum fegin að liðka okkur eftir
langa setu í bílunum og stiklum af stað yfir urðina.
Dettifoss! lengi hefur mig dreymt um að fá að líta þína ægi-
fegurð og hlýða á þína djúpu bassarödd. Nú hefur sá draumur
rætzt. Hér stend ég á gljúfurbarmi Jökulsár og horfi eins og dá-
leidd á þessi „hamlaus iðufeikn“, sem byltast „beint af hengi-
bergi“. Mér fljúga í hug kvæði stórskáldanna þriggja, sem flutt
liafa Dcttifossi drápur. Hugstæðast er mér kvæði Einars, það
segir svo margt af því, sem ég liefði viljað sagt hafa.
Syng Dettifoss. Syng hátt mót himins sól.
Skín hátign ljóss á skuggans veldisstól.
Og kný minn huga, gnýr, til ljóða, er lifa
um leik þess mesta krafts er fold vor ól.
Lát snerta andann djúpt þinn mikla mátt,
sem megnar klettinn liels af ró að bifa.
Ég veit, ég finn við óms jn'ns undraslátt
má eíla mannleg hjörtu. Slá þú hátt,
fosshjarta. Styrk minn huga og hönd að skrifa.
Hvað hér er frjálst og frítt við straumsins óð;
hér finnst ei vanans haft um taug né blóð.
Má ekki hér hinn veiki vilji drekka
sér vald til alls við móðutröllsins flóð?
Og má ei hreinsa Iioldsins lágu sorg
að heyra gljúfurbarmsins djúpa ekka?
Hér finnst ei tál í fossins stoltu borg,
hér fellur andans hismi grjóts í torg,
hér nær ei heimska heirns manns sál að flekka.
En nú megum við ekki dvelja lengur hér í „fossins stoltu
borg“. Enn er löng leið ófarin niður í Hólmatungur, og það er
42 EMBLA