Morgunblaðið - 14.11.2009, Blaðsíða 37

Minningar 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. NÓVEMBER 2009
✝ Ásgeir Hafliðasonfæddist í Hvít-
árholti í Hruna-
mannahreppi 10. des-
ember 1925. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi 21.
október sl. Foreldrar
hans voru Björg Eyj-
ólfsdóttir, f. 13.6.
1907, d. 1.7. 1981 og
Hafliði Óskar Frið-
riksson, f. 1900, d.
1947. Ásgeir ólst upp
hjá hjónunum Vigdísi
Jónsdóttur og Bjarna
Jónssyni að Auðsholti í Hruna-
mannahreppi og átti þar fjögur
uppeldissyskini sem öll eru látin.
Alsystir Ásgeirs er Hulda, f. 25.11.
1924, búsett í Bandaríkjunum.
Systkini Ásgeirs sammæðra eru
Haukur Engilbertsson, f. 10.4.
1938, Svava Engilbertsdóttir, f.
7.11. 1939, Runólfur Engilbertsson,
f. 22.5. 1941 og Eyjólfur Engilberts-
son, f. 9.10. 1943.
Dóttir Ásgeirs og Lilju Eiríks-
Eðvarð Örn, f. 29.8. 1981, maki
Kristins er Inga K.Guðmannsdóttir,
f. 29.3. 1960, synir þeirra Guðni
Már, f. 13.1. 1987, Benedikt Reynir,
f. 25.11. 1990 og Bjarki Þór, f. 26.4.
1994. 5) Berglind Björk, f. 11.7.
1966, maki Jóhannes Kristófersson,
f. 7.7. 1962, börn þeirra Ívar Örn, f.
15.7. 1987, Íris Ösp, f. 6.5. 1991 og
Kristbjörg Una, f. 20.9. 1995. 6)
Benedikt Reynir, f. 3.2. 1971, d.
16.9. 1988.
Sambýliskona Ásgeirs frá árinu
1982 er Guðrún Brynjólfsdóttir, f.
24.3. 1931, ættuð frá Sólheimum í
Hrunamannahreppi. Börn Guð-
rúnar eru Kristbjörg, Brynjólfur,
Birgir og Gunnar Guðjónsbörn.
Ásgeir var járnsmíðameistari að
mennt og starfaði um árabil við iðn
sína hjá Kaupfélagi Árnesinga á
Selfossi. Hann starfaði um skeið við
uppbyggingu Búrfellsvirkjunar uns
hann hélt til Svíþjóðar árið 1968 til
starfa í skipasmíðastöð. Þá var
hann einnig til sjós sem vélstjóri til
margra ára og vann síðan við smíð-
ar í Reykjavík síðustu ár starfsævi
sinnar.
Útför Ásgeirs fór fram í kyrrþey,
að hans ósk.
Meira: mbl.is/minningar
dóttur er Áslaug, f.
4.5. 1946, maki
Sveinn Tumi Arn-
órsson, f. 3.3. 1949, d.
9.3. 2002, dóttir
þeirra er Lilja Rún, f.
30.3. 1984. Börn Ás-
geirs og Ástu Hró-
bjartsdóttur eru: 1)
Hafsteinn Viðar, f.
19.4. 1949, maki
Kristín Oktavía Árna-
dóttir, f. 25.6. 1950,
börn þeirra Kristín
Oktavía, f. 11.10.
1973, Katrín Ásta, f.
23.12. 1975 og Sófús Árni, f. 13.1.
1985. 2) Hjördís, f. 27.5. 1950, maki
Helgi Þorsteinsson, f. 28.1. 1949,
synir þeirra Ásgeir, f. 26.8. 1968,
Hjalti, f. 19.11. 1972 og Davíð, f.
24.1. 1980. 3) Guðfinna, f. 6.6. 1954,
maki Guðbjörn Guðbjörnsson, f.
23.7. 1949, börn þeirra Árni Þór, f.
27.10. 1974, Eva Karen, f. 10.12.
1979 og Ester, f. 15.6. 1985. 4)
Kristinn Þór, f. 1.9. 1957, sonur
hans og Eyrúnar Kjartansdóttur er
Elsku Ásgeir.
Hér er eitt af þínum uppáhalds-
ljóðum og allt sem segja þarf.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Guð veri með þér.
Þín
Guðrún.
