Morgunblaðið - 09.08.2009, Blaðsíða 36

36 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 9. ÁGÚST 2009
✝ Anna Þorsteins-dóttir fæddist á
Óseyri við Stöðv-
arfjörð í S-Múl. 8.
apríl 1915. For-
eldrar hennar voru
hjónin Þorsteinn
Þorsteinsson Mýr-
mann, útvegsbóndi
og kaupmaður þar,
og Guðríður Gutt-
ormsdóttir hús-
freyja.
Anna gekk 31.
desember 1944 að
eiga Kristin Hóseas-
son, prest og síðar prófast á
Heydölum í Breiðdal, f. 17. febr-
úar 1916, d. 8. apríl 2008. For-
eldrar hans voru hjónin Hóseas
Björnsson, bóndi og húsasmíða-
meistari í Höskuldsstaðaseli í
Breiðdal, og kona hans Marselía
Ingibjörg Bessadóttir húsfreyja.
Börn þeirra Kristins og Önnu
eru: 1) Hallbjörn, f. 5. janúar
1953, sambýliskona Sólveig Ósk-
arsdóttir, f. 14. febr. 1958, og 2)
Guðríður, f. 22. maí 1955, gift
Óskari Sigurmundasyni, f. 14.
september 1954, börn þeirra eru
Anna Kristín, f. 1982, og Andri
Valur, f. 1991.
Anna hleypti snemma heim-
draganum, fór í vist strax eftir
fermingu og í framhaldi af því
að Hallormsstað í Fljótsdal þar
sem hún var eitt ár í vist. Því
næst lá leiðin í Húsmæðraskól-
ann á Hallormsstað þar sem hún
lærði meðal annars vefnað og
1943-1944. Kennari í Auðkúlu-
skólahverfi, V-Ísafjarðarsýslu
1946-1947, Breiðdalsskóla-
hverfi, S-Múlasýslu 1947-1948.
Skólastjóri í Stöðvarfirði 1964-
1965. Kennari við Staðarborg í
Breiðdal, S-Múlasýslu 1965-
1967 og 1968-1977 og við Odd-
eyrarskóla á Akureyri 1967-
1968.
Anna gegndi ýmsum félags-
og trúnaðarstörfum, var m.a. í
stjórn Austfirðingafélagsins í
Reykjavík 1944-1945. Varafor-
maður slysavarnadeildarinnar
Einingar í Breiðdal frá stofnun
1951-1954 og formaður frá
1954-1962. Í stjórn Skógrækt-
arfélags í Breiðdal frá stofnun
1951 til 1961. Hvatamaður að
stofnun kvenfélagsins Hlífar í
Breiðdal og formaður frá stofn-
un þess 1961-1964. Ritari Sam-
bands austfirskra kvenna 1966-
1979. Í sóknarnefnd 1964-1977
og safnaðarfulltrúi frá 1970. Í
stjórn NAUST 1978-1980. Í
jafnréttisnefnd frá 1978-1986. Í
barnaverndarnefnd um árabil. Í
skólanefnd Breiðdalsskóla-
hverfis 1974-1978 og prófdóm-
ari þar um árabil. Í hrepps-
nefnd Breiðdalshrepps
1958-1962. Húsfreyja í Heydöl-
um í Breiðdal frá 1947 þar til
maður hennar lét af störfum
fyrir aldurs sakir í ársbyrjun
1987.
Anna gaf út tvær bækur;
Sögur úr sveitinni, sem hún gaf
út árið 2002, og Vísur Önnu,
útg. 2004. Að auki liggja eftir
hana ljóð og greinar í ýmsum
ritum.
Útför Önnu hefur farið fram.
varð síðan aðstoð-
arkennari þar í
vefnaði. Er hún fór
frá Hallormsstað
gerðist hún kennari
heima á Óseyri, tók
þangað börn í
einkatíma og í
framhaldi af því
farkennari í Helgu-
staða- og Breiðavík-
urhreppum. Þaðan
lá leið Önnu til
Borgarfjarðar syðri,
Akraness og síðar
til Reykjavíkur þar
sem hún gerðist forstöðumaður
Mötuneytis stúdenta þar til hún
giftist og flutti með manni sínum
vestur að Hrafnseyri við Arn-
arfjörð. Þar bjuggu þau í eitt ár.