Í uppvextinum minnist ég pabba
mjög mikið í burtu að vinna, þar af
leiðandi missti ég dálítið af honum
þau árin. En við áttum eftir að bæta
okkur þetta upp síðar, er við pabbi
vorum samskipa á sjó í hartnær ára-
tug með litlum hléum, ég þá sautján
ára er sá tími hefst og hann að
verða fimmtugur. Það var mér al-
gjörlega ómetanlegt enda náði ég að
kynnast honum mun betur, en það
vita þeir sem þekkja að löng sam-
vera á sjó fær menn til að kynnast
vel. Á þessum tíma urðum við pabbi
góðir vinir, gerðum ýmislegt saman
í frítímum eins og að fara á lands-
leiki í Laugardalnum, hvort sem var
í handbolta eða fótbolta, en pabbi
átti sér uppáhaldslið í fótboltanum
bæði hér heima og á Englandi.
Pabbi var góður verkmaður og
ráðagóður, var hann oft fenginn til
að leysa hin ýmsu verkefni sem upp
komu á sjónum og þau gátu verið
margvísleg, auk þess átti verkkunn-
átta hans eftir að nýtast mér síðar.
Alla tíð var hann vel liðinn á vinnu-
stað og skoraðist ekki undan verk-
um. Þegar pabbi hætti á sjónum og
fór að vinna við trésmíðar, mest við
uppbyggingu gamalla húsa, kom
betur í ljós hve góður verkmaður
hann var, var haft á orði að hann
stæði jafnvel framar menntuðum
mönnum í faginu. Þegar við Inga
mín vorum að byggja okkur heimili
bað ég hann að smíða fyrir okkur
gluggafög og hurðir í húsið og tók
hann því vel. Dvaldi ég mörg kvöld
og laugardaga á verkstæðinu hjá
honum og þóttist vera að aðstoða.
Einnig munaði hann ekki um að
setja upp skápa og leggja parket á
herbergi fyrir okkur í Lækjarberg-
inu. Nýlega keyptum við fjölskyldan
sumarbústað í Grímsnesinu sem við
höfum verið að endurnýja, einn góð-
viðrisdag fórum við pabbi í bíltúr í
sveitina, að skoða framkvæmdir. Við
vorum ekki búnir að staldra lengi
við þegar pabbi spurði mig af hverju
ég léti ekki taka skammbitana í loft-
inu í burtu og setja frekar límtrés-
bita í mæninn, þetta hafði engum
dottið í hug, en þetta var fram-
kvæmt með hraði og var 7 metra
límtrésbiti kominn í húsið eftir viku
og fyrir vikið varð húsið mun bjart-
ara og skemmtilegra á allan hátt.
Nokkru áður en pabbi hætti á
sjónum fann hann Guðrúnu sína
sem hann bjó með allt til síðasta
dags. Í Guðrúnu átti pabbi góðan fé-
laga og vin og hef ég fulla vissu fyrir
því að börn hennar og barnabörn
tóku honum vel, það mátti glöggt
sjá. Þó að pabbi hafi verið orðinn
nokkuð mikið veikur síðasta árið
kom heilablóðfallið sem reiðarslag
enda er ekki hægt að búa sig undir
svona áfall og afleiðingar þess. Það
er þó huggun að þetta var stutt en
snörp lokalota hjá honum og von-
andi hefur hann ekki þjáðst mikið,
en það var það sem hann óttaðist
mest í veikindum sínum, sérstak-
lega eftir að meinið hans hafði
greinst í beinum.
Ég á eftir að sakna þess að fá
engar hringingar þar sem pabbi var
á línunni að spyrja frétta af afa-
strákunum sínum og hvernig þeim
gengi í handboltanum, eða öðru því
sem fjölskyldan var að sýsla við.
Guð gefi aðstandendum styrk í
góðum minningum um Ásgeir Haf-
liðason.
Farðu í friði, elsku pabbi, og guð
blessi minningu þína.
Þinn
Kristinn Þór.
Okkur bræðurna langar til að
minnast Ásgeirs Hafliðasonar sem
var sambýlismaður móður okkar til
27 ára.
Þegar Ásgeir kom inn á heimili
okkar vorum við bræðurnir á tán-
ingsaldri og þegar litið er til baka
má gera ráð fyrir að það hafi verið
erfiðar vikur fyrst til að byrja með
að ná trausti okkar bræðra. Svo
varð þó ekki raunin þar sem sam-
skiptin voru hnökralaus alla tíð.
Þeir sem þekkja Ásgeir vita að hann
var hvers manns hugljúfi. Þó að
hann væri dulur að eðlisfari og bæri
ekki tilfinningar sínar á torg hafði
hann þægilega nærveru sem lýsti
manngæsku hans.