Þaðan lá leiðin að Heydölum í
Breiðdal þar sem þau bjuggu í
40 ár og þá aftur til Reykjavíkur
þar sem ævikvöldinu lauk.
Anna lauk barnaskólaprófi ár-
ið 1927, 12 ára að aldri. Hún
stundaði nám í Húsmæðraskól-
anum á Hallormsstað 1932-1934.
Aðstoðarkennari í vefnaði við
þann skóla vorið 1933 og vet-
urinn 1934-1935. Umferðarkenn-
ari í vefnaði hjá Sambandi aust-
firskra kvenna 1935-1936. Tók
börn í einkatíma á Óseyri 1939-
1940. Kennari í Helgustaðaskóla-
hverfi, S-Múlasýslu 1940-1941.
Hún sótti námskeið í tungu-
málum og fleiri greinum á ár-
unum 1932-1944. Forstöðukona
Mötuneytis stúdenta í Reykjavík
Anna Þorsteinsdóttir var
prestsfrú í sveit í rúma fjóra ára-
tugi á tímum mikilla breytinga í ís-
lensku þjóðlífi. Þegar hún kom að
Hrafnseyri við Arnarfjörð 1946 og
ári síðar í Heydali í Breiðdal var
vélvæðing landbúnaðarins og bíla-
öld ekki hafin og búskapur enn
með gamla laginu, vinnuhjúahald
var að líða undir lok og rafmagnið
ekki komið en að starfslokum voru
búvélar og bifreiðir á hverjum bæ,
vinnuhjú heyrðu sögunni til og raf-
magnsljós í hverju horni.
Þegar þau hjón, Anna föðursyst-
ir mín og séra Kristinn, bjuggu í
Heydölum lá hús þeirra um þjóð-
braut þvera og var þar mikill
gestagangur. Kom sér þá vel
reynsla Önnu frá húsmæðraskól-
anum á Hallormsstað og frá þeim
tíma er hún hafði forstöðu fyrir
mötuneyti stúdenta við Háskóla
Íslands á stríðsárunum.
Þegar ég minnist frænku minn-
ar kemur margt upp í hugann.
Ungur var ég í sveit á Heydölum,
síðar var ég þar við útihúsabygg-
ingu, þá var ég stundum þar yfir
hátíðar síðar á árum. Fyrst kom
ég þar fyrir tíma rafvæðingar og
voru þá notaðir steinolíulampar í
gamla húsinu. Í því ríkti sá góði
andi sem oft er í timburhúsum og
man ég hvað amma mín, Guðríður,
sem stundum dvaldist hjá dóttur
sinni, kunni vel við þetta hús. Ég
minnist heyskaparvinnu, bauki
mínu við slátt með orfi og ljá,
ferða út í Breiðdalseyjar vegna
æðarvarps og lundaveiða, jóla-
halds á heimili prestshjónanna og
hversu vel frænka mín sá fyrir öllu
svo að hátíðin mætti fara sem best
fram.
Ég minnist margra samræðna
við Önnu en hún fylgdist alltaf vel
með þjóðmálum, var sögufróð og
kunni frá mörgu að segja úr æsku
sinni á Stöðvarfirði og Hallorms-
stað.
Áhugamálin voru mörg og hún
kom víða við um dagana, stundaði
kennslu í um aldarfjórðung alls, í
Helgustaðahreppi við Reyðarfjörð,
á Hrafnseyri, Akureyri, Stöðvar-
firði og í Breiðdal. Hún var í
hreppsnefnd í Breiðdal um skeið.
Hún var ljóðelsk og orti talsvert,
gaf út ljóðabók og barnabók og
kvæði eftir hana birtust í safnriti
um austfirsk skáld. Hún var
áhugasöm um skák og tefldi m. a.
við skáktölvu sem hún keypti sér
þegar hún flutti til Reykjavíkur og
ekki er langt síðan hún tók þátt í
fjöltefli við Friðrik Ólafsson.
Nú er komið að leiðarlokum. Ég
þakka frænku minni fyrir langa og
góða samfylgd, alla hennar góðvild
og velgjörðir mér til handa sem
aldrei verður fullþakkað. Minning-
in um hana lifir. Megi hún hvíla í
friði.
Ég sendi Hallbirni og Guðríði og
fjölskyldum þeirra mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Þorsteinn Skúlason.
Elskuleg föðursystir mín hefur
kvatt okkur, hugurinn reikar til
baka og er margs að minnast.
Ég var tæplega fjögurra ára
þegar ég fór fyrst til sumardvalar,
með föður mínum, að Heydölum í
Breiðdal. Dvölin varð til þess að
hjá þeim Önnu og séra Kristni átti
ég öruggt skjól á hverju sumri í
ellefu ár.
Það voru góð og uppbyggjandi
ár og mikill fengur fyrir telpu úr
Reykjavík að eiga þess kost að
komast í sveit á sumrin. Hjá þeim
átti ég mitt annað heimili öll þessi
ár og milli okkar sköpuðust sterk
tengsl sem aldrei rofnuðu.
Þau hjón Anna og séra Kristinn
voru einstakir uppalendur og hef
ég alla tíð notið góðs af veru minni
hjá þeim. Lögð var rækt við
sveitastörfin en ekki síður að
kenna börnum góða siði, íslenska
tungu og sögu þjóðarinnar.
Anna var víðlesin og fróð kona,
hún hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum. Ung að ár-
um fór hún að heiman og var m.a.
við nám og störf á skólaheimilinu á
Hallormsstað undir handleiðslu
þeirra mætu hjóna, Sigrúnar og
Benedikts Blöndal, minntist hún
oft veru sinnar þar. Anna stundaði
barnakennslu í mörg ár, einnig
sinnti hún fjölmörgum trúnaðar-
störfum í sveitinni og víðar.
Anna hafði mjög gaman af að
ferðast og var dugleg að drífa sig í
ferðalög með stuttum fyrirvara.
Hún var félagslynd og naut þess
að vera samvistum við fólk, kynn-
ast lífi þess og ætterni. Anna var
prestsfrú af gamla skólanum, stoð
og stytta manns síns. Að loknum
guðsþjónustum beið kirkjugesta
kaffiborð hlaðið veitingum. Gest-
kvæmt var á prestssetrinu, sér-
staklega yfir sumarið, hver maður
var velkominn. Minnist ég gleði og
ánægju frá mörgum þessara heim-
sókna, þar sem sjálfsagt þótti að
taka höfðinglega á móti gestum til
dvalar í lengri eða skemmri tíma.
Til frænku minnar var hægt að
leita með smá og stór vandamál og
notaði ég mér það óspart. Hún átti
svar við öllu, spurningum um elda-
mennsku, barnauppeldi, íslenskt
mál og margt fleira sem ekki verð-
ur talið upp hér.
Anna var hagyrðingur góður og
átti hún vísnasafn nokkurt. Einnig
gaf hún út tvær bækur fyrir
nokkrum árum, „Sögur úr sveit-
inni“ og „Vísur Önnu“, sem nutu
strax vinsælda ekki síður hjá eldri
kynslóðinni.
Anna var kát og atorkusöm,
hafði gaman af börnum og nutu
dætur mínar þess í ríkum mæli,
þar sem hún leit ætíð á sig sem
ömmu þeirra. Mikil tilhlökkun var
hjá þeim þegar von var á henni úr
sveitinni. Hún hafði lag á að
skemmta börnum og leika við þau
á uppbyggjandi hátt, oft var glatt
á hjalla.
Eftir að þau hjón fluttu til
Reykjavíkur gafst betri tími til að
njóta félagsskapar þeirra og var
þá oft spjallað um liðna daga og
ýmis atriði rifjuð upp sem lifa
áfram í huga og hjarta þeirra sem
nutu.
Eftir að Anna missti eiginmann
sinn fór heilsu hennar að hnigna
en alltaf var upplífgandi að hitta
hana og ylja sér við minningarnar.
Að lokum þakka ég minni góðu
og elskulegu frænku fyrir alla þá
ást, umhyggju og hvatningu sem
hún veitti mér alla tíð. Samfylgdin
var góð og bar aldrei skugga á.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
votta ég ástvinum Önnu innilega
samúð.
Jóna Lára.