Þegar litið er yfir farinn veg er
margs að minnast. Oft var rætt um
stjórnmál en Ásgeir var pólitískur
og hafði ákveðnar skoðanir á því
sviði en við bræðurnir skildum ekki
alltaf þegar hann tók málstað verka-
lýðshreyfingarinnar og framsóknar-
manna en bárum auðvitað virðingu
fyrir þessum skoðunum, sérstaklega
eftir því sem árin liðu.
Margar veiðiferðir fórum við með
Ásgeiri en hann hafði yndi af veiði
þó að ekki skipti máli að aflinn var
oft ekki mikill. Hann hafði einnig
mjög gaman af íþróttum og fylgdist
aðallega með þeim í sjónvarpinu.
Ásgeir var mjög handlaginn bæði
á járn og tré, allt handverk lék í
höndunum á honum, hvort sem var
nýsmíði eða viðgerðir. Þess má geta
að þegar leitað var tilboða í smíði á
handriði við tröppurnar á Kirkju-
teignum í fyrrasumar fannst honum
verðlagningin út í hött og tók sig þá
til og smíðaði það sjálfur, þá kom-
inn vel yfir áttrætt og enn við góða
heilsu. En móðir okkar og Ásgeir
áttu því láni að fagna að vera
heilsuhraust eftir að þau luku
starfsævinni og byrjuðu þau alltaf
daginn á gönguferð um Laugardal-
inn.
Við bræðurnir varðveitum góðar
minningar um Ásgeir. Hvíl þú í
friði.
Birgir og Gunnar Rafn.
Ásgeir Hafliðason
Blessuð sértu sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga.
Engið, fjöllin, áin þín,
yndislega sveitin mín,
heilla mig og heim til sín
huga minn úr fjarlægð draga.
Blessuð sértu, sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga.
(Sigurður Jónsson.)
Ég kveð Hadda minn með þeirri
ósk að nú líði honum vel, þakka sam-
vistina og fyrir að bjarga lífi mínu á
sínum tíma. Fjölskyldunni allri sendi
ég mínar bestu samúðarkveðjur.
Ragna á Laugarbóli.
Ár og aldir líða og enginn stöðvar
tímans hjól. Þó er eins og tíminn
standi í stað eitt augnablik nú þegar
höfðinginn Halldór Hafliðason, bóndi
í Ögri, er allur. Hugurinn ber mig ár
og áratugi aftur til þess tíma þegar
Djúpið var blómleg sveit, til þess
tíma þegar börn voru nánast á hverj-
um bæ og Fagranesið sigldi á milli til
að ná í mjólk, koma með vöru og
koma okkur krökkunum í skólann.
Þá var Ögur mikil umferðarmiðstöð
og því oft æði gestkvæmt hjá þeim
hjónum Hadda og Mæju og alltaf
veitt af miklum rausnarskap. Sam-
skipti milli Ögur- og Vigurbænda
hafa ávallt verið mikil og góð. Halldór
og faðir minn Baldur Bjarnason voru
lengi í hreppsnefnd Ögursveitar, ekki
bar skugga á það samstarf, þó að
meiningarmunur væri á stundum. Þá
voru fundir oft haldnir í Vigur og var
mikil tilhlökkun hjá strákhnokka að
taka á móti hreppsnefndarmönnum.
Hlaupið við fót upp á mylluskans og
skimað eftir bátsferðum. Spenning-
urinn jókst þegar trilluskellirnir
heyrðust, þá var brennt niður á kamb
og beðið eftir að bátarnir frá Hvíta-
nesi og Ögri lentu í fjörunni. Körl-
unum fylgdi sérstök lykt, hrepps-
nefndarlykt, sambland af bensíni, sjó
og sveit. Svo var tekið til við að funda.
Ekki veit drengstauli hvað fram fer á
hreppsnefndarfundum en hitt er vit-
að að Halldór hafði miklar og sterkar
skoðanir og stóð fast á þeim. Hann
var ekki maður langrar orðræðu, en
því meiri þungi fylgdi orðum hans og
á þeim tekið mark. Í barnsminni
mínu er Halldór fáskiptinn og þung-
brýnn en raungóður. Fjarlægur en
þó nálægur, fastur punktur í tilver-
unni. Með árunum varð mér þó ljóst
að undir hrjúfri brynjunni leyndist
næmur maður sem ekki bar tilfinn-
ingar sínar á torg. Skarpgreindur og
mikill fróðleiksbrunnur um sögu
sveitar sinnar, mannlífs og örnefna.