Allt frá unglingsárum mínum
má segja að eldhuginn Anna Þor-
steinsdóttir hafi verið nágranni
minn. Eins og gefur að skilja átt-
um við ýmisleg samskipti eins og
gerist og gengur meðal nágranna.
Snemma veitti ég því athygli, líkt
og aðrir sveitungar mínir, að fljót-
lega eftir að Anna fluttist í Breið-
dal fór hún að láta til sín taka á fé-
lagsmálasviðinu. Nægir þar að
nefna hreppsnefndarstörf, stofnun
kvenfélags og formennsku þar í
mörg ár, þátttöku í Náttúruvernd-
arsamtökum Austurlands, slysa-
varnadeildinni, starfi herstöðva-
andstæðinga, að ógleymdum
kennslustörfum.
Þegar ég svo réð þau hjónin,
Önnu og sr. Kristin, til kennslu-
starfa hjá mér í Staðarborg
skömmu fyrir 1970, má segja að ég
hafi kynnst annarri hlið á persón-
unni Önnu Þorsteinsdóttur: Í stað
alvörugefinnar prestsfrúar birtist
mér glaðlynd kennslukona sem
setti sig ekki úr færi að mæta í
eldhúsið þegar dúraði á í kennsl-
unni til að ræða við annað starfslið
skólans með kaffibolla í hönd, um
landsins gagn og nauðsynjar.
Nú síðustu árin þegar við bjugg-
um bæði í Reykjavík urðu sam-
skiptin strjálli en þó eftirminnan-
leg. Einhverju sinni er ég leit inn
til hjónanna þar sem þau bjuggu á
Háaleitinu gaukaði Anna að mér
ljóðabók sinni með vísum og ljóð-
um sem hún hafði ort á ýmsum
tímum. Þar mátti finna m.a. nokk-
ur lofgjörðarkvæði til okkar kæru
heimabyggðar sem kölluðu fram í
huga mínum ljúfsárar endurminn-
ingar um liðna tíð.
Einhverju sinni fyrir fáum ár-
um, er ég hafði það hlutverk að
vera veislustjóri þar sem Austfirð-
ingar á Reykjavíkursvæðinu voru
samankomnir til að minnast stofn-
unar Austfirðingafélags fyrir 100
árum, stillti ég svo til að Anna
sæti við nokkurs konar háborð
með Vilborgu Dagbjartsdóttur,
skáldkonu, á aðra hlið og Stein-
unni Valdísi, þá verandi borgar-
stjóra, á hina hliðina. Annað slagið
á meðan á borðhaldi stóð var ég,
svo lítið bæri á, að gefa því auga
og leggja eyrun við hvernig sveit-
unga mínum reiddi af í þessum fé-
lagsskap. Skemmst er frá að segja
að fljótlega var það bóndadóttirin
frá Óseyri sem réð ferðinni í um-
ræðum og efnisvali borðfélaganna.
Enn einu sinni setti að mér þann
grun að þessi andríka kona hefði
ekki verið alveg á réttri hillu í líf-
inu þar sem búskapurinn og tíma-
frekt heimilishald kröfðu hana oft
um langan vinnudag.
Ég sendi Hallbirni og Guðríði
ásamt öðrum aðstandendum sam-
úðarkveðjur.
Heimir Þór Gíslason.
Anna Þorsteinsdóttir frá Óseyri
var mikilhæf kona og eftirminni-
leg. Við vorum þremenningar þar
eð afar okkar Páll á Hallormsstað
og Guttormur í Stöð voru bræður,
synir Vigfúsar prests Guttorms-
sonar og Bjargar Stefánsdóttur á
Ási í Fellum. Anna var viðloðandi
Hallormsstað um það leyti sem ég
fæddist en við kynntumst fyrst
eftir að ég kom heim frá námi, hún
þá kennari og prestsmaddama í
Eydölum í Breiðdal þar sem eig-
inmaður hennar Kristinn Hóseas-
son þjónaði samfleytt í fjóra ára-
tugi. Anna og Kristinn gengu í
hjónaband í árslok 1944 og fylgd-
ust að ætíð síðan á langri ævi.
Anna var aðeins 15 ára þegar
hún 1930 réðst í vist í Kirkjubóls-
Anna Þorsteinsdóttir
Ég varð strax heill-
aður af Kollu og hæfi-
leikum hennar í sam-
skiptum. Hún var
góður hlustandi, tjáði
sig rólega og yfirvegað en af mikilli
einlægni. Hún kom mér sífellt á óvart
og við gátum talað tímunum saman,
samræður okkar voru frjóar og
heillandi. Ekkert var okkur óviðkom-
andi, hún dæmdi engan heldur hlust-
aði og leiðbeindi mér, eins og eldri
systur gera með visku sinni og
reynslu.
Það voru órjúfanleg vináttubönd
er bundu okkur saman. Ég hef misst
sanna vinkonu, við höfum átt okkar
síðasta samtal, ég mun ekki aftur
hafa tækifæri til að njóta visku henn-
ar og vináttu. Ég kynntist Kollu í
Peking en hitti hana síðast í London.
Hún mun alltaf eiga stað í hjarta
Kolbrún Ólafsdóttir
✝ Kolbrún Ólafs-dóttir fæddist í
Reykjavík 9. október
1971. Hún lést á
sjúkrahúsi í London
sunnudaginn 19. júlí
síðastliðinn og fór út-
för hennar fram frá
Dómkirkjunni 30. júlí.
Meira: mbl.is/minningar
mínu sem ein af mínum
kærustu vinum.
Niccolo Man-
zoni, Ítalíu.
Kolbrún Ólafsdóttir
starfaði með mér sem
ákærandi hjá embætti
lögreglustjórans í
Reykjavík á árunum
2002 til 2006. Kolbrún
var góður vinnufélagi,
hress og skemmtileg
og vinsamleg við þá
sem til hennar leituðu.
Kolbrún leitaðist við að gæta hlut-
leysis og vandvirkni við úrlausnir
mála eins og góðum ákæranda sæmir.
Kolbrún var baráttukona, hug-
sjónamanneskja, lét sig varða kven-
réttindi og var stjórnmálaskörungur.
Kolbrún tók virkan þátt í starfi Fram-
sóknarflokksins og lá ekki á stjórn-
málaskoðunum sínum sem hún miðl-
aði málefnalega til þeirra sem heyra
vildu. Kolbrún gat líka hlustað á skoð-
anir annarra en það er ekki öllum gef-
ið. Það kom ekki á óvart þegar hún
kvaddi mig á lögreglustöðinni og tók
að sér krefjandi starf aðstoðarmanns
heilbrigðis- og tryggingamálaráð-
herra, sem hún gegndi til ársins 2007,
en eftir það lá leiðin til frekara há-
skólanáms á erlendri grundu.
Ég hitti Kolbrúnu síðast 18. jan-
úar sl., á landsþingi Framsóknar-
flokksins, en þar var hún í essinu
sínu og geislaði af henni lífsþróttur
og tilhlökkun um að ljúka námi og
takast á við ný verkefni. Ég mun
sakna Kolbrúnar og fjölskyldu henn-
ar votta ég samúð mína.
Daði Kristjánsson.
Ég á margar góðar minningar um
Kollu, á þessari stundu er erfitt að
gera sér grein fyrir þeim áhrifum
sem hún hafði á mig. Síðustu tvö ár
var Kolla mikilvægur hluti af lífi
mínu. Ég mun alltaf varðveita í
hjarta mínu þær stundir er við áttum
saman, sérstaklega reglulegra Star-
bucks-funda okkar þar sem við
spjölluðum um líðandi stund, fortíð-
ina og framtíð okkar. Mikilvægi þess
að njóta líðandi stundar er mér ljós-
ara en nokkru sinni fyrr.
Kolla kenndi mér mikið um sjálfa
mig og hvers megnug ég er, ég verð
Kollu ævinlega þakklát fyrir allt sem
hún gerði fyrir mig. Ég mun minnast
Kollu sem sterkrar og hugsandi
konu sem lét drauma sína rætast og
tókst á við mótlæti með jákvæðni og
áræði.
Hvíl í friði, mín kæra vinkona.
Karla Ruth Orozco
Toledano, Mexíkó.
Selhellu 3 Hafnarfirði
Sími 517 4400 • www.englasteinar.is