Halldór var bústólpi. Búskapur
þeirra hjóna ávallt með miklum
myndarbrag og snyrtimennska til
fyrirmyndar. Hann var hvorki maður
veraldlegra gæða né metorða. Til-
vera hans öll var samofin Ögri og þar
mun hann ætíð vera nálægur. Með
Halldóri er rofin tenging við gamla
tíma og gömul gildi sem eru mörgum
nútímamanninum sem þjóðsaga ein.
Ég vil fyrir hönd fjölskyldu minnar
færa Maríu, eiginkonu Halldórs, af-
komendum og ástvinum öllum okkar
dýpstu samúðarkveðjur. Við minn-
umst Halldórs Hafliðasonar með
virðingu og hlýju og finnst við hæfi að
kveðja hann með erfiljóði sem langafi
minn sr. Sigurður Stefánsson orti að
Jakobi Rósinkarssyni, langafa Hall-
dórs, gengnum.
Hjarta hreint
í höfðingsbrjósti
bar hinn dáðrakki drengur;
fylgdu honum gæfa
og góðra manna
hylli lífs á leið.
Dapurt er í Ögri
djúpt er höggvið
skarð þar fyrir skildi.
Glatt er á himni
góðs manns öndu
fagnar frelstur lýður.
Björn Baldursson frá Vigur.
Höfðingi er fallinn.
Í dag fylgjum við vini mínum Hall-
dóri Hafliðasyni, bónda í Ögri, síð-
asta spölinn. Halldór tilheyrir kyn-
slóðinni sem fæddist fyrir miðja
síðustu öld. Á fæðingarstaðnum, í
Ögurvíkinni, ólst hann upp.
Í Djúpinu kynntist hann konu
sinni, Maríu Guðröðardóttur. Í Ögri
hélt hann búskap allt til dauðadags.
Þar eignaðist hann börnin og kom
þeim til manns þar. Hann var sannur
Djúpmaður. Mér þykir mikið til þess-
arar kynslóðar koma og ekki síst
þeirra sem tilheyra þessum fagra
stað, Ísafjarðardjúpi.
Leiðir okkar Halldórs lágu saman í
framhaldi af kynnum mínum og næst
elsta sonar hans og nafna, Halldórs
Halldórssonar, sumarið 1987. Hall-
dór, María og börnin þeirra hafa allt
frá þessum tíma verið mér afar kærir
vinir. Þetta var sumarið sem Halldór
Halldórsson gekk að eiga Guðfinnu
Hreiðarsdóttur, að sjálfsögðu í Ög-
urkirkju. En til gamans má rifja það
upp að sr. Baldur Vilhelmsson, sem
gifti þau hjón, mismælti sig í athöfn-
inni og spurði brúðina hvort hún vildi
ganga að eiga Halldór Hafliðason.
Eðlilega sló þögn á okkur kirkju-
gesti, en þó mest á brúðina. Halldór
Hafliðason sem og aðrir viðstaddir
hafa hlegið oft að þessu.
Seint verður sagt um Halldór Haf-
liðason að hann hafi verið framhleyp-
inn, sett hag sjálfs sín framar hag
annarra, skarað eld að sinni köku eða
verið í „útrás“ með sjálfan sig og sína.
Þvert á móti var hann íhaldssamur,
hægur, ábyrgur, traustur og jarð-
bundinn maður. Ýmsir mundu segja
að Halldór hefði mátt vera áræðnari
með margt. En eftir allt sem undan
er gengið í efnahagsmálum þjóðar-
innar er ég ekki í vafa um að dygðir
Halldórs og hegðan hefðu nýst þjóð-
inni betur en þær sem viðhafðar voru
við einkavæðingu og útrás þeirri sem
skilað hefur okkur þangað sem við
erum nú komin.
Þegar ég leiði hugann að vini mín-
um Halldóri þá kemur upp í hugann
orðið klettur. En ávallt hafa allir, fjöl-
skyldan hans, vinir og aðrir sam-
ferðamenn getað gengið að honum
vísum, sama á hverju hefur dunið.
Hann var síður en svo skaplaus og
hafði ákveðnar skoðanir á málum.
Það var hlustað af athygli á hann og
ég veit að hann er einn þeirra sem
vitnað verður í. Oft er sagt að maður
komi í manns stað, en það á tæpast
við um Halldór. Hans skarð, í fjöl-
skyldunni eða í Djúpinu, verður seint
fyllt.
Ég leyfi mér að trúa því að meðal
þess sem okkur er ætlað í þessu jarð-
lífi sé að öðlast þroska og leitast við
að vera góðar manneskjur. Í því sam-
bandi eigum við öll að vera gefendur
og þiggjendur. Okkur reynist þetta
hlutverk misjafnlega vel. Halldór
Hafliðason hefur sannarlega verið í
hlutverki gefandans í okkar sam-
skiptum. Ég er ríkari að hafa verið
Hallóri Hafliðasyni samferða. Hafðu
þökk kæri vinur.
Ég votta eiginkonu hans, Maríu,
börnunum hans, þeim Ámunda, Hall-
dóri, Leifi, Hafliða, Hörpu, Guð-
mundi og Höllu, sem og tengdabörn-
um barnabörnum og öðrum
aðstandendum mína dýpstu samúð.
Megi góður Guð styrkja ykkur öll á
þessum tímamótum.
Hlynur Hafberg Snorrason
og fjölskylda.
Ég segi þér ekkert um landið
ég syng engin ættjarðarljóð
um hellana, fossana, hverina.
ærnar og kýrnar
um baráttu fólksins
og barning í válegum veðrum
nei. En stattu við hlið mér
í myrkrinu. Andaðu djúpt
og finndu það streyma
segðu svo:
Hér á ég heima
(Ingibjörg Haraldsd.)
Það vafðist ekki fyrir honum Hall-
dóri í Ögri hvar hann átti heima. Þar
vildi hann vera og hvergi annars
staðar. Þaðan verður hann kvaddur í
dag, frá kirkjunni sinni, sem hann
annaðist allt sitt líf með natni og virð-
ingu.
Mikil ábyrgðartilfinning fylgdi 14
ára telpunni sem kom í fyrsta sinni
með djúpbátnum í Ögur í júní 1958.
Hún hafði verið ráðin þangað sem
kaupakona. Fjöldi fólks úr sveitinni
var á bryggjunni. Þar var einnig
mættur bóndasonurinn úr Ögri, Hall-
dór Hafliðason, sem vísaði kaupakon-
unni upp í heimasmíðaða traktor-
skerru. Þegar komið var upp yfir
Efri-Grundirnar blasti við Ögur-
kirkja og stórt og reisulegt íbúðar-
hús. Þetta var stórt heimili og innan-
húss stýrði Líneik Árnadóttir, móðir
Halldórs, af miklum skörungsskap.
Allir höfðu sínum skyldum að gegna,
ekki minnist ég þess að nokkurn tíma
hafi verið svikist um. Heimarafstöð
var í Ögri og fékk ég það verðuga
hlutverka að álagsstýra henni, en það
var gert (eftir ampermæli á vegg,
sem sýndi spennustigið) með veg-
legri eldavél heimilisins. Hita vatn ef
auka mætti spennuna, eða lækka
undir pottinum ef straummælirinn
var kominn upp að hættumörkum.
Þetta voru fyrirmælin sem gefin voru
og sem von var tók ég þessu af mikilli
alvöru. Á þessum tíma sá Halldór,
eða Haddi eins og hann var kallaður,
um útiverkin þar sem faðir hans Haf-
liði Ólafsson, var ekki heill heilsu.
Haddi sá um mjaltir og heyskap, og
alltaf var passað upp á að kirkjugarð-
urinn væri sleginn og vel hirtur. hann
var okkar fyrirmynd í einu og öllu,
sem við virtum og dáðum. Hann hafði
ótrúlega þolinmæði við okkur ung-
lingana, sem þarna vorum í sumar-
dvöl og var óþreytandi að fræða okk-
ur enda víðlesinn og margfróður.
Minnisstæðastar eru mér stílabæk-
urnar hans með vísunum. Hann
kunni ógrynni vísna, og það sem
meira var, hann vissi um tilefni höf-
undanna að vísnagerðinni og víst
urðu þær skemmtilegri ef saga fylgdi
með. Oft var safnast saman í her-
berginu hjá honum á kvöldin og
spjallað og hlegið. Á sunnudögum,
sem alltaf voru hvíldardagar, var
stundum farið í reiðtúr í Laugardal-
inn eða eitthvað skemmtilegt gert til
afþreyingar.
Sumrin tvö, sem ég dvaldi í Ögri
skilja eftir yndislegar minningar,
sem aldrei gleymast. Fyrir það og
þau vinatengsl sem þar mynduðust
er ég þakklát. Maju, börnunum og
fjölskyldum þeirra, og systrum
Hadda votta ég samúð. Hadda kveð
ég með virðingu og þakklæti. Ég
óska honum góðrar heimferðar.
Þorbjörg Ólafsdóttir.